| سوره 25 | سوره مبارکه الفرقان | صفحه 362 |
|
| ۞ وَقَالَ الَّذِينَ لَا يَرْجُونَ لِقَاءَنَا لَوْلَا أُنْزِلَ عَلَيْنَا الْمَلَائِكَةُ أَوْ نَرَىٰ رَبَّنَا ۗ لَقَدِ اسْتَكْبَرُوا فِي أَنْفُسِهِمْ وَعَتَوْا عُتُوًّا كَبِيرًا (21) |
| و آنان که به ديدار [قيامت و محاسبه اعمال به وسيله] ما اميد ندارند، گفتند: چرا بر ما فرشتگاني نازل نشد، يا [چرا] پروردگارمان را نمي بينيم؟ به راستي که خودشان را در درون خود بزرگ شمردند و دچار سرکشي بزرگي شدند. (21) |
| يَوْمَ يَرَوْنَ الْمَلَائِكَةَ لَا بُشْرَىٰ يَوْمَئِذٍ لِلْمُجْرِمِينَ وَيَقُولُونَ حِجْرًا مَحْجُورًا (22) |
| روزي که آنان فرشتگان را مي بينند، آن روز براي مجرمان بشارتي نيست؛ و آنان [به فرشتگان] مي گويند: [از شما درخواست داريم که ما را] امان دهيد [و آسيب وگزند عذاب را از ما] مانع شويد. (22) |
| وَقَدِمْنَا إِلَىٰ مَا عَمِلُوا مِنْ عَمَلٍ فَجَعَلْنَاهُ هَبَاءً مَنْثُورًا (23) |
| و ما به [بررسي و حسابرسي] هر عملي که [به عنوان عمل خير] انجام داده اند، مي پردازيم، پس همه آنها را غباري پراکنده مي سازيم. (23) |
| أَصْحَابُ الْجَنَّةِ يَوْمَئِذٍ خَيْرٌ مُسْتَقَرًّا وَأَحْسَنُ مَقِيلًا (24) |
| اهل بهشت در آن روز، قرارگاهشان بهتر و استراحت گاهشان نيکوتر است. (24) |
| وَيَوْمَ تَشَقَّقُ السَّمَاءُ بِالْغَمَامِ وَنُزِّلَ الْمَلَائِكَةُ تَنْزِيلًا (25) |
| و [ياد کن] روزي را که آسمان به سبب ابري [که بر فراز آن است] مي شکافد و فرشتگان به تدريج [به صورتي ويژه] فرستاده شوند. (25) |
| الْمُلْكُ يَوْمَئِذٍ الْحَقُّ لِلرَّحْمَٰنِ ۚ وَكَانَ يَوْمًا عَلَى الْكَافِرِينَ عَسِيرًا (26) |
| در آن روز فرمانروايي مطلق براي [خداي] رحمان ثابت است، و بر کافران روزي بسيار دشوار است، (26) |
| وَيَوْمَ يَعَضُّ الظَّالِمُ عَلَىٰ يَدَيْهِ يَقُولُ يَا لَيْتَنِي اتَّخَذْتُ مَعَ الرَّسُولِ سَبِيلًا (27) |
| و روزي که ستمکار، دو دست خود را [از شدت اندوه و حسرت به دندان] مي گزد [و] مي گويد: اي کاش همراه اين پيامبر راهي به سوي حق برمي گرفتم، (27) |
| يَا وَيْلَتَىٰ لَيْتَنِي لَمْ أَتَّخِذْ فُلَانًا خَلِيلًا (28) |
| اي واي، کاش من فلاني را [که سبب بدبختي من شد] به دوستي نمي گرفتم، (28) |
| لَقَدْ أَضَلَّنِي عَنِ الذِّكْرِ بَعْدَ إِذْ جَاءَنِي ۗ وَكَانَ الشَّيْطَانُ لِلْإِنْسَانِ خَذُولًا (29) |
| بي ترديد مرا از قرآن پس از آنکه برايم آمد گمراه کرد. و شيطان همواره انسان را [پس از گمراه کردنش تنها و غريب در وادي هلاکت] وامي گذارد؛ (29) |
| وَقَالَ الرَّسُولُ يَا رَبِّ إِنَّ قَوْمِي اتَّخَذُوا هَٰذَا الْقُرْآنَ مَهْجُورًا (30) |
| و پيامبر [درقيامت] مي گويد: پروردگارا! همانا قوم من اين قرآن را متروک گذاشتند! (30) |
| وَكَذَٰلِكَ جَعَلْنَا لِكُلِّ نَبِيٍّ عَدُوًّا مِنَ الْمُجْرِمِينَ ۗ وَكَفَىٰ بِرَبِّكَ هَادِيًا وَنَصِيرًا (31) |
| و ما اين گونه براي هر پيامبري دشمناني از مجرمان قرار داديم، و کافي است که پروردگارت [براي تو] راهنما و ياري دهنده باشد. (31) |
| وَقَالَ الَّذِينَ كَفَرُوا لَوْلَا نُزِّلَ عَلَيْهِ الْقُرْآنُ جُمْلَةً وَاحِدَةً ۚ كَذَٰلِكَ لِنُثَبِّتَ بِهِ فُؤَادَكَ ۖ وَرَتَّلْنَاهُ تَرْتِيلًا (32) |
| و کافران گفتند: چرا قرآن يک باره بر او نازل نشد؟ اين گونه [قرآن را به تدريج نازل مي کنيم] تا قلب تو را به آن استوار سازيم، و آن را بر تو با مهلت و آرامي خوانديم. (32) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |