| سوره 24 | سوره مبارکه النور | صفحه 355 |
|
| رِجَالٌ لَا تُلْهِيهِمْ تِجَارَةٌ وَلَا بَيْعٌ عَنْ ذِكْرِ اللَّهِ وَإِقَامِ الصَّلَاةِ وَإِيتَاءِ الزَّكَاةِ ۙ يَخَافُونَ يَوْمًا تَتَقَلَّبُ فِيهِ الْقُلُوبُ وَالْأَبْصَارُ (37) |
| مرداني که تجارت و داد و ستد آنان را از ياد خدا و برپا داشتن نماز و پرداخت زکات باز نمي دارد، [و] پيوسته از روزي که دل ها و ديده ها در آن زير و رو مي شود، مي ترسند. (37) |
| لِيَجْزِيَهُمُ اللَّهُ أَحْسَنَ مَا عَمِلُوا وَيَزِيدَهُمْ مِنْ فَضْلِهِ ۗ وَاللَّهُ يَرْزُقُ مَنْ يَشَاءُ بِغَيْرِ حِسَابٍ (38) |
| [اين گونه عمل مي کنند] تا خدا آنان را بر [پايه] نيکوترين عملي که انجام داده اند پاداش دهد، و از فضلش براي آنان بيفزايد، خدا به هر که بخواهد بي حساب روزي مي دهد. (38) |
| وَالَّذِينَ كَفَرُوا أَعْمَالُهُمْ كَسَرَابٍ بِقِيعَةٍ يَحْسَبُهُ الظَّمْآنُ مَاءً حَتَّىٰ إِذَا جَاءَهُ لَمْ يَجِدْهُ شَيْئًا وَوَجَدَ اللَّهَ عِنْدَهُ فَوَفَّاهُ حِسَابَهُ ۗ وَاللَّهُ سَرِيعُ الْحِسَابِ (39) |
| و کافران اعمالشان مانند سرابي در بياباني مسطّح و صاف است که تشنه، آن را [از دور] آب مي پندارد، تا وقتي که به آن رسد آن را چيزي نيابد، و خدا را نزد اعمالش مي يابد که حسابش را کامل و تمام مي دهد، و خدا حسابرسي سريع است. (39) |
| أَوْ كَظُلُمَاتٍ فِي بَحْرٍ لُجِّيٍّ يَغْشَاهُ مَوْجٌ مِنْ فَوْقِهِ مَوْجٌ مِنْ فَوْقِهِ سَحَابٌ ۚ ظُلُمَاتٌ بَعْضُهَا فَوْقَ بَعْضٍ إِذَا أَخْرَجَ يَدَهُ لَمْ يَكَدْ يَرَاهَا ۗ وَمَنْ لَمْ يَجْعَلِ اللَّهُ لَهُ نُورًا فَمَا لَهُ مِنْ نُورٍ (40) |
| يا [اعمالشان] مانند تاريکي هايي است در دريايي بسيار عميق که همواره موجي آن را مي پوشاند، و بالاي آن موجي ديگر است، و بر فراز آن ابري است، تاريکي هايي است برخي بالاي برخي ديگر؛ [مبتلاي اين امواج و تاريکي ها] هرگاه دستش را بيرون آورد، بعيد است آن را ببيند. و کسي که خدا نوري براي او قرار نداده است، براي او هيچ نوري نيست. (40) |
| أَلَمْ تَرَ أَنَّ اللَّهَ يُسَبِّحُ لَهُ مَنْ فِي السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَالطَّيْرُ صَافَّاتٍ ۖ كُلٌّ قَدْ عَلِمَ صَلَاتَهُ وَتَسْبِيحَهُ ۗ وَاللَّهُ عَلِيمٌ بِمَا يَفْعَلُونَ (41) |
| آيا ندانسته اي که هرکه در آسمان ها و زمين است و پرندگان بال گشوده، خدا را تسبيح مي گويند؟ به يقين هريک نماز و تسبيح خود را مي داند؛ و خدا به آنچه انجام مي دهند داناست. (41) |
| وَلِلَّهِ مُلْكُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ ۖ وَإِلَى اللَّهِ الْمَصِيرُ (42) |
| و مالکيّت و فرمانروايي آسمان ها و زمين فقط در سيطره خداست، و بازگشت همه به سوي خداست. (42) |
| أَلَمْ تَرَ أَنَّ اللَّهَ يُزْجِي سَحَابًا ثُمَّ يُؤَلِّفُ بَيْنَهُ ثُمَّ يَجْعَلُهُ رُكَامًا فَتَرَى الْوَدْقَ يَخْرُجُ مِنْ خِلَالِهِ وَيُنَزِّلُ مِنَ السَّمَاءِ مِنْ جِبَالٍ فِيهَا مِنْ بَرَدٍ فَيُصِيبُ بِهِ مَنْ يَشَاءُ وَيَصْرِفُهُ عَنْ مَنْ يَشَاءُ ۖ يَكَادُ سَنَا بَرْقِهِ يَذْهَبُ بِالْأَبْصَارِ (43) |
| آيا ندانسته اي که خدا ابري را [به آرامي] مي راند، آن گاه ميان [اجزاي] آن پيوند برقرار مي کند، سپس آن را انبوه و متراکم مي سازد، پس مي بيني که باران از لابلاي آن بيرون مي آيد، و از آسمان از کوه هايي که در آن ابر يخ زده است، تگرگي فرو مي ريزد، پس آسيب آن را به هر که بخواهد مي رساند، و از هر که بخواهد برطرف مي کند، نزديک است درخشندگي برقش ديده ها را کور کند. (43) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |