| سوره 36 | سوره مبارکه يس | صفحه 443 |
|
| وَآيَةٌ لَهُمْ أَنَّا حَمَلْنَا ذُرِّيَّتَهُمْ فِي الْفُلْكِ الْمَشْحُونِ (41) |
| و براى آنان نشانه اى [ديگر] اين است که ذرّيه آنها را در کشتى پربار حمل مى کنيم [که غرق نشوند]. (41) |
| وَخَلَقْنَا لَهُمْ مِنْ مِثْلِهِ مَا يَرْكَبُونَ (42) |
| و براى آنان چيزهايى مانند کشتى [از قبيل شتر، اسب و استر] خلق کرده ايم که بر آنها سوار مى شوند. (42) |
| وَإِنْ نَشَأْ نُغْرِقْهُمْ فَلَا صَرِيخَ لَهُمْ وَلَا هُمْ يُنْقَذُونَ (43) |
| و اگر بخواهيم آنها را غرق مى کنيم، آن گاه نه هيچ فريادرسى دارند و نه آنان نجات داده مى شوند. (43) |
| إِلَّا رَحْمَةً مِنَّا وَمَتَاعًا إِلَىٰ حِينٍ (44) |
| مگر اين که رحمتى از ما [نجاتشان دهد] و تا مدّتى بهره مندشان سازيم. (44) |
| وَإِذَا قِيلَ لَهُمُ اتَّقُوا مَا بَيْنَ أَيْدِيكُمْ وَمَا خَلْفَكُمْ لَعَلَّكُمْ تُرْحَمُونَ (45) |
| و چون به آنان گفته شود: از آنچه پيش رو و آنچه پشت سر شما است پروا داشته باشيد، شايد مورد رحمت واقع شويد [توجّه نمى کنند]. (45) |
| وَمَا تَأْتِيهِمْ مِنْ آيَةٍ مِنْ آيَاتِ رَبِّهِمْ إِلَّا كَانُوا عَنْهَا مُعْرِضِينَ (46) |
| و هيچ آيه اى از آيات پروردگارشان براى آنان نمى آيد، مگر اين که از آن اعراض مى کنند. (46) |
| وَإِذَا قِيلَ لَهُمْ أَنْفِقُوا مِمَّا رَزَقَكُمُ اللَّهُ قَالَ الَّذِينَ كَفَرُوا لِلَّذِينَ آمَنُوا أَنُطْعِمُ مَنْ لَوْ يَشَاءُ اللَّهُ أَطْعَمَهُ إِنْ أَنْتُمْ إِلَّا فِي ضَلَالٍ مُبِينٍ (47) |
| و چون به آنان گفته شود: از آنچه خدا به شما عطا کرده است انفاق کنيد، آنان که کافراند به آنان که مؤمن اند مى گويند: آيا کسانى را اطعام کنيم که اگر خدا مى خواست اطعامشان مى کرد؟ شما جز در گمراهى نمايانى نيستيد. (47) |
| وَيَقُولُونَ مَتَىٰ هَٰذَا الْوَعْدُ إِنْ كُنْتُمْ صَادِقِينَ (48) |
| و مى گويند: اگر راست مى گوييد اين وعده [عذاب] کى خواهد بود؟ (48) |
| مَا يَنْظُرُونَ إِلَّا صَيْحَةً وَاحِدَةً تَأْخُذُهُمْ وَهُمْ يَخِصِّمُونَ (49) |
| اينان جز يک صيحه را انتظار نمى برند که در حالى که سرگرم مجادله اند آنان را فراگيرد. (49) |
| فَلَا يَسْتَطِيعُونَ تَوْصِيَةً وَلَا إِلَىٰ أَهْلِهِمْ يَرْجِعُونَ (50) |
| به طورى که نه بتوانند وصيّتى بکنند و نه [اگر بيرون خانه اند] بتوانند به سوى خانواده خويش بازگردند. (50) |
| وَنُفِخَ فِي الصُّورِ فَإِذَا هُمْ مِنَ الْأَجْدَاثِ إِلَىٰ رَبِّهِمْ يَنْسِلُونَ (51) |
| و در صور دميده شود، پس ناگاه آنان از قبرها به سوى پروردگارشان مى شتابند. (51) |
| قَالُوا يَا وَيْلَنَا مَنْ بَعَثَنَا مِنْ مَرْقَدِنَا ۜ ۗ هَٰذَا مَا وَعَدَ الرَّحْمَٰنُ وَصَدَقَ الْمُرْسَلُونَ (52) |
| مى گويند: اى واى بر ما! چه کسى ما را از خوابگاهمان برانگيخت؟ اين چيزى است که خداى رحمان وعده داده بود و رسولان راست گفته بودند. (52) |
| إِنْ كَانَتْ إِلَّا صَيْحَةً وَاحِدَةً فَإِذَا هُمْ جَمِيعٌ لَدَيْنَا مُحْضَرُونَ (53) |
| [آن هنگامه] جز يک صيحه نيست، پس آن گاه آنان جمع آورى گشته و نزد ما احضار مى شوند. (53) |
| فَالْيَوْمَ لَا تُظْلَمُ نَفْسٌ شَيْئًا وَلَا تُجْزَوْنَ إِلَّا مَا كُنْتُمْ تَعْمَلُونَ (54) |
| پس در چنين روزى بر هيچ کس هيچ ستمى نخواهد رفت و جز آنچه مى کرديد سزا داده نمى شويد. (54) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |