| سوره 7 | سوره مبارکه الاعراف | صفحه 166 |
|
| فَإِذَا جَاءَتْهُمُ الْحَسَنَةُ قَالُوا لَنَا هَٰذِهِ ۖ وَإِنْ تُصِبْهُمْ سَيِّئَةٌ يَطَّيَّرُوا بِمُوسَىٰ وَمَنْ مَعَهُ ۗ أَلَا إِنَّمَا طَائِرُهُمْ عِنْدَ اللَّهِ وَلَٰكِنَّ أَكْثَرَهُمْ لَا يَعْلَمُونَ (131) |
| چون نيکيى نصيبشان مى‌شد مى‌گفتند: حق ماست. و چون بديى به آنها مى‌رسيد، موسى و همراهانش را بدشگون مى‌دانستند. آگاه باشيد، آن نيک و بد که به ايشان رسد از خداست، ولى بيشترينشان نمى دانند. (131) |
| وَقَالُوا مَهْمَا تَأْتِنَا بِهِ مِنْ آيَةٍ لِتَسْحَرَنَا بِهَا فَمَا نَحْنُ لَكَ بِمُؤْمِنِينَ (132) |
| و گفتند: هر گونه نشانه‌اى براى ما بياورى که ما را بدان مسحور کنى به تو ايمان نخواهيم آورد. (132) |
| فَأَرْسَلْنَا عَلَيْهِمُ الطُّوفَانَ وَالْجَرَادَ وَالْقُمَّلَ وَالضَّفَادِعَ وَالدَّمَ آيَاتٍ مُفَصَّلَاتٍ فَاسْتَكْبَرُوا وَكَانُوا قَوْمًا مُجْرِمِينَ (133) |
| ما نيز بر آنها نشانه‌هايى آشکار و گوناگون چون طوفان و ملخ و شپش و قورباغه و خون فرستاديم. باز سرکشى کردند، که مردمى مجرم بودند. (133) |
| وَلَمَّا وَقَعَ عَلَيْهِمُ الرِّجْزُ قَالُوا يَا مُوسَى ادْعُ لَنَا رَبَّكَ بِمَا عَهِدَ عِنْدَكَ ۖ لَئِنْ كَشَفْتَ عَنَّا الرِّجْزَ لَنُؤْمِنَنَّ لَكَ وَلَنُرْسِلَنَّ مَعَكَ بَنِي إِسْرَائِيلَ (134) |
| و چون عذاب بر آنها فرود آمد، گفتند: اى موسى، بدان عهدى که خدا را با تو هست او را بخوان، که اگر اين عذاب از ما دور کنى به تو ايمان مى‌آوريم و بنى‌اسرائيل را با تو مى‌فرستيم. (134) |
| فَلَمَّا كَشَفْنَا عَنْهُمُ الرِّجْزَ إِلَىٰ أَجَلٍ هُمْ بَالِغُوهُ إِذَا هُمْ يَنْكُثُونَ (135) |
| چون تا آن زمان که قرار نهاده بودند عذاب را از آنها دور کرديم، پيمان خود را شکستند. (135) |
| فَانْتَقَمْنَا مِنْهُمْ فَأَغْرَقْنَاهُمْ فِي الْيَمِّ بِأَنَّهُمْ كَذَّبُوا بِآيَاتِنَا وَكَانُوا عَنْهَا غَافِلِينَ (136) |
| پس، از ايشان انتقام گرفتيم و در دريا غرقشان کرديم. زيرا آيات ما را دروغ مى‌انگاشتند و از آنها غفلت مى‌ورزيدند. (136) |
| وَأَوْرَثْنَا الْقَوْمَ الَّذِينَ كَانُوا يُسْتَضْعَفُونَ مَشَارِقَ الْأَرْضِ وَمَغَارِبَهَا الَّتِي بَارَكْنَا فِيهَا ۖ وَتَمَّتْ كَلِمَتُ رَبِّكَ الْحُسْنَىٰ عَلَىٰ بَنِي إِسْرَائِيلَ بِمَا صَبَرُوا ۖ وَدَمَّرْنَا مَا كَانَ يَصْنَعُ فِرْعَوْنُ وَقَوْمُهُ وَمَا كَانُوا يَعْرِشُونَ (137) |
| و به آن مردمى که به ناتوانى افتاده بودند، شرق و غرب آن سرزمين را که برکت داده بوديم به ميراث داديم، و وعده نيکويى که پروردگار تو به بنى‌اسرائيل داده بود بدان سبب که شکيبايى ورزيده بودند، به کمال رسيد و هر چه را فرعون و قومش مى‌ساختند و کاخهايى را که برمى‌افراشتند ويران کرديم. (137) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |