| سوره 11 | سوره مبارکه هود | صفحه 234 |
|
| فَلَا تَكُ فِي مِرْيَةٍ مِمَّا يَعْبُدُ هَٰؤُلَاءِ ۚ مَا يَعْبُدُونَ إِلَّا كَمَا يَعْبُدُ آبَاؤُهُمْ مِنْ قَبْلُ ۚ وَإِنَّا لَمُوَفُّوهُمْ نَصِيبَهُمْ غَيْرَ مَنْقُوصٍ (109) |
| از آنچه اينان مى‌پرستند به ترديد مباش. جز بدان گونه که پدرانشان پيش از اين مى‌پرستيدند، نمى‌پرستند. ما نصيب آنان را بى هيچ کم و کاست ادا خواهيم کرد. (109) |
| وَلَقَدْ آتَيْنَا مُوسَى الْكِتَابَ فَاخْتُلِفَ فِيهِ ۚ وَلَوْلَا كَلِمَةٌ سَبَقَتْ مِنْ رَبِّكَ لَقُضِيَ بَيْنَهُمْ ۚ وَإِنَّهُمْ لَفِي شَكٍّ مِنْهُ مُرِيبٍ (110) |
| به موسى کتاب داديم. در آن کتاب اختلاف شد. اگر نه حکمى بود که از پيش از جانب پروردگارت صادر شده بود، ميانشان داورى شده بود؛ که ايشان در آن کتاب سخت در ترديدند. (110) |
| وَإِنَّ كُلًّا لَمَّا لَيُوَفِّيَنَّهُمْ رَبُّكَ أَعْمَالَهُمْ ۚ إِنَّهُ بِمَا يَعْمَلُونَ خَبِيرٌ (111) |
| و پروردگار تو پاداش اعمال همه را به تمامى خواهد داد و خدا به کارهايى که مى‌کنند آگاه است. (111) |
| فَاسْتَقِمْ كَمَا أُمِرْتَ وَمَنْ تَابَ مَعَكَ وَلَا تَطْغَوْا ۚ إِنَّهُ بِمَا تَعْمَلُونَ بَصِيرٌ (112) |
| همراه با آنان که با تو رو به خدا کرده‌اند، همچنان که مأمور شده‌اى ثابت‌قدم باش. و طغيان مکنيد که او به هر کارى که مى‌کنيد بيناست. (112) |
| وَلَا تَرْكَنُوا إِلَى الَّذِينَ ظَلَمُوا فَتَمَسَّكُمُ النَّارُ وَمَا لَكُمْ مِنْ دُونِ اللَّهِ مِنْ أَوْلِيَاءَ ثُمَّ لَا تُنْصَرُونَ (113) |
| به ستمکاران ميل مکنيد، که آتش بسوزاندتان. شما را جز خدا هيچ دوستى نيست و کس ياريتان نکند. (113) |
| وَأَقِمِ الصَّلَاةَ طَرَفَيِ النَّهَارِ وَزُلَفًا مِنَ اللَّيْلِ ۚ إِنَّ الْحَسَنَاتِ يُذْهِبْنَ السَّيِّئَاتِ ۚ ذَٰلِكَ ذِكْرَىٰ لِلذَّاكِرِينَ (114) |
| نماز بگزار در آغاز و انجام روز و ساعاتى از شب. زيرا نيکيها، بديها را از ميان مى‌برند. اين اندرزى است براى اندرزپذيران. (114) |
| وَاصْبِرْ فَإِنَّ اللَّهَ لَا يُضِيعُ أَجْرَ الْمُحْسِنِينَ (115) |
| صبر کن، زيرا خداوند مزد نيکوکاران را تباه نمى‌سازد. (115) |
| فَلَوْلَا كَانَ مِنَ الْقُرُونِ مِنْ قَبْلِكُمْ أُولُو بَقِيَّةٍ يَنْهَوْنَ عَنِ الْفَسَادِ فِي الْأَرْضِ إِلَّا قَلِيلًا مِمَّنْ أَنْجَيْنَا مِنْهُمْ ۗ وَاتَّبَعَ الَّذِينَ ظَلَمُوا مَا أُتْرِفُوا فِيهِ وَكَانُوا مُجْرِمِينَ (116) |
| چرا در ميان مردمانى که پيش از شما بودند -جز اندکى که از آن ميان نجاتشان داديم- خردمندانى نبودند تا مردمان را از فسادکردن در زمين باز دارند؟ ظالمان از پى آسودگى و لذات دنيوى رفتند و گنهکار بودند. (116) |
| وَمَا كَانَ رَبُّكَ لِيُهْلِكَ الْقُرَىٰ بِظُلْمٍ وَأَهْلُهَا مُصْلِحُونَ (117) |
| پروردگار تو هيچ قريه‌اى را که مردمش نيکوکار باشند به ستم هلاک نخواهد ساخت. (117) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |