| سوره 72 | سوره مبارکه الجن | صفحه 572 |
|
| بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ
|
| به نام خداوند بخشنده مهربان
|
| قُلْ أُوحِيَ إِلَيَّ أَنَّهُ اسْتَمَعَ نَفَرٌ مِنَ الْجِنِّ فَقَالُوا إِنَّا سَمِعْنَا قُرْآنًا عَجَبًا (1) |
| بگو: به من وحى شده است که گروهى از جنّ [به قرائت من] گوش دادند، پس گفتند: همانا ما قرآنى شگفت آور شنيديم. (1) |
| يَهْدِي إِلَى الرُّشْدِ فَآمَنَّا بِهِ ۖ وَلَنْ نُشْرِكَ بِرَبِّنَا أَحَدًا (2) |
| که به سوى خير و صلاح هدايت مى کند، پس به آن ايمان آورديم; و هرگز اَحَدى را براى پروردگارمان شريک قرار نمى دهيم. (2) |
| وَأَنَّهُ تَعَالَىٰ جَدُّ رَبِّنَا مَا اتَّخَذَ صَاحِبَةً وَلَا وَلَدًا (3) |
| و اين که شأن پروردگار ما متعالى است; نه همسرى گرفته است و نه فرزندى. (3) |
| وَأَنَّهُ كَانَ يَقُولُ سَفِيهُنَا عَلَى اللَّهِ شَطَطًا (4) |
| و اين که سفيهان ما درباره خدا سخن ناحقّ مى گفتند. (4) |
| وَأَنَّا ظَنَنَّا أَنْ لَنْ تَقُولَ الْإِنْسُ وَالْجِنُّ عَلَى اللَّهِ كَذِبًا (5) |
| و اين که ما گمان مى کرديم که هرگز انس و جنّ بر خدا دروغ نمى بندند. (5) |
| وَأَنَّهُ كَانَ رِجَالٌ مِنَ الْإِنْسِ يَعُوذُونَ بِرِجَالٍ مِنَ الْجِنِّ فَزَادُوهُمْ رَهَقًا (6) |
| و اين که کسانى از انس با کسانى از جنّ پناه مى بردند، پس به طغيان جنّيان مى افزودند. (6) |
| وَأَنَّهُمْ ظَنُّوا كَمَا ظَنَنْتُمْ أَنْ لَنْ يَبْعَثَ اللَّهُ أَحَدًا (7) |
| و اين که آنان پنداشتند ـ چنان که شما پنداشتيد ـ که خدا هرگز احدى را مبعوث نخواهد کرد. (7) |
| وَأَنَّا لَمَسْنَا السَّمَاءَ فَوَجَدْنَاهَا مُلِئَتْ حَرَسًا شَدِيدًا وَشُهُبًا (8) |
| و اين که ما خواستيم با آسمان تماسّ بگيريم، پس آن را پر از نگهبانان نيرومند و شهاب ها يافتيم. (8) |
| وَأَنَّا كُنَّا نَقْعُدُ مِنْهَا مَقَاعِدَ لِلسَّمْعِ ۖ فَمَنْ يَسْتَمِعِ الْآنَ يَجِدْ لَهُ شِهَابًا رَصَدًا (9) |
| و اين که ما قبلاً [براى استراق سمع] در نشستنگاه هايى از آسمان مى نشستيم، ولى اکنون هر کس که بخواهد استماع کند شهابى را در کمين خود مى يابد. (9) |
| وَأَنَّا لَا نَدْرِي أَشَرٌّ أُرِيدَ بِمَنْ فِي الْأَرْضِ أَمْ أَرَادَ بِهِمْ رَبُّهُمْ رَشَدًا (10) |
| و اين که ما نمى دانيم آيا براى کسانى که در زمين هستند شرّى اراده شده، يا پروردگارشان برايشان خير و صلاحى خواسته است؟ (10) |
| وَأَنَّا مِنَّا الصَّالِحُونَ وَمِنَّا دُونَ ذَٰلِكَ ۖ كُنَّا طَرَائِقَ قِدَدًا (11) |
| و اين که برخى از ما صالح اند و بعضى جز اين اند، ما صاحب مسلک هاى گوناگون هستيم، (11) |
| وَأَنَّا ظَنَنَّا أَنْ لَنْ نُعْجِزَ اللَّهَ فِي الْأَرْضِ وَلَنْ نُعْجِزَهُ هَرَبًا (12) |
| و اين که ما مى دانيم که هرگز نمى توانيم در زمين خدا را ناتوان سازيم، و هرگز نمى توانيم با فرار، از سلطه او خارج شويم. (12) |
| وَأَنَّا لَمَّا سَمِعْنَا الْهُدَىٰ آمَنَّا بِهِ ۖ فَمَنْ يُؤْمِنْ بِرَبِّهِ فَلَا يَخَافُ بَخْسًا وَلَا رَهَقًا (13) |
| و اين که ما وقتى آن رهنمود (قرآن) را شنيديم به آن ايمان آورديم، پس هر کس به پروردگارش ايمان بياورد نه از نقصان حقّى مى ترسد و نه از ستمى. (13) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |