| سوره 2 | سوره مبارکه البقرة | صفحه 44 |
|
| وَإِذْ قَالَ إِبْرَاهِيمُ رَبِّ أَرِنِي كَيْفَ تُحْيِي الْمَوْتَىٰ ۖ قَالَ أَوَلَمْ تُؤْمِنْ ۖ قَالَ بَلَىٰ وَلَٰكِنْ لِيَطْمَئِنَّ قَلْبِي ۖ قَالَ فَخُذْ أَرْبَعَةً مِنَ الطَّيْرِ فَصُرْهُنَّ إِلَيْكَ ثُمَّ اجْعَلْ عَلَىٰ كُلِّ جَبَلٍ مِنْهُنَّ جُزْءًا ثُمَّ ادْعُهُنَّ يَأْتِينَكَ سَعْيًا ۚ وَاعْلَمْ أَنَّ اللَّهَ عَزِيزٌ حَكِيمٌ (260) |
| و [ياد کن ]وقتى را که ابراهيم گفت: پروردگارا! به من بنماى که چگونه مردگان را زنده مى کنى؟ گفت: آيا [شک دارى و ]ايمان نياورده اى؟ گفت: چرا، ولى براى اينکه قلبم مطمئن شود [اين را خواستم ]گفت: پس چهار پرنده به سوى خود برگير و [بعد از ذبح ]ريزريزشان کن [و به هم درآميز ]سپس از اين مجموعه بر هر کوهى بخشى بگذار، آنگاه آنها را بخوان، شتابان نزد تو خواهند آمد، و بدان که خدا عزّتمند و حکيم است. (260) |
| مَثَلُ الَّذِينَ يُنْفِقُونَ أَمْوَالَهُمْ فِي سَبِيلِ اللَّهِ كَمَثَلِ حَبَّةٍ أَنْبَتَتْ سَبْعَ سَنَابِلَ فِي كُلِّ سُنْبُلَةٍ مِائَةُ حَبَّةٍ ۗ وَاللَّهُ يُضَاعِفُ لِمَنْ يَشَاءُ ۗ وَاللَّهُ وَاسِعٌ عَلِيمٌ (261) |
| داستان کسانى که اموالشان را در راه خدا انفاق مى کنند مانند اين است که دانه اى هفت خوشه بروياند که در هر خوشه اى صد دانه باشد، و خدا براى هر که بخواهد [آن را] چند برابر مى کند و خدا گشايشمند و داناست. (261) |
| الَّذِينَ يُنْفِقُونَ أَمْوَالَهُمْ فِي سَبِيلِ اللَّهِ ثُمَّ لَا يُتْبِعُونَ مَا أَنْفَقُوا مَنًّا وَلَا أَذًى ۙ لَهُمْ أَجْرُهُمْ عِنْدَ رَبِّهِمْ وَلَا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَلَا هُمْ يَحْزَنُونَ (262) |
| کسانى که اموالشان را در راه خدا انفاق مى کنند سپس در پى انفاقشان نه منتّى مى نهند و نه آزارى مى رسانند، اجرشان برايشان نزد پروردگارشان خواهد بود و نه ترسى بر آنان است و نه غمگين مى شوند. (262) |
| ۞ قَوْلٌ مَعْرُوفٌ وَمَغْفِرَةٌ خَيْرٌ مِنْ صَدَقَةٍ يَتْبَعُهَا أَذًى ۗ وَاللَّهُ غَنِيٌّ حَلِيمٌ (263) |
| سخن پسنديده و گذشت کردن [در برابر سائل ]بهتر است از صدقه اى که آزارى در پى آن باشد و خدا بى نياز و بردبار است. (263) |
| يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لَا تُبْطِلُوا صَدَقَاتِكُمْ بِالْمَنِّ وَالْأَذَىٰ كَالَّذِي يُنْفِقُ مَالَهُ رِئَاءَ النَّاسِ وَلَا يُؤْمِنُ بِاللَّهِ وَالْيَوْمِ الْآخِرِ ۖ فَمَثَلُهُ كَمَثَلِ صَفْوَانٍ عَلَيْهِ تُرَابٌ فَأَصَابَهُ وَابِلٌ فَتَرَكَهُ صَلْدًا ۖ لَا يَقْدِرُونَ عَلَىٰ شَيْءٍ مِمَّا كَسَبُوا ۗ وَاللَّهُ لَا يَهْدِي الْقَوْمَ الْكَافِرِينَ (264) |
| اى کسانى که ايمان آورده ايد! صدقات خود را با منّت گذاشتن و آزار رساندن تباه نکنيد مانند کسى که مال خود را براى نماياندن به مردم انفاق مى کند و به خدا و روز واپسين ايمان ندارد، که داستان او مانند اين است که بر روى سنگى اندک خاکى باشد [که در آن کشت کرده اند ]پس رگبارى به آن برسد [و خاک را بشويد ]و آن را سنگى صاف بر جاى گذارد. [رياکاران ]از آنچه کسب کرده اند قادر بر چيزى نيستند. و خدا گروه کافران را هدايت نمى کند. (264) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |