| سوره 16 | سوره مبارکه النحل | صفحه 271 |
|
| وَقَالَ الَّذِينَ أَشْرَكُوا لَوْ شَاءَ اللَّهُ مَا عَبَدْنَا مِنْ دُونِهِ مِنْ شَيْءٍ نَحْنُ وَلَا آبَاؤُنَا وَلَا حَرَّمْنَا مِنْ دُونِهِ مِنْ شَيْءٍ ۚ كَذَٰلِكَ فَعَلَ الَّذِينَ مِنْ قَبْلِهِمْ ۚ فَهَلْ عَلَى الرُّسُلِ إِلَّا الْبَلَاغُ الْمُبِينُ (35) |
| مشرکان گفتند: اگر خدا مى‌خواست، ما و پدرانمان هيچ چيز جز او را نمى‌پرستيديم و آنچه را حرام کرده‌ايم، حرام نمى‌کرديم. مردمى هم که پيش از ايشان بودند چنين مى‌گفتند. آيا پيامبران را جز تبليغ روشنگر وظيفه ديگرى است؟ (35) |
| وَلَقَدْ بَعَثْنَا فِي كُلِّ أُمَّةٍ رَسُولًا أَنِ اعْبُدُوا اللَّهَ وَاجْتَنِبُوا الطَّاغُوتَ ۖ فَمِنْهُمْ مَنْ هَدَى اللَّهُ وَمِنْهُمْ مَنْ حَقَّتْ عَلَيْهِ الضَّلَالَةُ ۚ فَسِيرُوا فِي الْأَرْضِ فَانْظُرُوا كَيْفَ كَانَ عَاقِبَةُ الْمُكَذِّبِينَ (36) |
| به ميان هر ملتى پيامبرى مبعوث کرديم، که خدا را بپرستيد و از بت دورى جوييد. بعضى را خدا هدايت کرد و بر بعضى گمراهى مقرر گشت. پس در زمين بگرديد و بنگريد که عاقبت کار کسانى که پيامبران را به دروغ نسبت مى‌دادند، چگونه بوده است. (36) |
| إِنْ تَحْرِصْ عَلَىٰ هُدَاهُمْ فَإِنَّ اللَّهَ لَا يَهْدِي مَنْ يُضِلُّ ۖ وَمَا لَهُمْ مِنْ نَاصِرِينَ (37) |
| و اگر تو به هدايت آنها حريص باشى، خدا آن را که گمراه کرده است، هدايت نمى‌کند و اين گمراهان را هيچ يارى‌دهنده‌اى نيست. (37) |
| وَأَقْسَمُوا بِاللَّهِ جَهْدَ أَيْمَانِهِمْ ۙ لَا يَبْعَثُ اللَّهُ مَنْ يَمُوتُ ۚ بَلَىٰ وَعْدًا عَلَيْهِ حَقًّا وَلَٰكِنَّ أَكْثَرَ النَّاسِ لَا يَعْلَمُونَ (38) |
| تا آنجا که مى‌توانستند به خدا قسم خوردند، که خدا کسانى را که مى‌ميرند به رستاخيز زنده نمى‌کند. آرى اين وعده‌اى است که انجام دادن آن بر عهده اوست، ولى بيشتر مردم نمى‌دانند. (38) |
| لِيُبَيِّنَ لَهُمُ الَّذِي يَخْتَلِفُونَ فِيهِ وَلِيَعْلَمَ الَّذِينَ كَفَرُوا أَنَّهُمْ كَانُوا كَاذِبِينَ (39) |
| تا آنجا را در آن اختلاف مى‌کردند برايشان آشکار کند و کافران بدانند که دروغ مى‌گفته‌اند. (39) |
| إِنَّمَا قَوْلُنَا لِشَيْءٍ إِذَا أَرَدْنَاهُ أَنْ نَقُولَ لَهُ كُنْ فَيَكُونُ (40) |
| فرمان ما به هر چيزى که اراده‌اش را بکنيم، اين است که مى‌گوييم؛ موجود شو؛ و موجود مى‌شود. (40) |
| وَالَّذِينَ هَاجَرُوا فِي اللَّهِ مِنْ بَعْدِ مَا ظُلِمُوا لَنُبَوِّئَنَّهُمْ فِي الدُّنْيَا حَسَنَةً ۖ وَلَأَجْرُ الْآخِرَةِ أَكْبَرُ ۚ لَوْ كَانُوا يَعْلَمُونَ (41) |
| به آنان که مورد ستم واقع شدند و در راه خدا مهاجرت کردند در اين جهان جايگاهى نيکو مى‌دهيم. و اگر بدانند اجر آخرت بزرگ‌تر است؛ (41) |
| الَّذِينَ صَبَرُوا وَعَلَىٰ رَبِّهِمْ يَتَوَكَّلُونَ (42) |
| آنان که صبر پيشه کردند و بر پروردگارشان توکل مى‌کنند. (42) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |