| سوره 28 | سوره مبارکه القصص | صفحه 392 |
|
| ۞ وَلَقَدْ وَصَّلْنَا لَهُمُ الْقَوْلَ لَعَلَّهُمْ يَتَذَكَّرُونَ (51) |
| همانا ما اين سخن [آسمانى] را براى آنان پياپى و به هم پيوسته ساختيم، باشد که متذکّر شوند. (51) |
| الَّذِينَ آتَيْنَاهُمُ الْكِتَابَ مِنْ قَبْلِهِ هُمْ بِهِ يُؤْمِنُونَ (52) |
| [برخى] از آنان که پيش از اين (قرآن) کتابشان داديم، همانها به اين (قرآن) ايمان مى آورند. (52) |
| وَإِذَا يُتْلَىٰ عَلَيْهِمْ قَالُوا آمَنَّا بِهِ إِنَّهُ الْحَقُّ مِنْ رَبِّنَا إِنَّا كُنَّا مِنْ قَبْلِهِ مُسْلِمِينَ (53) |
| و چون [قرآن] بر آنان خوانده شود مى گويند: به آن ايمان آورديم بى ترديد آن از سوى پروردگارمان حقّ است، همانا ما پيش از [نزول] آن تسليم بوديم. (53) |
| أُولَٰئِكَ يُؤْتَوْنَ أَجْرَهُمْ مَرَّتَيْنِ بِمَا صَبَرُوا وَيَدْرَءُونَ بِالْحَسَنَةِ السَّيِّئَةَ وَمِمَّا رَزَقْنَاهُمْ يُنْفِقُونَ (54) |
| اينان به سبب صبرى که کردند، مزدشان دو بار به آنان داده مى شود و بدى را به خوبى دفع مى کنند و از آنچه به آنان عطا کرده ايم انفاق مى نمايند (54) |
| وَإِذَا سَمِعُوا اللَّغْوَ أَعْرَضُوا عَنْهُ وَقَالُوا لَنَا أَعْمَالُنَا وَلَكُمْ أَعْمَالُكُمْ سَلَامٌ عَلَيْكُمْ لَا نَبْتَغِي الْجَاهِلِينَ (55) |
| و چون سخن لغو بشنوند از آن روى برمى گردانند و مى گويند: اعمال ما براى ما و اعمال شما براى شما، سلام بر شما، ما خواستار [مصاحبت ]جهالت پيشگان نيستيم. (55) |
| إِنَّكَ لَا تَهْدِي مَنْ أَحْبَبْتَ وَلَٰكِنَّ اللَّهَ يَهْدِي مَنْ يَشَاءُ ۚ وَهُوَ أَعْلَمُ بِالْمُهْتَدِينَ (56) |
| همانا تو نمى توانى هر که را علاقه به [هدايت ]او دارى هدايت کنى [و به مقصد برسانى]، بلکه خدا هر که را بخواهد هدايت مى کند و او به پذيرندگانِ هدايت آگاه تر است. (56) |
| وَقَالُوا إِنْ نَتَّبِعِ الْهُدَىٰ مَعَكَ نُتَخَطَّفْ مِنْ أَرْضِنَا ۚ أَوَلَمْ نُمَكِّنْ لَهُمْ حَرَمًا آمِنًا يُجْبَىٰ إِلَيْهِ ثَمَرَاتُ كُلِّ شَيْءٍ رِزْقًا مِنْ لَدُنَّا وَلَٰكِنَّ أَكْثَرَهُمْ لَا يَعْلَمُونَ (57) |
| و گفتند: اگر با تو از هدايت [الهى] پيروى کنيم از سرزمين مان (مکّه) ربوده مى شويم. آيا [ما انواع نعمت ها را به آنان نداده ايم و] براى ايشان حَرَم امنى فراهم نکرده ايم که ثمرات هر چيز ـ که موهبتى از نزد ما است ـ به سوى آن گردآورى مى شود؟ [اين چيزى عيان است] ولى بيشتر آنان دانش ندارند. (57) |
| وَكَمْ أَهْلَكْنَا مِنْ قَرْيَةٍ بَطِرَتْ مَعِيشَتَهَا ۖ فَتِلْكَ مَسَاكِنُهُمْ لَمْ تُسْكَنْ مِنْ بَعْدِهِمْ إِلَّا قَلِيلًا ۖ وَكُنَّا نَحْنُ الْوَارِثِينَ (58) |
| و چه بسيار [مردم] قريه هايى را که در زندگى خود دچار غرور و طغيان شده بودند، هلاک کرديم و اينها مسکن هايشان است که پس از آنان [ويران مانده و ]جز اندکى مورد سکونت قرار نگرفته است و تنها ما وارث [آنان] هستيم. (58) |
| وَمَا كَانَ رَبُّكَ مُهْلِكَ الْقُرَىٰ حَتَّىٰ يَبْعَثَ فِي أُمِّهَا رَسُولًا يَتْلُو عَلَيْهِمْ آيَاتِنَا ۚ وَمَا كُنَّا مُهْلِكِي الْقُرَىٰ إِلَّا وَأَهْلُهَا ظَالِمُونَ (59) |
| و پروردگارت چنان نبوده است که قريه ها را نابود کند تا آن که [قبلاً] در مرکز آنها رسولى برانگيزد که آيات ما را بر آنان بخواند و ما هرگز نابودکننده قريه ها نبوده ايم، مگر در حالى که اهل آنها ستمکار بوده اند. (59) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |