| سوره 11 | سوره مبارکه هود | صفحه 225 |
|
| وَيَا قَوْمِ لَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ مَالًا ۖ إِنْ أَجْرِيَ إِلَّا عَلَى اللَّهِ ۚ وَمَا أَنَا بِطَارِدِ الَّذِينَ آمَنُوا ۚ إِنَّهُمْ مُلَاقُو رَبِّهِمْ وَلَٰكِنِّي أَرَاكُمْ قَوْمًا تَجْهَلُونَ (29) |
| و اي قوم من! من از شما [در برابر ابلاغ رسالتم] هيچ پاداشي نمي خواهم؛ پاداشم فقط بر عهده خداست، و من [براي به دست آوردن دل شما] طرد کننده کساني که ايمان آورده اند [و شما آنان را فرومايه مي دانيد] نخواهم بود؛ زيرا اينان ديدارکنندگان [پاداش و مقام قرب] پروردگار خويش اند. ولي من شما را گروهي مي بينم که جهالت مي ورزيد. (29) |
| وَيَا قَوْمِ مَنْ يَنْصُرُنِي مِنَ اللَّهِ إِنْ طَرَدْتُهُمْ ۚ أَفَلَا تَذَكَّرُونَ (30) |
| و اي قوم من! اگر آنان را از خود طرد کنم، چه کسي مرا در برابر [عذاب] خدا ياري مي دهد؟ آيا متذکّر نمي شويد؟ (30) |
| وَلَا أَقُولُ لَكُمْ عِنْدِي خَزَائِنُ اللَّهِ وَلَا أَعْلَمُ الْغَيْبَ وَلَا أَقُولُ إِنِّي مَلَكٌ وَلَا أَقُولُ لِلَّذِينَ تَزْدَرِي أَعْيُنُكُمْ لَنْ يُؤْتِيَهُمُ اللَّهُ خَيْرًا ۖ اللَّهُ أَعْلَمُ بِمَا فِي أَنْفُسِهِمْ ۖ إِنِّي إِذًا لَمِنَ الظَّالِمِينَ (31) |
| و من به شما نمي گويم که گنجينه هاي [عنايات و الطاف] خدا نزد من است [تا به طور مستقل بتوانم حاجات شما را برآورم و هر تصرفي را که مايل باشم در آسمان ها و زمين بنمايم]، و ادعا نمي کنم که غيب هم مي دانم، و نمي گويم که من فرشته ام و درباره آنان که چشمانتان فرومايه و خوارشان مي نگرد، نمي گويم که خدا هرگز خيري به آنان نخواهد داد؛ خدا به آنچه در دل آنان است آگاه تر است؛ اگر چنين گويم از ستمکاران خواهم بود. (31) |
| قَالُوا يَا نُوحُ قَدْ جَادَلْتَنَا فَأَكْثَرْتَ جِدَالَنَا فَأْتِنَا بِمَا تَعِدُنَا إِنْ كُنْتَ مِنَ الصَّادِقِينَ (32) |
| گفتند: اي نوح! با ما جدال و ستيزه کردي و بسيار هم جدال و ستيزه کردي، نهايتاً اگر از راستگوياني آنچه را [از عذاب] به ما وعده مي دهي، برايمان بياور. (32) |
| قَالَ إِنَّمَا يَأْتِيكُمْ بِهِ اللَّهُ إِنْ شَاءَ وَمَا أَنْتُمْ بِمُعْجِزِينَ (33) |
| گفت: جز اين نيست که اگر خدا بخواهد آن را براي شما مي آورد و شما عاجز کننده [خدا] نيستيد [تا بتوانيد از دسترس قدرت او بيرون رويد.] (33) |
| وَلَا يَنْفَعُكُمْ نُصْحِي إِنْ أَرَدْتُ أَنْ أَنْصَحَ لَكُمْ إِنْ كَانَ اللَّهُ يُرِيدُ أَنْ يُغْوِيَكُمْ ۚ هُوَ رَبُّكُمْ وَإِلَيْهِ تُرْجَعُونَ (34) |
| و اگر بخواهم براي شما خيرخواهي کنم در صورتي که خدا بخواهد شما را [به کيفر گناهانتان] گمراه کند، خيرخواهي من سودي به شما نخواهد داد، او پروردگار شماست و به سويش بازگردانده مي شويد. (34) |
| أَمْ يَقُولُونَ افْتَرَاهُ ۖ قُلْ إِنِ افْتَرَيْتُهُ فَعَلَيَّ إِجْرَامِي وَأَنَا بَرِيءٌ مِمَّا تُجْرِمُونَ (35) |
| آيا مشرکان مي گويند: پيامبر، اين قرآن را از نزد خود به دروغ ساخته [و به خدا نسبت داده؟] بگو: اگر آن را به دروغ ساخته باشم، گناهم فقط بر عهده خود من است، و من از گناهاني که شما مرتکب مي شويد، بيزارم. (35) |
| وَأُوحِيَ إِلَىٰ نُوحٍ أَنَّهُ لَنْ يُؤْمِنَ مِنْ قَوْمِكَ إِلَّا مَنْ قَدْ آمَنَ فَلَا تَبْتَئِسْ بِمَا كَانُوا يَفْعَلُونَ (36) |
| و به نوح وحي شد که از قوم تو جز کساني که [تاکنون] ايمان آورده اند، هرگز کسي ايمان نخواهد آورد؛ بنابراين از کارهايي که همواره [بر ضد حق] انجام مي دادند، اندوهگين مباش. (36) |
| وَاصْنَعِ الْفُلْكَ بِأَعْيُنِنَا وَوَحْيِنَا وَلَا تُخَاطِبْنِي فِي الَّذِينَ ظَلَمُوا ۚ إِنَّهُمْ مُغْرَقُونَ (37) |
| و با نظارت ما و [بر اساس] وحي ما کِشتي را بساز، و با من درباره کساني که ستم کرده اند، سخن مگو که يقيناً آنان غرق شدني هستند. (37) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |