سوره 16 | سوره مبارکه النحل | صفحه 279 |
|
وَلَقَدْ نَعْلَمُ أَنَّهُمْ يَقُولُونَ إِنَّمَا يُعَلِّمُهُ بَشَرٌ ۗ لِسَانُ الَّذِي يُلْحِدُونَ إِلَيْهِ أَعْجَمِيٌّ وَهَٰذَا لِسَانٌ عَرَبِيٌّ مُبِينٌ (103) |
مىدانيم که مىگويند: اين قرآن را بشرى به او مىآموزد. زبان کسى که به او نسبت مىکنند عجمى است، حال آنکه اين زبان عربى روشنى است. (103) |
إِنَّ الَّذِينَ لَا يُؤْمِنُونَ بِآيَاتِ اللَّهِ لَا يَهْدِيهِمُ اللَّهُ وَلَهُمْ عَذَابٌ أَلِيمٌ (104) |
خدا کسانى را که به آياتش ايمان نمىآورند هدايت نمىکند و برايشان عذابى دردآور مهياست. (104) |
إِنَّمَا يَفْتَرِي الْكَذِبَ الَّذِينَ لَا يُؤْمِنُونَ بِآيَاتِ اللَّهِ ۖ وَأُولَٰئِكَ هُمُ الْكَاذِبُونَ (105) |
کسانى دروغ مىبافند که به آيات خدا ايمان ندارند. اينان خود دروغگويند. (105) |
مَنْ كَفَرَ بِاللَّهِ مِنْ بَعْدِ إِيمَانِهِ إِلَّا مَنْ أُكْرِهَ وَقَلْبُهُ مُطْمَئِنٌّ بِالْإِيمَانِ وَلَٰكِنْ مَنْ شَرَحَ بِالْكُفْرِ صَدْرًا فَعَلَيْهِمْ غَضَبٌ مِنَ اللَّهِ وَلَهُمْ عَذَابٌ عَظِيمٌ (106) |
کسى که پس از ايمان به خدا کافر مىشود نه آنکه او را به زور واداشتهاند تا اظهار کفر کند و حال آنکه دلش به ايمان خويش مطمئن است بل آنان که درِ دل را به روى کفر مىگشايند، مورد خشم خدايند و عذابى بزرگ برايشان مهياست. (106) |
ذَٰلِكَ بِأَنَّهُمُ اسْتَحَبُّوا الْحَيَاةَ الدُّنْيَا عَلَى الْآخِرَةِ وَأَنَّ اللَّهَ لَا يَهْدِي الْقَوْمَ الْكَافِرِينَ (107) |
و اين بدان سبب است که اينان زندگى دنيا را بيشتر از زندگى آخرت دوست دارند و خدا مردم کافر را هدايت نمىکند. (107) |
أُولَٰئِكَ الَّذِينَ طَبَعَ اللَّهُ عَلَىٰ قُلُوبِهِمْ وَسَمْعِهِمْ وَأَبْصَارِهِمْ ۖ وَأُولَٰئِكَ هُمُ الْغَافِلُونَ (108) |
خدا بر دل و گوشها و چشمانشان مهر برنهاده است و خود بىخبرانند. (108) |
لَا جَرَمَ أَنَّهُمْ فِي الْآخِرَةِ هُمُ الْخَاسِرُونَ (109) |
به ناچار در آخرت هم از زيانديدگان باشند. (109) |
ثُمَّ إِنَّ رَبَّكَ لِلَّذِينَ هَاجَرُوا مِنْ بَعْدِ مَا فُتِنُوا ثُمَّ جَاهَدُوا وَصَبَرُوا إِنَّ رَبَّكَ مِنْ بَعْدِهَا لَغَفُورٌ رَحِيمٌ (110) |
سپس پروردگار تو براى کسانى که پس از آن رنجها که ديدند، مهاجرت کردند و به جهاد رفتند و پاى فشردند، آمرزنده و مهربان است. (110) |
|
(کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |