| سوره 3 | سوره مبارکه آلعمران | صفحه 72 |
|
| وَمَا أَصَابَكُمْ يَوْمَ الْتَقَى الْجَمْعَانِ فَبِإِذْنِ اللَّهِ وَلِيَعْلَمَ الْمُؤْمِنِينَ (166) |
| و آنچه روزِ برخورد آن دو گروه [در اُحُد ]به شما رسيد به اذن خدا بود [تا شما را آزمايش کند] و براى اينکه مؤمنان را مشخّص سازد; (166) |
| وَلِيَعْلَمَ الَّذِينَ نَافَقُوا ۚ وَقِيلَ لَهُمْ تَعَالَوْا قَاتِلُوا فِي سَبِيلِ اللَّهِ أَوِ ادْفَعُوا ۖ قَالُوا لَوْ نَعْلَمُ قِتَالًا لَاتَّبَعْنَاكُمْ ۗ هُمْ لِلْكُفْرِ يَوْمَئِذٍ أَقْرَبُ مِنْهُمْ لِلْإِيمَانِ ۚ يَقُولُونَ بِأَفْوَاهِهِمْ مَا لَيْسَ فِي قُلُوبِهِمْ ۗ وَاللَّهُ أَعْلَمُ بِمَا يَكْتُمُونَ (167) |
| و براى اينکه منافقان را [نيز ]مشخّص کند; [همان کسانى ]که به آنان گفته شد: بيائيد در راه خدا بجنگيد يا [دست کم از خود ]دفاع کنيد، گفتند: اگر مى دانستيم جنگى رخ مى دهد از پى شما مى آمديم. آنان در آن وقت به کفر نزديک تر بودند تا به ايمان. با دهانشان چيزى مى گويند که در قلبشان نيست، و خدا به آنچه کتمان مى کنند داناتر است. (167) |
| الَّذِينَ قَالُوا لِإِخْوَانِهِمْ وَقَعَدُوا لَوْ أَطَاعُونَا مَا قُتِلُوا ۗ قُلْ فَادْرَءُوا عَنْ أَنْفُسِكُمُ الْمَوْتَ إِنْ كُنْتُمْ صَادِقِينَ (168) |
| همانان که درباره برادرانشان در حالى که خود از شرکت در جنگ خوددارى کرده بودند گفتند: اگر از ما اطاعت کرده بودند کشته نمى شدند. بگو: پس اگر راست مى گوئيد مرگ را از خودتان دور کنيد. (168) |
| وَلَا تَحْسَبَنَّ الَّذِينَ قُتِلُوا فِي سَبِيلِ اللَّهِ أَمْوَاتًا ۚ بَلْ أَحْيَاءٌ عِنْدَ رَبِّهِمْ يُرْزَقُونَ (169) |
| و هرگز مپندار آنان که در راه خدا کشته شدند مرده اند بلکه زنده اند و نزد پروردگارشان از عطاى او برخوردارند. (169) |
| فَرِحِينَ بِمَا آتَاهُمُ اللَّهُ مِنْ فَضْلِهِ وَيَسْتَبْشِرُونَ بِالَّذِينَ لَمْ يَلْحَقُوا بِهِمْ مِنْ خَلْفِهِمْ أَلَّا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَلَا هُمْ يَحْزَنُونَ (170) |
| در حالى که به آنچه خدا از فضل خود به آنان داده است مسرورند، و نيز بخاطر هم مسلکانشان که از پشت سرشان هنوز به ايشان ملحق نشده اند شادمانى مى کنند که نه ترسى بر آنان خواهد بود و نه غمگين مى شوند. (170) |
| ۞ يَسْتَبْشِرُونَ بِنِعْمَةٍ مِنَ اللَّهِ وَفَضْلٍ وَأَنَّ اللَّهَ لَا يُضِيعُ أَجْرَ الْمُؤْمِنِينَ (171) |
| آنان به نعمت و فضلى [عظيم ]از جانب خدا و اينکه خدا اجر مؤمنان را ضايع نمى کند شادمانى مى کنند. (171) |
| الَّذِينَ اسْتَجَابُوا لِلَّهِ وَالرَّسُولِ مِنْ بَعْدِ مَا أَصَابَهُمُ الْقَرْحُ ۚ لِلَّذِينَ أَحْسَنُوا مِنْهُمْ وَاتَّقَوْا أَجْرٌ عَظِيمٌ (172) |
| کسانى که [در اُحُد ]بعد از آن که زخم برداشته بودند خدا و رسول را اجابت کردند براى کسانى از آنان که نيکى کردند و تقوا پيشه نمودند اجرى بزرگ خواهد بود. (172) |
| الَّذِينَ قَالَ لَهُمُ النَّاسُ إِنَّ النَّاسَ قَدْ جَمَعُوا لَكُمْ فَاخْشَوْهُمْ فَزَادَهُمْ إِيمَانًا وَقَالُوا حَسْبُنَا اللَّهُ وَنِعْمَ الْوَكِيلُ (173) |
| همان کسانى که چون افرادى به آنان گفتند: اين مردم براى [حمله به ]شما نيرو جمع کرده اند پس، از آنان بترسيد، بر ايمانشان افزود و گفتند: خدا براى ما کافى است و چه خوب وکيلى است. (173) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |