| سوره 41 | سوره مبارکه فصلت | صفحه 481 |
|
| وَمِنْ آيَاتِهِ أَنَّكَ تَرَى الْأَرْضَ خَاشِعَةً فَإِذَا أَنْزَلْنَا عَلَيْهَا الْمَاءَ اهْتَزَّتْ وَرَبَتْ ۚ إِنَّ الَّذِي أَحْيَاهَا لَمُحْيِي الْمَوْتَىٰ ۚ إِنَّهُ عَلَىٰ كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ (39) |
| و از آيات قدرت او آنکه تو زمين را خشک مى‌بينى. چون آب بر آن بفرستيم به جنبش آيد و گياه بروياند. آن کس که آن را زنده مى‌کند زنده‌کننده مردگان است، که او بر هر چيزى تواناست. (39) |
| إِنَّ الَّذِينَ يُلْحِدُونَ فِي آيَاتِنَا لَا يَخْفَوْنَ عَلَيْنَا ۗ أَفَمَنْ يُلْقَىٰ فِي النَّارِ خَيْرٌ أَمْ مَنْ يَأْتِي آمِنًا يَوْمَ الْقِيَامَةِ ۚ اعْمَلُوا مَا شِئْتُمْ ۖ إِنَّهُ بِمَا تَعْمَلُونَ بَصِيرٌ (40) |
| کسانى که در آيات ما راه باطل پيش مى‌گيرند، بر ما پوشيده نيستند. آيا آن که به آتش افکنده مى‌شود بهتر است يا آن که روز قيامت بى‌هيچ وحشتى مى‌آيد؟ هر چه مى‌خواهيد بکنيد، او به کارهايتان بيناست. (40) |
| إِنَّ الَّذِينَ كَفَرُوا بِالذِّكْرِ لَمَّا جَاءَهُمْ ۖ وَإِنَّهُ لَكِتَابٌ عَزِيزٌ (41) |
| به کيفر خويش رسند آنان که به قرآن که براى هدايتشان آمده است ايمان نمى‌آورند، حال آنکه کتابى ارجمند است. (41) |
| لَا يَأْتِيهِ الْبَاطِلُ مِنْ بَيْنِ يَدَيْهِ وَلَا مِنْ خَلْفِهِ ۖ تَنْزِيلٌ مِنْ حَكِيمٍ حَمِيدٍ (42) |
| نه از پيش روى باطل بدو راه يابد و نه از پس. نازل شده از جانب خداوندى حکيم و ستودنى است. (42) |
| مَا يُقَالُ لَكَ إِلَّا مَا قَدْ قِيلَ لِلرُّسُلِ مِنْ قَبْلِكَ ۚ إِنَّ رَبَّكَ لَذُو مَغْفِرَةٍ وَذُو عِقَابٍ أَلِيمٍ (43) |
| هر چه درباره تو مى‌گويند درباره پيامبران پيش از تو نيز گفته‌اند. هر آينه پروردگار تو هم آمرزنده است و هم صاحب عقوبتى است دردآور. (43) |
| وَلَوْ جَعَلْنَاهُ قُرْآنًا أَعْجَمِيًّا لَقَالُوا لَوْلَا فُصِّلَتْ آيَاتُهُ ۖ أَأَعْجَمِيٌّ وَعَرَبِيٌّ ۗ قُلْ هُوَ لِلَّذِينَ آمَنُوا هُدًى وَشِفَاءٌ ۖ وَالَّذِينَ لَا يُؤْمِنُونَ فِي آذَانِهِمْ وَقْرٌ وَهُوَ عَلَيْهِمْ عَمًى ۚ أُولَٰئِكَ يُنَادَوْنَ مِنْ مَكَانٍ بَعِيدٍ (44) |
| اگر قرآن را به زبان عجم مى‌فرستاديم، مى‌گفتند: چرا آياتش به روشنى بيان نشده است؟ کتابى به زبان عجم و پيامبرى عرب؟ بگو: اين کتاب براى آنها که ايمان آورده‌اند هدايت و شفاست و آنها که ايمان نياورده‌اند گوشهاشان سنگين است، و چشمانشان کور است، چنانند که گويى آنها را از جايى دور ندا مى‌دهند. (44) |
| وَلَقَدْ آتَيْنَا مُوسَى الْكِتَابَ فَاخْتُلِفَ فِيهِ ۗ وَلَوْلَا كَلِمَةٌ سَبَقَتْ مِنْ رَبِّكَ لَقُضِيَ بَيْنَهُمْ ۚ وَإِنَّهُمْ لَفِي شَكٍّ مِنْهُ مُرِيبٍ (45) |
| موسى را کتاب داديم، اما در آن اختلاف کردند. و اگر نبود آن سخنى که پروردگارت از پيش گفته بود، ميانشان کار به پايان مى‌آمد. و البته هنوز به سختى در ترديدند. (45) |
| مَنْ عَمِلَ صَالِحًا فَلِنَفْسِهِ ۖ وَمَنْ أَسَاءَ فَعَلَيْهَا ۗ وَمَا رَبُّكَ بِظَلَّامٍ لِلْعَبِيدِ (46) |
| هر کس که کارى شايسته کند، به سود خود اوست و هر که بد کند به زيان اوست. و پروردگار تو به بندگان ستم روا نمى‌دارد. (46) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |