| سوره 26 | سوره مبارکه الشعراء | صفحه 375 |
|
| وَاتَّقُوا الَّذِي خَلَقَكُمْ وَالْجِبِلَّةَ الْأَوَّلِينَ (184) |
| و از آنکه شما و امت هاي پيشين را آفريد پروا کنيد. (184) |
| قَالُوا إِنَّمَا أَنْتَ مِنَ الْمُسَحَّرِينَ (185) |
| گفتند: جز اين نيست که تو از جادوشدگاني، (185) |
| وَمَا أَنْتَ إِلَّا بَشَرٌ مِثْلُنَا وَإِنْ نَظُنُّكَ لَمِنَ الْكَاذِبِينَ (186) |
| و تو جز بشري مانند ما نيستي، و بي ترديد ما تو را از دروغگويان مي پنداريم، (186) |
| فَأَسْقِطْ عَلَيْنَا كِسَفًا مِنَ السَّمَاءِ إِنْ كُنْتَ مِنَ الصَّادِقِينَ (187) |
| پس اگر راست مي گويي پاره هايي از آسمان را بر ما فرو ريز. (187) |
| قَالَ رَبِّي أَعْلَمُ بِمَا تَعْمَلُونَ (188) |
| [شعيب] گفت: پروردگارم به آنچه انجام مي دهيد، داناتر است. (188) |
| فَكَذَّبُوهُ فَأَخَذَهُمْ عَذَابُ يَوْمِ الظُّلَّةِ ۚ إِنَّهُ كَانَ عَذَابَ يَوْمٍ عَظِيمٍ (189) |
| پس او را تکذيب کردند؛ در نتيجه عذاب روز سايبان [يعني روزي که ابري تيره و صاعقه زا سايه مي اندازد] آنان را فرا گرفت، همانا آن عذاب روزي بزرگ بود، (189) |
| إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَآيَةً ۖ وَمَا كَانَ أَكْثَرُهُمْ مُؤْمِنِينَ (190) |
| بي ترديد در اين سرگذشت، عبرتي بزرگ وجود دارد؛ و قوم شعيب بيشترشان مؤمن نبودند، (190) |
| وَإِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ (191) |
| و يقيناً پروردگارت همان تواناي شکست ناپذير و مهربان است. (191) |
| وَإِنَّهُ لَتَنْزِيلُ رَبِّ الْعَالَمِينَ (192) |
| و بي ترديد اين قرآن، نازل شده پروردگار جهانيان است، (192) |
| نَزَلَ بِهِ الرُّوحُ الْأَمِينُ (193) |
| که روح الامين آن را نازل کرده است، (193) |
| عَلَىٰ قَلْبِكَ لِتَكُونَ مِنَ الْمُنْذِرِينَ (194) |
| بر قلب تو، تا از بيم دهندگان باشي، (194) |
| بِلِسَانٍ عَرَبِيٍّ مُبِينٍ (195) |
| به زبان عربي روشن و گويا (195) |
| وَإِنَّهُ لَفِي زُبُرِ الْأَوَّلِينَ (196) |
| و بي ترديد [خبر] اين [قرآن] در کتاب هاي پيشينيان است. (196) |
| أَوَلَمْ يَكُنْ لَهُمْ آيَةً أَنْ يَعْلَمَهُ عُلَمَاءُ بَنِي إِسْرَائِيلَ (197) |
| آيا آگاهي دانشمندان بني اسرائيل به خبر قرآن [در کتاب هاي پيشينيان] براي مشرکان نشانه اي [بر حقّانيّت قرآن و صدق نبوّت تو] نيست؟! (197) |
| وَلَوْ نَزَّلْنَاهُ عَلَىٰ بَعْضِ الْأَعْجَمِينَ (198) |
| و اگر آن را بر برخي از غير عرب ها نازل کرده بوديم، (198) |
| فَقَرَأَهُ عَلَيْهِمْ مَا كَانُوا بِهِ مُؤْمِنِينَ (199) |
| و او آن را بر عرب ها مي خواند، باز هم به آن ايمان نمي آوردند!! (199) |
| كَذَٰلِكَ سَلَكْنَاهُ فِي قُلُوبِ الْمُجْرِمِينَ (200) |
| اين گونه [که آن را به زبان عربي روشن و گويا نازل کرديم] در دل هاي مجرمان درآورديم [که آن را بفهمند و به آن ايمان آورند،] (200) |
| لَا يُؤْمِنُونَ بِهِ حَتَّىٰ يَرَوُا الْعَذَابَ الْأَلِيمَ (201) |
| [ولي اين بيمار دلان لجوج] به آن ايمان نمي آورند تا آن عذاب دردناک را ببينند، (201) |
| فَيَأْتِيَهُمْ بَغْتَةً وَهُمْ لَا يَشْعُرُونَ (202) |
| که ناگهان در حالي که بي خبرند به سراغشان آيد، (202) |
| فَيَقُولُوا هَلْ نَحْنُ مُنْظَرُونَ (203) |
| پس [در آن موقعيت بسيار سخت] گويند: آيا ما مهلت مي يابيم؟ (203) |
| أَفَبِعَذَابِنَا يَسْتَعْجِلُونَ (204) |
| آيا به آمدن عذاب ما شتاب مي کنند؟ (204) |
| أَفَرَأَيْتَ إِنْ مَتَّعْنَاهُمْ سِنِينَ (205) |
| پس خبر ده اگر ما آنان را سالياني بهره مندي و برخورداري دهيم، (205) |
| ثُمَّ جَاءَهُمْ مَا كَانُوا يُوعَدُونَ (206) |
| سپس آن عذابي که به آن تهديد مي شدند، به سراغشان آيد. (206) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |