| سوره 21 | سوره مبارکه الانبياء | صفحه 325 |
|
| وَإِذَا رَآكَ الَّذِينَ كَفَرُوا إِنْ يَتَّخِذُونَكَ إِلَّا هُزُوًا أَهَٰذَا الَّذِي يَذْكُرُ آلِهَتَكُمْ وَهُمْ بِذِكْرِ الرَّحْمَٰنِ هُمْ كَافِرُونَ (36) |
| و آنان که به يکتايى خدا کافر شده اند ، وقتى تو را مى بينند فقط به مسخره ات مى گيرند ، آنان به يکديگر مى گويند : آيا اين است همان کسى که معبودان شما را به ناتوانى ياد مى کند ؟ اين در حالى است که آنان به اين که خدا به رحمت گستر و بخشاينده نعمت ها وصف شود ، کافرند . (36) |
| خُلِقَ الْإِنْسَانُ مِنْ عَجَلٍ ۚ سَأُرِيكُمْ آيَاتِي فَلَا تَسْتَعْجِلُونِ (37) |
| آدمى چنان شتابزده است که گويى از شتاب آفريده شده است . شما کافران با کفرورزى و استهزاى پيامبر شتاب در عذاب را مى طلبيد . از من خواهان شتاب در عذاب نباشيد ، که به زودى نشانه هاى خود ( عذاب هاى دوزخ ) را به شما ارائه خواهم کرد . (37) |
| وَيَقُولُونَ مَتَىٰ هَٰذَا الْوَعْدُ إِنْ كُنْتُمْ صَادِقِينَ (38) |
| آنان مى گويند : اگر تو و پيروانت راست مى گوييد که رستاخيز و عذابى در کار است ، اين وعده کى خواهد بود ؟ (38) |
| لَوْ يَعْلَمُ الَّذِينَ كَفَرُوا حِينَ لَا يَكُفُّونَ عَنْ وُجُوهِهِمُ النَّارَ وَلَا عَنْ ظُهُورِهِمْ وَلَا هُمْ يُنْصَرُونَ (39) |
| اى کاش آنان که کافر شده اند مى دانستند که زمانى را در پيش دارند که نه خود مى توانند عذاب را از چهره شان و از پشتشان باز دارند و نه بر زدودن آن يارى مى شوند . (39) |
| بَلْ تَأْتِيهِمْ بَغْتَةً فَتَبْهَتُهُمْ فَلَا يَسْتَطِيعُونَ رَدَّهَا وَلَا هُمْ يُنْظَرُونَ (40) |
| بلکه ناگهان به سراغشان مى آيد و حيرانشان مى کند ، ازاين رو نه مى توانند آن را باز گردانند و نه مهلت مى يابند که در دفع آن بينديشند . (40) |
| وَلَقَدِ اسْتُهْزِئَ بِرُسُلٍ مِنْ قَبْلِكَ فَحَاقَ بِالَّذِينَ سَخِرُوا مِنْهُمْ مَا كَانُوا بِهِ يَسْتَهْزِئُونَ (41) |
| اى پيامبر ، به راستى رسولانى که پيش از تو بودند به سبب هشدارهايشان مورد استهزا قرار گرفتند; پس بر کسانى که پيامبران را مسخره مى کردند ، همان عذابى که آن را به استهزا مى گرفتند فرود آمد . (41) |
| قُلْ مَنْ يَكْلَؤُكُمْ بِاللَّيْلِ وَالنَّهَارِ مِنَ الرَّحْمَٰنِ ۗ بَلْ هُمْ عَنْ ذِكْرِ رَبِّهِمْ مُعْرِضُونَ (42) |
| بگو : چه کسى شما را شب و روز در برابر خداى رحمان ـ اگر بخواهد شما را عذاب کند ـ حفظ مى کند ؟ پندها در آنان کارساز نيست ، بلکه آنان از اين قرآن که باعث ياد آوردن پروردگارشان است رويگردانند . (42) |
| أَمْ لَهُمْ آلِهَةٌ تَمْنَعُهُمْ مِنْ دُونِنَا ۚ لَا يَسْتَطِيعُونَ نَصْرَ أَنْفُسِهِمْ وَلَا هُمْ مِنَّا يُصْحَبُونَ (43) |
| مگر بجز ما خدايانى دارند که بتوانند آنان را از ما باز دارند ؟ خدايانى که آنان مى پندارند ، نه مى توانند يکديگر را يارى کنند و نه مى توانند خود را در برابر ما پناه دهد و حفظ نمايند ، پس چگونه پرستشگران خود را يارى مى دهند يا آنان را در پناه خود از عذاب ما حفظ مى کنند ؟ (43) |
| بَلْ مَتَّعْنَا هَٰؤُلَاءِ وَآبَاءَهُمْ حَتَّىٰ طَالَ عَلَيْهِمُ الْعُمُرُ ۗ أَفَلَا يَرَوْنَ أَنَّا نَأْتِي الْأَرْضَ نَنْقُصُهَا مِنْ أَطْرَافِهَا ۚ أَفَهُمُ الْغَالِبُونَ (44) |
| بلکه اينان ( مشرکان مکّه ) و پدرانشان را از انواع نعمت ها بهره مند ساختيم تا اين که روزگارشان به درازا کشيد و يکتاپرستى را که آيين پدرشان ابراهيم بود به فراموشى سپردند و به پرستش بت ها روى آوردند . آيا نمى بينند که ما به سراغ زمين مى آييم و از اطراف آن مى کاهيم ( امّتى را در پى امّتى ديگر نابود مى کنيم ) ؟ با اين حال ، آيا آنان بر ما چيره اند ؟ (44) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |