| سوره 16 | سوره مبارکه النحل | صفحه 279 |
|
| وَلَقَدْ نَعْلَمُ أَنَّهُمْ يَقُولُونَ إِنَّمَا يُعَلِّمُهُ بَشَرٌ ۗ لِسَانُ الَّذِي يُلْحِدُونَ إِلَيْهِ أَعْجَمِيٌّ وَهَٰذَا لِسَانٌ عَرَبِيٌّ مُبِينٌ (103) |
| و ما مي دانيم که آنان مي گويند: يقيناً اين آيات را بشري به او مي آموزد!! [چنين نيست که مي گويند، زيرا] زبان کسي که [آموختن قرآن را به پيامبر] به او نسبت مي دهيد، غير عربي است و اين قرآن به زبان عربي فصيح و روشن است. (103) |
| إِنَّ الَّذِينَ لَا يُؤْمِنُونَ بِآيَاتِ اللَّهِ لَا يَهْدِيهِمُ اللَّهُ وَلَهُمْ عَذَابٌ أَلِيمٌ (104) |
| قطعاً کساني که به آيات خدا ايمان ندارند، خدا هدايتشان نمي کند، و براي آنان عذابي دردناک است. (104) |
| إِنَّمَا يَفْتَرِي الْكَذِبَ الَّذِينَ لَا يُؤْمِنُونَ بِآيَاتِ اللَّهِ ۖ وَأُولَٰئِكَ هُمُ الْكَاذِبُونَ (105) |
| فقط کساني [به خدا و پيامبر] دروغ مي بندند که به آيات خدا ايمان ندارند، و اينانند که دروغگوي واقعي اند. (105) |
| مَنْ كَفَرَ بِاللَّهِ مِنْ بَعْدِ إِيمَانِهِ إِلَّا مَنْ أُكْرِهَ وَقَلْبُهُ مُطْمَئِنٌّ بِالْإِيمَانِ وَلَٰكِنْ مَنْ شَرَحَ بِالْكُفْرِ صَدْرًا فَعَلَيْهِمْ غَضَبٌ مِنَ اللَّهِ وَلَهُمْ عَذَابٌ عَظِيمٌ (106) |
| هر کس پس از ايمان آوردنش به خدا کافر شود [به عذاب خدا گرفتار آيد]؛ مگر کسي که به کفر مجبور شده [امّا] دلش مطمئن به ايمان است، ولي آنان که سينه براي پذيرفتن کفر گشاده اند، خشمي سخت از سوي خدا بر آنان است و آنان را عذابي بزرگ خواهد بود. (106) |
| ذَٰلِكَ بِأَنَّهُمُ اسْتَحَبُّوا الْحَيَاةَ الدُّنْيَا عَلَى الْآخِرَةِ وَأَنَّ اللَّهَ لَا يَهْدِي الْقَوْمَ الْكَافِرِينَ (107) |
| اين [خشم و عذاب بزرگ] به سبب آن است که زندگي دنيا [يِ زودگذر] را بر آخرت ترجيح دادند، و مسلماً خدا مردم کفر پيشه را هدايت نمي کند. (107) |
| أُولَٰئِكَ الَّذِينَ طَبَعَ اللَّهُ عَلَىٰ قُلُوبِهِمْ وَسَمْعِهِمْ وَأَبْصَارِهِمْ ۖ وَأُولَٰئِكَ هُمُ الْغَافِلُونَ (108) |
| اينان کساني هستند که خدا بر دل و گوش و چشمشان مُهر [شقاوت] زده، و اينان بي خبران واقعي اند. (108) |
| لَا جَرَمَ أَنَّهُمْ فِي الْآخِرَةِ هُمُ الْخَاسِرُونَ (109) |
| ثابت و يقيني است که آنان در آخرت زيانکارند. (109) |
| ثُمَّ إِنَّ رَبَّكَ لِلَّذِينَ هَاجَرُوا مِنْ بَعْدِ مَا فُتِنُوا ثُمَّ جَاهَدُوا وَصَبَرُوا إِنَّ رَبَّكَ مِنْ بَعْدِهَا لَغَفُورٌ رَحِيمٌ (110) |
| آن گاه يقيناً پروردگارت نسبت به کساني که پس از آزار ديدنِ [از مشرکان، سرزمين شرک را رها کرده] هجرت نمودند، سپس جهاد کردند، و [براي حفظ دينشان] شکيبايي ورزيدند، آري، پروردگارت [نسبت به آنان] پس از اين [همه بلا] بسيار آمرزنده و مهربان است. (110) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |