| سوره 20 | سوره مبارکه طه | صفحه 320 |
|
| فَتَعَالَى اللَّهُ الْمَلِكُ الْحَقُّ ۗ وَلَا تَعْجَلْ بِالْقُرْآنِ مِنْ قَبْلِ أَنْ يُقْضَىٰ إِلَيْكَ وَحْيُهُ ۖ وَقُلْ رَبِّ زِدْنِي عِلْمًا (114) |
| برتر و بلند مرتبه است خدا [يِ يگانه] که فرمانرواي هستي و حقّ محض است؛ و پيش از آنکه وحي کردن قرآن بر تو پايان گيرد در خواندنش شتاب مکن، و بگو: پروردگارا! دانش مرا بيفزاي. (114) |
| وَلَقَدْ عَهِدْنَا إِلَىٰ آدَمَ مِنْ قَبْلُ فَنَسِيَ وَلَمْ نَجِدْ لَهُ عَزْمًا (115) |
| يقيناً پيش از اين به آدم سفارش کرديم [که از ميوه آن درخت نخورد] پس فراموش کرد و عزمي استوار براي او نيافتيم. (115) |
| وَإِذْ قُلْنَا لِلْمَلَائِكَةِ اسْجُدُوا لِآدَمَ فَسَجَدُوا إِلَّا إِبْلِيسَ أَبَىٰ (116) |
| و [ياد کن] هنگامي را که به فرشتگان گفتيم: براي آدم سجده کنيد. همه سجده کردند مگر ابليس که روي برتافت. (116) |
| فَقُلْنَا يَا آدَمُ إِنَّ هَٰذَا عَدُوٌّ لَكَ وَلِزَوْجِكَ فَلَا يُخْرِجَنَّكُمَا مِنَ الْجَنَّةِ فَتَشْقَىٰ (117) |
| پس گفتيم: اي آدم! مسلماً اين [ابليس] دشمني است براي تو و همسرت، پس شما را از بهشت بيرون نکند که در مشقت و رنج افتي. (117) |
| إِنَّ لَكَ أَلَّا تَجُوعَ فِيهَا وَلَا تَعْرَىٰ (118) |
| قطعاً براي تو [در اين مکان موقعيتي است که] است که نه گرسنه شوي و نه برهنه گردي. (118) |
| وَأَنَّكَ لَا تَظْمَأُ فِيهَا وَلَا تَضْحَىٰ (119) |
| و نه در آن تشنه شوي و نه دچار آفتاب زدگي گردي. (119) |
| فَوَسْوَسَ إِلَيْهِ الشَّيْطَانُ قَالَ يَا آدَمُ هَلْ أَدُلُّكَ عَلَىٰ شَجَرَةِ الْخُلْدِ وَمُلْكٍ لَا يَبْلَىٰ (120) |
| پس شيطان او را وسوسه کرد، گفت: اي آدم! آيا تو را به درخت جاودان و سلطنتي که کهنه نمي شود، راهنمايي کنم؟ (120) |
| فَأَكَلَا مِنْهَا فَبَدَتْ لَهُمَا سَوْآتُهُمَا وَطَفِقَا يَخْصِفَانِ عَلَيْهِمَا مِنْ وَرَقِ الْجَنَّةِ ۚ وَعَصَىٰ آدَمُ رَبَّهُ فَغَوَىٰ (121) |
| پس هر دو [به سبب وسوسه شيطان] از ميوه آن [درخت] خوردند، در نتيجه شرمگاهشان بر آنان پديدار شد و شروع به چسباندن برگ هاي درختان بهشت بر [شرمگاه] خود کردند. و آدم پروردگارش را نافرماني کرد و [از رسيدن به آنچه شيطان به او القا کرده بود] ناکام ماند. (121) |
| ثُمَّ اجْتَبَاهُ رَبُّهُ فَتَابَ عَلَيْهِ وَهَدَىٰ (122) |
| آن گاه پروردگارش او را برگزيد و توبه اش را پذيرفت و او را راهنمايي کرد. (122) |
| قَالَ اهْبِطَا مِنْهَا جَمِيعًا ۖ بَعْضُكُمْ لِبَعْضٍ عَدُوٌّ ۖ فَإِمَّا يَأْتِيَنَّكُمْ مِنِّي هُدًى فَمَنِ اتَّبَعَ هُدَايَ فَلَا يَضِلُّ وَلَا يَشْقَىٰ (123) |
| [خدا] گفت: هر دو با هم از بهشت [به سوي زمين] فرود آييد که برخي از شما دشمن برخي ديگرند، پس اگر از سوي من هدايتي به شما رسيد، هر کس از هدايتم پيروي کند، نه گمراه مي شود و نه به مشقت و رنج مي افتد. (123) |
| وَمَنْ أَعْرَضَ عَنْ ذِكْرِي فَإِنَّ لَهُ مَعِيشَةً ضَنْكًا وَنَحْشُرُهُ يَوْمَ الْقِيَامَةِ أَعْمَىٰ (124) |
| و هر کس از هدايت من [که سبب ياد نمودن از من در همه امور است] روي بگرداند، براي او زندگي تنگ [و سختي] خواهد بود، و روز قيامت او را نابينا محشور مي کنيم. (124) |
| قَالَ رَبِّ لِمَ حَشَرْتَنِي أَعْمَىٰ وَقَدْ كُنْتُ بَصِيرًا (125) |
| مي گويد: پروردگارا! براي چه مرا نابينا محشور کردي، در حالي که [در دنيا] بينا بودم؟ (125) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |