| سوره 3 | سوره مبارکه آلعمران | صفحه 68 |
|
| وَلِيُمَحِّصَ اللَّهُ الَّذِينَ آمَنُوا وَيَمْحَقَ الْكَافِرِينَ (141) |
| و تا مؤمنان را پاک و خالص گرداند و کافران را به نابودى بکشاند. (141) |
| أَمْ حَسِبْتُمْ أَنْ تَدْخُلُوا الْجَنَّةَ وَلَمَّا يَعْلَمِ اللَّهُ الَّذِينَ جَاهَدُوا مِنْكُمْ وَيَعْلَمَ الصَّابِرِينَ (142) |
| آيا پنداشته ايد به بهشت در مى آييد و حال آن که هنوز خدا از شما کسانى را نمى شناسند که جهاد کرده و صبر پيشه ساخته باشند. (142) |
| وَلَقَدْ كُنْتُمْ تَمَنَّوْنَ الْمَوْتَ مِنْ قَبْلِ أَنْ تَلْقَوْهُ فَقَدْ رَأَيْتُمُوهُ وَأَنْتُمْ تَنْظُرُونَ (143) |
| و همانا شما بوديد که مرگ (شهادت) را پيش از آنکه با آن روبرو شويد آرزو مى کرديد، پس به تحقيق آن را ديديد در حالى که نظاره مى کرديد [و به پيکار نمى پرداختيد]. (143) |
| وَمَا مُحَمَّدٌ إِلَّا رَسُولٌ قَدْ خَلَتْ مِنْ قَبْلِهِ الرُّسُلُ ۚ أَفَإِنْ مَاتَ أَوْ قُتِلَ انْقَلَبْتُمْ عَلَىٰ أَعْقَابِكُمْ ۚ وَمَنْ يَنْقَلِبْ عَلَىٰ عَقِبَيْهِ فَلَنْ يَضُرَّ اللَّهَ شَيْئًا ۗ وَسَيَجْزِي اللَّهُ الشَّاكِرِينَ (144) |
| و محمّد جز رسولى نيست که پيش از او همه رسولان درگذشتند، پس آيا اگر او بميرد يا کشته شود شما به عقب برمى گرديد؟ و هر کس به عقب برگردد هيچ زيانى به خدا نخواهد رسانيد، و به زودى خدا سپاسگزاران را جزا مى دهد. (144) |
| وَمَا كَانَ لِنَفْسٍ أَنْ تَمُوتَ إِلَّا بِإِذْنِ اللَّهِ كِتَابًا مُؤَجَّلًا ۗ وَمَنْ يُرِدْ ثَوَابَ الدُّنْيَا نُؤْتِهِ مِنْهَا وَمَنْ يُرِدْ ثَوَابَ الْآخِرَةِ نُؤْتِهِ مِنْهَا ۚ وَسَنَجْزِي الشَّاكِرِينَ (145) |
| و براى هيچ کس ممکن نيست که جز به اذن خدا بميرد. [مرگ ]سرنوشتى معيّن است و هر کس منفعت دنيا را بخواهد از آن به او مى دهيم و هر کس پاداش آخرت را بخواهد از آن به وى مى دهيم; و به زودى شاکران را جزا خواهيم داد. (145) |
| وَكَأَيِّنْ مِنْ نَبِيٍّ قَاتَلَ مَعَهُ رِبِّيُّونَ كَثِيرٌ فَمَا وَهَنُوا لِمَا أَصَابَهُمْ فِي سَبِيلِ اللَّهِ وَمَا ضَعُفُوا وَمَا اسْتَكَانُوا ۗ وَاللَّهُ يُحِبُّ الصَّابِرِينَ (146) |
| و چه بسيار پيامبرانى بودند که مردان اِلهى بسيارى همراه آنان پيکار کردند، پس بخاطر آنچه در راه خدا به آنان رسيد سست نشدند و ناتوان نگشتند و [در برابر دشمن ]خضوع نکردند. و خدا صابران را دوست مى دارد. (146) |
| وَمَا كَانَ قَوْلَهُمْ إِلَّا أَنْ قَالُوا رَبَّنَا اغْفِرْ لَنَا ذُنُوبَنَا وَإِسْرَافَنَا فِي أَمْرِنَا وَثَبِّتْ أَقْدَامَنَا وَانْصُرْنَا عَلَى الْقَوْمِ الْكَافِرِينَ (147) |
| و سخنشان جز اين نبود که گفتند: پروردگارا! گناهان ما و زياده روىِ ما در کارهايمان را بر ما ببخش، و قدم هاى ما را ثابت بدار، و ما را بر گروه کافران پيروز گردان. (147) |
| فَآتَاهُمُ اللَّهُ ثَوَابَ الدُّنْيَا وَحُسْنَ ثَوَابِ الْآخِرَةِ ۗ وَاللَّهُ يُحِبُّ الْمُحْسِنِينَ (148) |
| پس خدا منفعت دنيا و پاداش نيکوى آخرت را به آنان داد. و خدا نيکوکاران را دوست مى دارد. (148) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |