| سوره 39 | سوره مبارکه الزمر | صفحه 460 |
|
| قُلْ إِنِّي أُمِرْتُ أَنْ أَعْبُدَ اللَّهَ مُخْلِصًا لَهُ الدِّينَ (11) |
| بگو: همانا من مأمور شده ام خدا را پرستش کنم در حالى که عبادتم را براى او خالص کرده باشم. (11) |
| وَأُمِرْتُ لِأَنْ أَكُونَ أَوَّلَ الْمُسْلِمِينَ (12) |
| و مأمور شده ام که اوّلين فرد از اهل تسليم و طاعت باشم. (12) |
| قُلْ إِنِّي أَخَافُ إِنْ عَصَيْتُ رَبِّي عَذَابَ يَوْمٍ عَظِيمٍ (13) |
| بگو: همانا من اگر نافرمانى پروردگار خود کنم، از عذاب روزى بزرگ مى ترسم. (13) |
| قُلِ اللَّهَ أَعْبُدُ مُخْلِصًا لَهُ دِينِي (14) |
| بگو: فقط خدا را پرستش مى کنم در حالى که عبادتم را براى او خالص کرده ام. (14) |
| فَاعْبُدُوا مَا شِئْتُمْ مِنْ دُونِهِ ۗ قُلْ إِنَّ الْخَاسِرِينَ الَّذِينَ خَسِرُوا أَنْفُسَهُمْ وَأَهْلِيهِمْ يَوْمَ الْقِيَامَةِ ۗ أَلَا ذَٰلِكَ هُوَ الْخُسْرَانُ الْمُبِينُ (15) |
| پس آنچه را غير از او مى خواهيد بپرستيد، بگو: همانا خسارت ديدگانِ واقعى کسانى اند که سرمايه [عمر ]خود و خانواده شان را [در] روز قيامت تباه شده مى بينند، هان! اين است آن خسارت نمايان. (15) |
| لَهُمْ مِنْ فَوْقِهِمْ ظُلَلٌ مِنَ النَّارِ وَمِنْ تَحْتِهِمْ ظُلَلٌ ۚ ذَٰلِكَ يُخَوِّفُ اللَّهُ بِهِ عِبَادَهُ ۚ يَا عِبَادِ فَاتَّقُونِ (16) |
| براى آنان از بالاى سرشان خيمه هايى از آتش و از زيرشان نيز طبقاتى از آتش است، اين است [آن عذاب] که خدا بندگان خود را با آن مى ترساند، پس اى بندگانم! از من پروا داشته باشيد. (16) |
| وَالَّذِينَ اجْتَنَبُوا الطَّاغُوتَ أَنْ يَعْبُدُوهَا وَأَنَابُوا إِلَى اللَّهِ لَهُمُ الْبُشْرَىٰ ۚ فَبَشِّرْ عِبَادِ (17) |
| و کسانى که از پرستش طاغوت اجتناب کنند و به سوى خدا بازگردند مژده باد آنان را، پس به بندگانم مژده بده. (17) |
| الَّذِينَ يَسْتَمِعُونَ الْقَوْلَ فَيَتَّبِعُونَ أَحْسَنَهُ ۚ أُولَٰئِكَ الَّذِينَ هَدَاهُمُ اللَّهُ ۖ وَأُولَٰئِكَ هُمْ أُولُو الْأَلْبَابِ (18) |
| همانان که سخن را مى شنوند و از بهترين آن پيروى مى کنند، اينان اند که خداوند هدايتشان کرده است و اينان اند همان صاحبان خرد. (18) |
| أَفَمَنْ حَقَّ عَلَيْهِ كَلِمَةُ الْعَذَابِ أَفَأَنْتَ تُنْقِذُ مَنْ فِي النَّارِ (19) |
| پس آيا کسى که کلمه عذاب بر او محقّق شده است [مى توانى هدايتش کنى]؟ پس آيا کسى را که در آتش است تو نجات مى دهى؟ (19) |
| لَٰكِنِ الَّذِينَ اتَّقَوْا رَبَّهُمْ لَهُمْ غُرَفٌ مِنْ فَوْقِهَا غُرَفٌ مَبْنِيَّةٌ تَجْرِي مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ ۖ وَعْدَ اللَّهِ ۖ لَا يُخْلِفُ اللَّهُ الْمِيعَادَ (20) |
| ليکن کسانى که از پروردگارشان پروا دارند براى آنان غرفه هايى است که از بالاى آنها غرفه هايى بنا شده و از پايين آنها نهرها جارى است، وعده خداوند است، خدا وعده اش را خلاف نمى کند. (20) |
| أَلَمْ تَرَ أَنَّ اللَّهَ أَنْزَلَ مِنَ السَّمَاءِ مَاءً فَسَلَكَهُ يَنَابِيعَ فِي الْأَرْضِ ثُمَّ يُخْرِجُ بِهِ زَرْعًا مُخْتَلِفًا أَلْوَانُهُ ثُمَّ يَهِيجُ فَتَرَاهُ مُصْفَرًّا ثُمَّ يَجْعَلُهُ حُطَامًا ۚ إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَذِكْرَىٰ لِأُولِي الْأَلْبَابِ (21) |
| آيا نديده اى که خدا آبى از آسمان نازل کرد، پس آن را به صورت چشمه هايى در دل زمين راه داد، سپس به وسيله آن کِشته اى بيرون مى آورد که رنگ هاى آن مختلف است، آن گاه به هيجان بلوغ مى رسد که آن را زرد شده مى بينى، سپس آن را خُرد و کاه مى گرداند، همانا در اين جريان تذکارى است براى صاحبان خرد. (21) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |