| سوره 2 | سوره مبارکه البقرة | صفحه 38 |
|
| وَالَّذِينَ يُتَوَفَّوْنَ مِنْكُمْ وَيَذَرُونَ أَزْوَاجًا يَتَرَبَّصْنَ بِأَنْفُسِهِنَّ أَرْبَعَةَ أَشْهُرٍ وَعَشْرًا ۖ فَإِذَا بَلَغْنَ أَجَلَهُنَّ فَلَا جُنَاحَ عَلَيْكُمْ فِيمَا فَعَلْنَ فِي أَنْفُسِهِنَّ بِالْمَعْرُوفِ ۗ وَاللَّهُ بِمَا تَعْمَلُونَ خَبِيرٌ (234) |
| و کساني از شما که مي ميرند و همسراني باقي مي گذارند، بايد همسرانْ چهار ماه و ده روز انتظار برند [و از شوهر کردن خودداري ورزند]؛ پس چون به پايان مدتشان رسيدند، در آنچه درباره خودشان به طور شايسته و متعارف [نسبت به ازدواج يا ترک آن] انجام دهند بر شما [حاکمان، وارثان متوفّي و اقوام زنان] گناهي نيست؛ و خدا از آنچه انجام مي دهيد، آگاه است. (234) |
| وَلَا جُنَاحَ عَلَيْكُمْ فِيمَا عَرَّضْتُمْ بِهِ مِنْ خِطْبَةِ النِّسَاءِ أَوْ أَكْنَنْتُمْ فِي أَنْفُسِكُمْ ۚ عَلِمَ اللَّهُ أَنَّكُمْ سَتَذْكُرُونَهُنَّ وَلَٰكِنْ لَا تُوَاعِدُوهُنَّ سِرًّا إِلَّا أَنْ تَقُولُوا قَوْلًا مَعْرُوفًا ۚ وَلَا تَعْزِمُوا عُقْدَةَ النِّكَاحِ حَتَّىٰ يَبْلُغَ الْكِتَابُ أَجَلَهُ ۚ وَاعْلَمُوا أَنَّ اللَّهَ يَعْلَمُ مَا فِي أَنْفُسِكُمْ فَاحْذَرُوهُ ۚ وَاعْلَمُوا أَنَّ اللَّهَ غَفُورٌ حَلِيمٌ (235) |
| در سخناني که هنگام خواستگاري زن ها [يي که در عدّه وفات اند] بدون صراحت و وضوح گوييد [مانند اينکه من «خوش معاشرتم» و «زن دوستم» و به زني که داراي چنين صفاتي باشد علاقه مندم] يا قصد ازدواج با آنان را در دل پنهان داريد، گناهي بر شما نيست. خدا مي داند که شما به زودي آنان را [بر اساس ميل فطري و خواسته طبيعي] ياد خواهيد کرد؛ ولي با آنان در پنهاني و خلوت قرار ازدواج نگذاريد، جز آنکه گفتاري پسنديده [و بدون صراحت و وضوح] بگوييد. و هرگز تصميم بستن عقد ازدواج نگيريد تا عدّه وفات به پايان رسد، و بدانيد که خدا آنچه در دل داريد مي داند؛ بنابراين از [مخالفت با] او بپرهيزيد، و بدانيد که خدا بسيار آمرزنده و بردبار است. (235) |
| لَا جُنَاحَ عَلَيْكُمْ إِنْ طَلَّقْتُمُ النِّسَاءَ مَا لَمْ تَمَسُّوهُنَّ أَوْ تَفْرِضُوا لَهُنَّ فَرِيضَةً ۚ وَمَتِّعُوهُنَّ عَلَى الْمُوسِعِ قَدَرُهُ وَعَلَى الْمُقْتِرِ قَدَرُهُ مَتَاعًا بِالْمَعْرُوفِ ۖ حَقًّا عَلَى الْمُحْسِنِينَ (236) |
| اگر زنان را پيش از آميزش جنسي يا تعيين مهريه طلاق داديد [در اين طلاق] بر شما گناهي نيست؛ و [در چنين موقعيتي بر شما واجب است] آنان را [از مال خود] بهره اي شايسته و متعارف دهيد؛ توانگر به اندازه خويش، و تنگدست به اندازه خويش که اين حقّي لازم بر عهده نيکوکاران است. (236) |
| وَإِنْ طَلَّقْتُمُوهُنَّ مِنْ قَبْلِ أَنْ تَمَسُّوهُنَّ وَقَدْ فَرَضْتُمْ لَهُنَّ فَرِيضَةً فَنِصْفُ مَا فَرَضْتُمْ إِلَّا أَنْ يَعْفُونَ أَوْ يَعْفُوَ الَّذِي بِيَدِهِ عُقْدَةُ النِّكَاحِ ۚ وَأَنْ تَعْفُوا أَقْرَبُ لِلتَّقْوَىٰ ۚ وَلَا تَنْسَوُا الْفَضْلَ بَيْنَكُمْ ۚ إِنَّ اللَّهَ بِمَا تَعْمَلُونَ بَصِيرٌ (237) |
| و اگر آنان را پيش از آميزش جنسي طلاق دهيد، در حالي که براي آنان مهري تعيين کرده ايد، پس [بر شما واجب است] نصف آنچه تعيين کرده ايد [به آنان بپردازيد]، مگر آنکه خود آنان يا کسي که پيوند ازدواج به دست اوست [مانند ولي يا وکيل] آن را ببخشند. و گذشت و بخشش شما [که تمام مهريه را به زن بپردازيد،] به پرهيزکاري نزديک تر است. و فزون بخشي و نيکوکاري را در ميان خودتان فراموش نکنيد که خدا به آنچه انجام مي دهيد، بيناست. (237) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |