| سوره 16 | سوره مبارکه النحل | صفحه 278 |
|
| وَلَا تَتَّخِذُوا أَيْمَانَكُمْ دَخَلًا بَيْنَكُمْ فَتَزِلَّ قَدَمٌ بَعْدَ ثُبُوتِهَا وَتَذُوقُوا السُّوءَ بِمَا صَدَدْتُمْ عَنْ سَبِيلِ اللَّهِ ۖ وَلَكُمْ عَذَابٌ عَظِيمٌ (94) |
| و سوگندهايتان را ميان خود مايه خيانت و فساد قرار ندهيد که در نتيجه، قدمي پس از استواريش بلغزد؛ و به سبب آنکه مردم را از راه خدا بازداشتيد [در اين دنيا] سختي و ناگواري بچشيد، و براي شما [در آخرت] عذابي بزرگ باشد. (94) |
| وَلَا تَشْتَرُوا بِعَهْدِ اللَّهِ ثَمَنًا قَلِيلًا ۚ إِنَّمَا عِنْدَ اللَّهِ هُوَ خَيْرٌ لَكُمْ إِنْ كُنْتُمْ تَعْلَمُونَ (95) |
| و پيمان خدا را به بهايي اندک نفروشيد؛ زيرا آنچه نزد خداست، براي شما بهتر است، اگر بدانيد [که ارزش وفاي به پيمان خدا قابل مقايسه با همه دنيا نيست.] (95) |
| مَا عِنْدَكُمْ يَنْفَدُ ۖ وَمَا عِنْدَ اللَّهِ بَاقٍ ۗ وَلَنَجْزِيَنَّ الَّذِينَ صَبَرُوا أَجْرَهُمْ بِأَحْسَنِ مَا كَانُوا يَعْمَلُونَ (96) |
| آنچه [از ثروت و مال] نزد شماست، فاني مي شود و آنچه [از پاداش و ثواب] نزد خداست، باقي مي ماند، و قطعاً آنان که [براي دينشان] شکيبايي ورزيدند، پاداششان را بر پايه بهترين عملي که همواره انجام مي داده اند، مي دهيم. (96) |
| مَنْ عَمِلَ صَالِحًا مِنْ ذَكَرٍ أَوْ أُنْثَىٰ وَهُوَ مُؤْمِنٌ فَلَنُحْيِيَنَّهُ حَيَاةً طَيِّبَةً ۖ وَلَنَجْزِيَنَّهُمْ أَجْرَهُمْ بِأَحْسَنِ مَا كَانُوا يَعْمَلُونَ (97) |
| از مرد و زن، هر کس کار شايسته انجام دهد در حالي که مؤمن است، مسلماً او را به زندگي پاک و پاکيزه اي زنده مي داريم و پاداششان را بر پايه بهترين عملي که همواره انجام مي داده اند، مي دهيم. (97) |
| فَإِذَا قَرَأْتَ الْقُرْآنَ فَاسْتَعِذْ بِاللَّهِ مِنَ الشَّيْطَانِ الرَّجِيمِ (98) |
| پس هنگامي که قرآن مي خواني از شيطان رانده شده به خدا پناه ببر. (98) |
| إِنَّهُ لَيْسَ لَهُ سُلْطَانٌ عَلَى الَّذِينَ آمَنُوا وَعَلَىٰ رَبِّهِمْ يَتَوَكَّلُونَ (99) |
| يقيناً او بر کساني که ايمان آورده اند وهمواره بر پروردگارشان توکل مي کنند، تسلّطي ندارد. (99) |
| إِنَّمَا سُلْطَانُهُ عَلَى الَّذِينَ يَتَوَلَّوْنَهُ وَالَّذِينَ هُمْ بِهِ مُشْرِكُونَ (100) |
| تسلّطش فقط بر کساني است که او را سرپرست و دوست خود گرفته اند و بر کساني است که [به وسيله اغواگري او] براي خدا شريک قرار داده اند. (100) |
| وَإِذَا بَدَّلْنَا آيَةً مَكَانَ آيَةٍ ۙ وَاللَّهُ أَعْلَمُ بِمَا يُنَزِّلُ قَالُوا إِنَّمَا أَنْتَ مُفْتَرٍ ۚ بَلْ أَكْثَرُهُمْ لَا يَعْلَمُونَ (101) |
| و هنگامي که آيه اي را [که در بردارنده حکم جديدي است] جايگزين آيه ديگر مي کنيم، در حالي که خدا به آنچه نازل مي کند داناتر است، مخالفان مي گويند: تو فقط [بر خدا] دروغ مي بندي!! [چنين نيست که مي گويند] بلکه بيشترشان [اسرار تبديلِ احکام را] نمي دانند. (101) |
| قُلْ نَزَّلَهُ رُوحُ الْقُدُسِ مِنْ رَبِّكَ بِالْحَقِّ لِيُثَبِّتَ الَّذِينَ آمَنُوا وَهُدًى وَبُشْرَىٰ لِلْمُسْلِمِينَ (102) |
| بگو: آن [آيات] را روح القدس از سوي پروردگارت به درستي و راستي نازل کرده تا کساني را که ايمان آورده اند، ثابت قدم بدارد و براي تسليم شدگان [به فرمان هاي حق] هدايت و مژده باشد. (102) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |