| سوره 3 | سوره مبارکه آلعمران | صفحه 71 |
|
| وَلَئِنْ مُتُّمْ أَوْ قُتِلْتُمْ لَإِلَى اللَّهِ تُحْشَرُونَ (158) |
| و بى ترديد اگر بميريد يا کشته شويد فقط به سوى خدا محشور مى شويد. (158) |
| فَبِمَا رَحْمَةٍ مِنَ اللَّهِ لِنْتَ لَهُمْ ۖ وَلَوْ كُنْتَ فَظًّا غَلِيظَ الْقَلْبِ لَانْفَضُّوا مِنْ حَوْلِكَ ۖ فَاعْفُ عَنْهُمْ وَاسْتَغْفِرْ لَهُمْ وَشَاوِرْهُمْ فِي الْأَمْرِ ۖ فَإِذَا عَزَمْتَ فَتَوَكَّلْ عَلَى اللَّهِ ۚ إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ الْمُتَوَكِّلِينَ (159) |
| پس به سبب رحمتى که از جانب خداست با آنان نرمخوى شده اى و اگر درشتخوى و سنگدل بودى از گِرد تو پراکنده مى شدند; پس آنان را ببخش و برايشان آمرزش بخواه و در کار [اداره جامعه ]با آنها مشورت کن، و چون تصميم گرفتى بر خدا توکّل کن; همانا خدا توکّل کنندگان را دوست مى دارد. (159) |
| إِنْ يَنْصُرْكُمُ اللَّهُ فَلَا غَالِبَ لَكُمْ ۖ وَإِنْ يَخْذُلْكُمْ فَمَنْ ذَا الَّذِي يَنْصُرُكُمْ مِنْ بَعْدِهِ ۗ وَعَلَى اللَّهِ فَلْيَتَوَكَّلِ الْمُؤْمِنُونَ (160) |
| اگر خدا شما را يارى کند هيچ کس بر شما غالب نمى شود، و اگر از يارى شما خوددارى کند کيست آن که بعد از او شما را يارى کند؟ و مؤمنان بايد فقط بر خدا توکّل کنند. (160) |
| وَمَا كَانَ لِنَبِيٍّ أَنْ يَغُلَّ ۚ وَمَنْ يَغْلُلْ يَأْتِ بِمَا غَلَّ يَوْمَ الْقِيَامَةِ ۚ ثُمَّ تُوَفَّىٰ كُلُّ نَفْسٍ مَا كَسَبَتْ وَهُمْ لَا يُظْلَمُونَ (161) |
| و هيچ پيغمبرى حق ندارد خيانت کند، و هر کس خيانت کند روز قيامت با آن خيانتى که کرده است مى آيد، سپس به هر کسى آنچه کسب کرده است به طور کامل داده مى شود، و آنان ستم نمى بينند. (161) |
| أَفَمَنِ اتَّبَعَ رِضْوَانَ اللَّهِ كَمَنْ بَاءَ بِسَخَطٍ مِنَ اللَّهِ وَمَأْوَاهُ جَهَنَّمُ ۚ وَبِئْسَ الْمَصِيرُ (162) |
| پس آيا کسى که در پى رضاى خدا باشد مانند کسى است که به خشمى از سوى خدا بازگشته و جايگاهش جهنّم است؟ و بد بازگشتگاهى است. (162) |
| هُمْ دَرَجَاتٌ عِنْدَ اللَّهِ ۗ وَاللَّهُ بَصِيرٌ بِمَا يَعْمَلُونَ (163) |
| آنان [هر دو گروه ]نزد خدا داراى درجاتى [متفاوت ]هستند، و خدا به آنچه مى کنند بيناست. (163) |
| لَقَدْ مَنَّ اللَّهُ عَلَى الْمُؤْمِنِينَ إِذْ بَعَثَ فِيهِمْ رَسُولًا مِنْ أَنْفُسِهِمْ يَتْلُو عَلَيْهِمْ آيَاتِهِ وَيُزَكِّيهِمْ وَيُعَلِّمُهُمُ الْكِتَابَ وَالْحِكْمَةَ وَإِنْ كَانُوا مِنْ قَبْلُ لَفِي ضَلَالٍ مُبِينٍ (164) |
| همانا خدا به مؤمنان نعمتى گران عطا کرد چون ميان آنان رسولى از خودشان برانگيخت که آيات او را بر آنان بخواند و آنها را تزکيه کند و به ايشان کتاب و حکمت بياموزد; و بى شک پيش از آن در گمراهى آشکارى بودند. (164) |
| أَوَلَمَّا أَصَابَتْكُمْ مُصِيبَةٌ قَدْ أَصَبْتُمْ مِثْلَيْهَا قُلْتُمْ أَنَّىٰ هَٰذَا ۖ قُلْ هُوَ مِنْ عِنْدِ أَنْفُسِكُمْ ۗ إِنَّ اللَّهَ عَلَىٰ كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ (165) |
| و آيا هنگامى که [در جنگ اُحُد ]مصيبتى به شما رسيد که دو برابر آن را [بر دشمن ]وارد کرده بوديد مى گوئيد: اين مصيبت از کجاست؟ بگو: آن از جانب خود شماست [که از امر پيامبر تخلّف کرديد ]همانا خدا بر هر چيزى تواناست. (165) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |