| سوره 3 | سوره مبارکه آلعمران | صفحه 68 |
|
| وَلِيُمَحِّصَ اللَّهُ الَّذِينَ آمَنُوا وَيَمْحَقَ الْكَافِرِينَ (141) |
| و تا مؤمنان را پاکيزه گرداند و کافران را نابود سازد. (141) |
| أَمْ حَسِبْتُمْ أَنْ تَدْخُلُوا الْجَنَّةَ وَلَمَّا يَعْلَمِ اللَّهُ الَّذِينَ جَاهَدُوا مِنْكُمْ وَيَعْلَمَ الصَّابِرِينَ (142) |
| آيا مى‌پنداريد که به بهشت خواهيد رفت و حال آن که هنوز خدا معلوم نداشته است که از ميان شما چه کسانى جهاد مى‌کنند و چه کسانى پايدارى مى‌ورزند؟ (142) |
| وَلَقَدْ كُنْتُمْ تَمَنَّوْنَ الْمَوْتَ مِنْ قَبْلِ أَنْ تَلْقَوْهُ فَقَدْ رَأَيْتُمُوهُ وَأَنْتُمْ تَنْظُرُونَ (143) |
| پيش از آنکه مرگتان فرا رسد تمناى مرگ مى‌کرديد، اينک مرگ را ديديد و در آن مى‌نگريد. (143) |
| وَمَا مُحَمَّدٌ إِلَّا رَسُولٌ قَدْ خَلَتْ مِنْ قَبْلِهِ الرُّسُلُ ۚ أَفَإِنْ مَاتَ أَوْ قُتِلَ انْقَلَبْتُمْ عَلَىٰ أَعْقَابِكُمْ ۚ وَمَنْ يَنْقَلِبْ عَلَىٰ عَقِبَيْهِ فَلَنْ يَضُرَّ اللَّهَ شَيْئًا ۗ وَسَيَجْزِي اللَّهُ الشَّاكِرِينَ (144) |
| جز اين نيست که محمد پيامبرى است که پيش از او پيامبرانى ديگر بوده‌اند. آيا اگر بميرد يا کشته شود، شما به آيين پيشين خود باز مى‌گرديد؟ هر کس که بازگردد هيچ زيانى به خدا نخواهد رسانيد. خدا سپاسگزاران را پاداش خواهد داد. (144) |
| وَمَا كَانَ لِنَفْسٍ أَنْ تَمُوتَ إِلَّا بِإِذْنِ اللَّهِ كِتَابًا مُؤَجَّلًا ۗ وَمَنْ يُرِدْ ثَوَابَ الدُّنْيَا نُؤْتِهِ مِنْهَا وَمَنْ يُرِدْ ثَوَابَ الْآخِرَةِ نُؤْتِهِ مِنْهَا ۚ وَسَنَجْزِي الشَّاكِرِينَ (145) |
| هيچ کس جز به فرمان خدا نمى‌ميرد. مدت مکتوب است. هر کس خواهان ثواب اينجهانى باشد به او مى‌دهيم و هر کس خواهان ثواب آنجهانى باشد به او مى‌دهيم و شاکران را پاداش خواهيم داد. (145) |
| وَكَأَيِّنْ مِنْ نَبِيٍّ قَاتَلَ مَعَهُ رِبِّيُّونَ كَثِيرٌ فَمَا وَهَنُوا لِمَا أَصَابَهُمْ فِي سَبِيلِ اللَّهِ وَمَا ضَعُفُوا وَمَا اسْتَكَانُوا ۗ وَاللَّهُ يُحِبُّ الصَّابِرِينَ (146) |
| چه بسا پيامبرانى که خدا دوستان بسيار همراه آنان به جنگ رفتند. و در راه خدا، هر چه به آنها رسيد، سستى نکردند و ناتوان نشدند و سر فرود نياوردند و خدا شکيبايان را دوست دارد. (146) |
| وَمَا كَانَ قَوْلَهُمْ إِلَّا أَنْ قَالُوا رَبَّنَا اغْفِرْ لَنَا ذُنُوبَنَا وَإِسْرَافَنَا فِي أَمْرِنَا وَثَبِّتْ أَقْدَامَنَا وَانْصُرْنَا عَلَى الْقَوْمِ الْكَافِرِينَ (147) |
| سخنشان جز اين نبود که مى‌گفتند: اى پروردگار ما، گناهان ما را و زياده‌رويهاى ما را در کارها بيامرز و ما را ثابت‌قدم گردان و در برابر کافران يارى کن. (147) |
| فَآتَاهُمُ اللَّهُ ثَوَابَ الدُّنْيَا وَحُسْنَ ثَوَابِ الْآخِرَةِ ۗ وَاللَّهُ يُحِبُّ الْمُحْسِنِينَ (148) |
| خدا پاداش اينجهانى و پاداش نيک آنجهانى را به ايشان ارزانى داشت و خدا نيکوکاران را دوست دارد. (148) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |