| سوره 14 | سوره مبارکه ابراهيم | صفحه 257 |
|
| قَالَتْ لَهُمْ رُسُلُهُمْ إِنْ نَحْنُ إِلَّا بَشَرٌ مِثْلُكُمْ وَلَٰكِنَّ اللَّهَ يَمُنُّ عَلَىٰ مَنْ يَشَاءُ مِنْ عِبَادِهِ ۖ وَمَا كَانَ لَنَا أَنْ نَأْتِيَكُمْ بِسُلْطَانٍ إِلَّا بِإِذْنِ اللَّهِ ۚ وَعَلَى اللَّهِ فَلْيَتَوَكَّلِ الْمُؤْمِنُونَ (11) |
| پيامبرانشان گفتند: ما جز مردمانى همانند شما نيستيم ولى خدا بر هر يک از بندگانش که بخواهد منت نهد. ما را نسزد که براى شما دليلى، جز به فرمان خدا، بياوريم و مؤمنان بر خدا توکّل کنند. (11) |
| وَمَا لَنَا أَلَّا نَتَوَكَّلَ عَلَى اللَّهِ وَقَدْ هَدَانَا سُبُلَنَا ۚ وَلَنَصْبِرَنَّ عَلَىٰ مَا آذَيْتُمُونَا ۚ وَعَلَى اللَّهِ فَلْيَتَوَكَّلِ الْمُتَوَكِّلُونَ (12) |
| چرا بر خدا توکل نکنيم، و حال آنکه او راه ما را به ما بنمود؟ و ما بر آزارى که به ما مى‌رسانيد صبر خواهيم کرد و توکل‌کنندگان بر خدا توکل کنند. (12) |
| وَقَالَ الَّذِينَ كَفَرُوا لِرُسُلِهِمْ لَنُخْرِجَنَّكُمْ مِنْ أَرْضِنَا أَوْ لَتَعُودُنَّ فِي مِلَّتِنَا ۖ فَأَوْحَىٰ إِلَيْهِمْ رَبُّهُمْ لَنُهْلِكَنَّ الظَّالِمِينَ (13) |
| کافران به پيامبرانشان گفتند: يا شما را از سرزمين خود مى‌رانيم يا به کيش ما بازگرديد. پس پروردگارشان به پيامبران وحى کرد که: ستمکاران را هلاک خواهيم کرد. (13) |
| وَلَنُسْكِنَنَّكُمُ الْأَرْضَ مِنْ بَعْدِهِمْ ۚ ذَٰلِكَ لِمَنْ خَافَ مَقَامِي وَخَافَ وَعِيدِ (14) |
| و شما را پس از ايشان در آن سرزمين جاى خواهيم داد. اين از آن کسى است که از ايستادن در پيشگاه من و از وعده عذاب من بترسد. (14) |
| وَاسْتَفْتَحُوا وَخَابَ كُلُّ جَبَّارٍ عَنِيدٍ (15) |
| پيروزى خواستند و هر جبار کينه‌توزى نوميد شد. (15) |
| مِنْ وَرَائِهِ جَهَنَّمُ وَيُسْقَىٰ مِنْ مَاءٍ صَدِيدٍ (16) |
| پشت سرش جهنم است تا در آنجا از آب چرک و خونش بخورانند. (16) |
| يَتَجَرَّعُهُ وَلَا يَكَادُ يُسِيغُهُ وَيَأْتِيهِ الْمَوْتُ مِنْ كُلِّ مَكَانٍ وَمَا هُوَ بِمَيِّتٍ ۖ وَمِنْ وَرَائِهِ عَذَابٌ غَلِيظٌ (17) |
| جرعه‌جرعه آن را مى‌نوشد و هيچ گواراى او نيست و مرگ از هر سو بر او مى‌تازد اما نمى‌ميرد، که عذابى سخت در انتظار اوست. (17) |
| مَثَلُ الَّذِينَ كَفَرُوا بِرَبِّهِمْ ۖ أَعْمَالُهُمْ كَرَمَادٍ اشْتَدَّتْ بِهِ الرِّيحُ فِي يَوْمٍ عَاصِفٍ ۖ لَا يَقْدِرُونَ مِمَّا كَسَبُوا عَلَىٰ شَيْءٍ ۚ ذَٰلِكَ هُوَ الضَّلَالُ الْبَعِيدُ (18) |
| مثَل اعمال کسانى که به خدا کافر شده‌اند چون خاکسترى است که در روزى طوفانى بادى سخت بر آن بوزد. توان نگه‌داشتن آنچه را که به دست آورده‌اند ندارند. اين است گمراهى بى‌انتها. (18) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |