| سوره 11 | سوره مبارکه هود | صفحه 233 |
|
| يَقْدُمُ قَوْمَهُ يَوْمَ الْقِيَامَةِ فَأَوْرَدَهُمُ النَّارَ ۖ وَبِئْسَ الْوِرْدُ الْمَوْرُودُ (98) |
| روز قيامت پيشاپيش قومش مى رود سپس آنان را به آتش درمى آورَد ، و بد آبشخورى است آتشى که بدان وارد مى شوند . (98) |
| وَأُتْبِعُوا فِي هَٰذِهِ لَعْنَةً وَيَوْمَ الْقِيَامَةِ ۚ بِئْسَ الرِّفْدُ الْمَرْفُودُ (99) |
| و در اين دنيا لعنتى بدرقه آنان مى شود ، و بد عطايى است آن آتش که روز رستاخيز نصيب آنان مى گردد . (99) |
| ذَٰلِكَ مِنْ أَنْبَاءِ الْقُرَىٰ نَقُصُّهُ عَلَيْكَ ۖ مِنْهَا قَائِمٌ وَحَصِيدٌ (100) |
| اين بخشى از اخبار آن شهرهاست که براى تو حکايت مى کنيم ; برخى از آنها هنوز پابر جا هستند و آثارشان باقى است ، و برخى درو شده و به کلّى بر باد رفته اند . (100) |
| وَمَا ظَلَمْنَاهُمْ وَلَٰكِنْ ظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ ۖ فَمَا أَغْنَتْ عَنْهُمْ آلِهَتُهُمُ الَّتِي يَدْعُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ مِنْ شَيْءٍ لَمَّا جَاءَ أَمْرُ رَبِّكَ ۖ وَمَا زَادُوهُمْ غَيْرَ تَتْبِيبٍ (101) |
| ما به آنان ستم نکرديم که عذاب بر سرشان فرو فرستاديم ، بلکه آنان خود با شرک ورزيدنشان به خويشتن ستم کردند و سزاوار کيفر شدند . پس هنگامى که فرمان پروردگارت در رسيد ، معبودانشان که به جاى خدا مى خواندند آنان را هيچ کفايت نکردند و جز تباهى بر آنان نيفزودند . (101) |
| وَكَذَٰلِكَ أَخْذُ رَبِّكَ إِذَا أَخَذَ الْقُرَىٰ وَهِيَ ظَالِمَةٌ ۚ إِنَّ أَخْذَهُ أَلِيمٌ شَدِيدٌ (102) |
| و پروردگارت چون بخواهد شهرهايى را که مردمش ستمکارند به کيفر گيرد ، همانگونه گيرد که پيشينيان را گرفت . قطعاً به کيفر گرفتن پروردگار تو دردناک و سخت است . (102) |
| إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَآيَةً لِمَنْ خَافَ عَذَابَ الْآخِرَةِ ۚ ذَٰلِكَ يَوْمٌ مَجْمُوعٌ لَهُ النَّاسُ وَذَٰلِكَ يَوْمٌ مَشْهُودٌ (103) |
| به راستى در اين رويدادها براى کسى که از عذاب آخرت مى ترسد نشانه اى است بر اين که خداوند در روز قيامت مجرمان را کيفر خواهد داد . آن روز روزى است که همه مردم براى آن گرد آورى مى شوند و روزى است که همگان ( آدميان ، جنّيان و فرشتگان ) آن را مشاهده خواهند کرد . (103) |
| وَمَا نُؤَخِّرُهُ إِلَّا لِأَجَلٍ مَعْدُودٍ (104) |
| و ما آن را جز تا سرآمد مدتى که در حال شمارش است به تأخير نمى افکنيم . (104) |
| يَوْمَ يَأْتِ لَا تَكَلَّمُ نَفْسٌ إِلَّا بِإِذْنِهِ ۚ فَمِنْهُمْ شَقِيٌّ وَسَعِيدٌ (105) |
| روزى که آن سرآمد فرا رسد ، هيچ کس لب به سخن نمى گشايد ، مگر کسى که خدا به او اجازه دهد . در آن روز بعضى از مردم ، تيره بخت و بعضى نيکبخت خواهند بود . (105) |
| فَأَمَّا الَّذِينَ شَقُوا فَفِي النَّارِ لَهُمْ فِيهَا زَفِيرٌ وَشَهِيقٌ (106) |
| امّا کسانى که تيره بخت اند در آتش خواهند بود و در آن جا ناله و فريادى خواهند داشت . (106) |
| خَالِدِينَ فِيهَا مَا دَامَتِ السَّمَاوَاتُ وَالْأَرْضُ إِلَّا مَا شَاءَ رَبُّكَ ۚ إِنَّ رَبَّكَ فَعَّالٌ لِمَا يُرِيدُ (107) |
| تا آسمان ها و زمين پابرجاست در آن جا ماندگارند ، مگر اين که پروردگارت بخواهد آنان رهايى يابند ، چرا که پروردگارت آنچه بخواهد انجام مى دهد . (107) |
| ۞ وَأَمَّا الَّذِينَ سُعِدُوا فَفِي الْجَنَّةِ خَالِدِينَ فِيهَا مَا دَامَتِ السَّمَاوَاتُ وَالْأَرْضُ إِلَّا مَا شَاءَ رَبُّكَ ۖ عَطَاءً غَيْرَ مَجْذُوذٍ (108) |
| و امّا کسانى که نيکبخت اند ، تا آسمان ها و زمين برقرار است جاودانه در بهشت خواهند بود ، مگر اين که پروردگارت جز اين را بخواهد ، که البته نخواهد خواست ، زيرا بهشت را به عنوان عطايى پايان ناپذير مقرّر کرده است . (108) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |