| سوره 2 | سوره مبارکه البقرة | صفحه 44 |
|
| وَإِذْ قَالَ إِبْرَاهِيمُ رَبِّ أَرِنِي كَيْفَ تُحْيِي الْمَوْتَىٰ ۖ قَالَ أَوَلَمْ تُؤْمِنْ ۖ قَالَ بَلَىٰ وَلَٰكِنْ لِيَطْمَئِنَّ قَلْبِي ۖ قَالَ فَخُذْ أَرْبَعَةً مِنَ الطَّيْرِ فَصُرْهُنَّ إِلَيْكَ ثُمَّ اجْعَلْ عَلَىٰ كُلِّ جَبَلٍ مِنْهُنَّ جُزْءًا ثُمَّ ادْعُهُنَّ يَأْتِينَكَ سَعْيًا ۚ وَاعْلَمْ أَنَّ اللَّهَ عَزِيزٌ حَكِيمٌ (260) |
| و [ياد کنيد] هنگامي که ابراهيم گفت: پروردگارا! به من نشان ده که مردگان را چگونه زنده مي کني؟ [خدا] فرمود: آيا [به قدرتم نسبت به زنده کردن مردگان] ايمان نياورده اي؟! گفت: چرا، ولي [مشاهده اين حقيقت را خواستم] تا قلبم آرامش يابد. [خدا] فرمود: پس چهار پرنده بگير و آنها را [براي دقت در آفرينش هر يک] به خود نزديک کن، و [بعد از کشتن، ريز ريز کردن و مخلوط کردنشان به هم] بر هر کوهي [در اين منطقه] بخشي از آنها را قرار ده، سپس آنها را بخوان که شتابان به سويت مي آيند؛ و بدان که يقيناً خدا تواناي شکست ناپذير و حکيم است. (260) |
| مَثَلُ الَّذِينَ يُنْفِقُونَ أَمْوَالَهُمْ فِي سَبِيلِ اللَّهِ كَمَثَلِ حَبَّةٍ أَنْبَتَتْ سَبْعَ سَنَابِلَ فِي كُلِّ سُنْبُلَةٍ مِائَةُ حَبَّةٍ ۗ وَاللَّهُ يُضَاعِفُ لِمَنْ يَشَاءُ ۗ وَاللَّهُ وَاسِعٌ عَلِيمٌ (261) |
| مَثَل آنان که اموالشان را در راه خدا انفاق مي کنند، مانند دانه اي است که هفت خوشه بروياند، در هر خوشه صد دانه باشد؛ و خدا براي هر که بخواهد چند برابر مي کند و خدا بسيار عطا کننده و داناست. (261) |
| الَّذِينَ يُنْفِقُونَ أَمْوَالَهُمْ فِي سَبِيلِ اللَّهِ ثُمَّ لَا يُتْبِعُونَ مَا أَنْفَقُوا مَنًّا وَلَا أَذًى ۙ لَهُمْ أَجْرُهُمْ عِنْدَ رَبِّهِمْ وَلَا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَلَا هُمْ يَحْزَنُونَ (262) |
| کساني که اموالشان را در راه خدا انفاق مي کنند، سپس منت و آزاري به دنبال انفاقشان نمي آورند، براي آنان نزد پروردگارشان پاداشي شايسته و مناسب است، و نه بيمي بر آنان است و نه اندوهگين مي شوند. (262) |
| ۞ قَوْلٌ مَعْرُوفٌ وَمَغْفِرَةٌ خَيْرٌ مِنْ صَدَقَةٍ يَتْبَعُهَا أَذًى ۗ وَاللَّهُ غَنِيٌّ حَلِيمٌ (263) |
| گفتاري پسنديده [در برابر تهيدستان] و عفو [ي کريمانه نسبت به خشم و بد زباني مستمندان] بهتر از بخششي است که دنبالش آزاري باشد، و خدا بي نياز و بردبار است. (263) |
| يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لَا تُبْطِلُوا صَدَقَاتِكُمْ بِالْمَنِّ وَالْأَذَىٰ كَالَّذِي يُنْفِقُ مَالَهُ رِئَاءَ النَّاسِ وَلَا يُؤْمِنُ بِاللَّهِ وَالْيَوْمِ الْآخِرِ ۖ فَمَثَلُهُ كَمَثَلِ صَفْوَانٍ عَلَيْهِ تُرَابٌ فَأَصَابَهُ وَابِلٌ فَتَرَكَهُ صَلْدًا ۖ لَا يَقْدِرُونَ عَلَىٰ شَيْءٍ مِمَّا كَسَبُوا ۗ وَاللَّهُ لَا يَهْدِي الْقَوْمَ الْكَافِرِينَ (264) |
| اي اهل ايمان! صدقه هايتان را با منت و آزار باطل نکنيد، مانند کسي که مالش را به ريا به مردم انفاق مي کند و به خدا و روز قيامت ايمان ندارد، که وصفش مانند سنگ سخت و خارايي است که بر آن [پوششي نازک از] خاک قرار دارد و رگباري تند و درشت به آن برسد و آن سنگ را صاف [و بدون خاک] واگذارد [صدقه ريايي مانند آن خاک است و اين رياکاران] به چيزي از آنچه کسب کرده اند، دست نمي يابند و خدا مردم کافر را هدايت نمي کند. (264) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |