| سوره 3 | سوره مبارکه آلعمران | صفحه 72 |
|
| وَمَا أَصَابَكُمْ يَوْمَ الْتَقَى الْجَمْعَانِ فَبِإِذْنِ اللَّهِ وَلِيَعْلَمَ الْمُؤْمِنِينَ (166) |
| آنچه در روز برخورد آن دو گروه به شما رسيد، به اذن خدا بود، تا مؤمنان را معلوم دارد، (166) |
| وَلِيَعْلَمَ الَّذِينَ نَافَقُوا ۚ وَقِيلَ لَهُمْ تَعَالَوْا قَاتِلُوا فِي سَبِيلِ اللَّهِ أَوِ ادْفَعُوا ۖ قَالُوا لَوْ نَعْلَمُ قِتَالًا لَاتَّبَعْنَاكُمْ ۗ هُمْ لِلْكُفْرِ يَوْمَئِذٍ أَقْرَبُ مِنْهُمْ لِلْإِيمَانِ ۚ يَقُولُونَ بِأَفْوَاهِهِمْ مَا لَيْسَ فِي قُلُوبِهِمْ ۗ وَاللَّهُ أَعْلَمُ بِمَا يَكْتُمُونَ (167) |
| و آنان را نيز که نفاق ورزيدند، معلوم دارد. به آنها گفته مى‌شد: بياييد در راه خدا کارزار کنيد يا به دفاع پردازيد. مى‌گفتند: اگر يقين داشتيم که جنگى درمى‌گيرد، با شما مى‌آمديم. آنان به کفر نزديکترند تا به ايمان. به زبان چيزهايى مى‌گويند که به دل اعتقاد ندارند و خدا به آنچه در دل نهفته مى‌دارند آگاهتر است. (167) |
| الَّذِينَ قَالُوا لِإِخْوَانِهِمْ وَقَعَدُوا لَوْ أَطَاعُونَا مَا قُتِلُوا ۗ قُلْ فَادْرَءُوا عَنْ أَنْفُسِكُمُ الْمَوْتَ إِنْ كُنْتُمْ صَادِقِينَ (168) |
| به آنان که از جنگ باز ايستادند و درباره برادران خود گفتند که اگر سخن ما را شنيده بودند کشته نمى‌شدند، بگو: اگر راست مى‌گوييد مرگ را از خود برانيد. (168) |
| وَلَا تَحْسَبَنَّ الَّذِينَ قُتِلُوا فِي سَبِيلِ اللَّهِ أَمْوَاتًا ۚ بَلْ أَحْيَاءٌ عِنْدَ رَبِّهِمْ يُرْزَقُونَ (169) |
| کسانى را که در راه خدا کشته شده‌اند مرده مپندار، بلکه زنده‌اند و نزد پروردگارشان روزى داده مى‌شوند. (169) |
| فَرِحِينَ بِمَا آتَاهُمُ اللَّهُ مِنْ فَضْلِهِ وَيَسْتَبْشِرُونَ بِالَّذِينَ لَمْ يَلْحَقُوا بِهِمْ مِنْ خَلْفِهِمْ أَلَّا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَلَا هُمْ يَحْزَنُونَ (170) |
| از فضيلتى که خدا نصيبشان کرده است شادمانند. و براى آنها که در پى‌شان هستند و هنوز به آنها نپيوسته‌اند خوشدلند که بيمى بر آنها نيست و اندوهگين نمى‌شوند. (170) |
| ۞ يَسْتَبْشِرُونَ بِنِعْمَةٍ مِنَ اللَّهِ وَفَضْلٍ وَأَنَّ اللَّهَ لَا يُضِيعُ أَجْرَ الْمُؤْمِنِينَ (171) |
| آنان را مژده نعمت و فضل خدا مى‌دهند و خدا پاداش مؤمنان را تباه نمى‌کند. (171) |
| الَّذِينَ اسْتَجَابُوا لِلَّهِ وَالرَّسُولِ مِنْ بَعْدِ مَا أَصَابَهُمُ الْقَرْحُ ۚ لِلَّذِينَ أَحْسَنُوا مِنْهُمْ وَاتَّقَوْا أَجْرٌ عَظِيمٌ (172) |
| از ميان آن کسان که پس از زخم‌خوردن باز هم فرمان خدا و رسولش را اجابت کردند، آنان که نيکوکار باشند و از خداى بترسند مزدى بزرگ دارند. (172) |
| الَّذِينَ قَالَ لَهُمُ النَّاسُ إِنَّ النَّاسَ قَدْ جَمَعُوا لَكُمْ فَاخْشَوْهُمْ فَزَادَهُمْ إِيمَانًا وَقَالُوا حَسْبُنَا اللَّهُ وَنِعْمَ الْوَكِيلُ (173) |
| کسانى که مردم گفتندشان که مردم براى جنگ با شما گرد آمده‌اند، از آنها بترسيد، و اين سخن بر ايمانشان بيفزود و گفتند: خدا ما را بسنده است و چه نيکو ياورى است. (173) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |