| سوره 2 | سوره مبارکه البقرة | صفحه 33 |
|
| سَلْ بَنِي إِسْرَائِيلَ كَمْ آتَيْنَاهُمْ مِنْ آيَةٍ بَيِّنَةٍ ۗ وَمَنْ يُبَدِّلْ نِعْمَةَ اللَّهِ مِنْ بَعْدِ مَا جَاءَتْهُ فَإِنَّ اللَّهَ شَدِيدُ الْعِقَابِ (211) |
| از بني اسرائيل بپرس: چه بسيار نشانه هاي روشن به آنان عطا کرديم، و هرکس نعمتِ [هدايت] خدا را پس از آنکه به او رسيد، تبديل [به کفر] کند، [بداند] که يقيناً خدا سخت کيفر است. (211) |
| زُيِّنَ لِلَّذِينَ كَفَرُوا الْحَيَاةُ الدُّنْيَا وَيَسْخَرُونَ مِنَ الَّذِينَ آمَنُوا ۘ وَالَّذِينَ اتَّقَوْا فَوْقَهُمْ يَوْمَ الْقِيَامَةِ ۗ وَاللَّهُ يَرْزُقُ مَنْ يَشَاءُ بِغَيْرِ حِسَابٍ (212) |
| زندگي [زودگذرِ] دنيا براي کافران آراسته شده، و [به اين سبب] مؤمنان را مسخره مي کنند، در حالي که پروا پيشگان در روز قيامت [از هر جهت] برتر از آنان هستند، و خدا هر که را بخواهد، بي حساب روزي مي دهد. (212) |
| كَانَ النَّاسُ أُمَّةً وَاحِدَةً فَبَعَثَ اللَّهُ النَّبِيِّينَ مُبَشِّرِينَ وَمُنْذِرِينَ وَأَنْزَلَ مَعَهُمُ الْكِتَابَ بِالْحَقِّ لِيَحْكُمَ بَيْنَ النَّاسِ فِيمَا اخْتَلَفُوا فِيهِ ۚ وَمَا اخْتَلَفَ فِيهِ إِلَّا الَّذِينَ أُوتُوهُ مِنْ بَعْدِ مَا جَاءَتْهُمُ الْبَيِّنَاتُ بَغْيًا بَيْنَهُمْ ۖ فَهَدَى اللَّهُ الَّذِينَ آمَنُوا لِمَا اخْتَلَفُوا فِيهِ مِنَ الْحَقِّ بِإِذْنِهِ ۗ وَاللَّهُ يَهْدِي مَنْ يَشَاءُ إِلَىٰ صِرَاطٍ مُسْتَقِيمٍ (213) |
| مردم [در ابتداي تشکيل اجتماع] گروهي واحد و يک دست بودند [و اختلاف و تضادي در امور زندگي نداشتند]، پس [از پديد آمدن اختلاف و تضاد] خدا پيامبراني را مژده دهنده و بيم رسان برانگيخت، و با آنان به درستي و راستي کتاب را نازل کرد، تا ميان مردم در آنچه با هم اختلاف داشتند، داوري کند. [آن گاه در خود کتاب اختلاف پديد شد] و اختلاف را در آن پديد نياوردند مگر کساني که به آنان کتاب داده شد، [اين اختلاف] بعد از دلايل و برهان هاي روشن و آشکاري بود که براي آنان آمد، [و سبب آن] برتري جويي و حسد در ميان خودشان بود. پس خدا اهل ايمان را به توفيق خود، به حقّي که در آن اختلاف کردند، راهنمايي کرد. و خدا هر که را بخواهد به راهي راست هدايت مي کند. (213) |
| أَمْ حَسِبْتُمْ أَنْ تَدْخُلُوا الْجَنَّةَ وَلَمَّا يَأْتِكُمْ مَثَلُ الَّذِينَ خَلَوْا مِنْ قَبْلِكُمْ ۖ مَسَّتْهُمُ الْبَأْسَاءُ وَالضَّرَّاءُ وَزُلْزِلُوا حَتَّىٰ يَقُولَ الرَّسُولُ وَالَّذِينَ آمَنُوا مَعَهُ مَتَىٰ نَصْرُ اللَّهِ ۗ أَلَا إِنَّ نَصْرَ اللَّهِ قَرِيبٌ (214) |
| آيا پنداشته ايد در حالي که هنوز حادثه هايي مانند حوادث گذشتگان شما را نيامده، وارد بهشت مي شويد؟! به آنان سختي ها و آسيب هايي رسيد وچنان متزلزل و مضطرب شدند تا جايي که پيامبر و کساني که با او ايمان آورده بودند [در مقام دعا و درخواست ياري] مي گفتند: ياري خدا چه زماني است؟ [به آنان گفتيم:] آگاه باشيد! يقيناً ياري خدا نزديک است. (214) |
| يَسْأَلُونَكَ مَاذَا يُنْفِقُونَ ۖ قُلْ مَا أَنْفَقْتُمْ مِنْ خَيْرٍ فَلِلْوَالِدَيْنِ وَالْأَقْرَبِينَ وَالْيَتَامَىٰ وَالْمَسَاكِينِ وَابْنِ السَّبِيلِ ۗ وَمَا تَفْعَلُوا مِنْ خَيْرٍ فَإِنَّ اللَّهَ بِهِ عَلِيمٌ (215) |
| از تو مي پرسند: چه چيز انفاق کنند؟ بگو: هر مال و مايه سودمندي که انفاق مي کنيد بايد براي پدر و مادر و نزديکان و يتيمان و نيازمندان و در راه مانده گان باشد، و هر کار نيکي انجام دهيد، خدا به آن داناست. (215) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |