| سوره 37 | سوره مبارکه الصافات | صفحه 448 |
|
| يَقُولُ أَإِنَّكَ لَمِنَ الْمُصَدِّقِينَ (52) |
| [که همواره از روي تعجب به من] مي گفت: آيا تو از باور دارندگان [رستاخيز و زنده شدن مردگان] هستي؟ (52) |
| أَإِذَا مِتْنَا وَكُنَّا تُرَابًا وَعِظَامًا أَإِنَّا لَمَدِينُونَ (53) |
| آيا زماني که ما مرديم و خاک استخوان شديم، حتماً [زنده مي شويم و] پاداشمان مي دهند؟ (53) |
| قَالَ هَلْ أَنْتُمْ مُطَّلِعُونَ (54) |
| [سپس به دوستان بهشتي خود] مي گويد: آيا شما با من به دوزخ سر مي کشيد [تا از هم نشينم خبري بگيريد که در کجا و در چه حالي است؟] (54) |
| فَاطَّلَعَ فَرَآهُ فِي سَوَاءِ الْجَحِيمِ (55) |
| پس خود او به دوزخ سر مي کشد و هم نشينش را وسط دوزخ مي بيند. (55) |
| قَالَ تَاللَّهِ إِنْ كِدْتَ لَتُرْدِينِ (56) |
| [به او] مي گويد: به خدا سوگند نزديک بود، مرا به هلاکت بيندازي. (56) |
| وَلَوْلَا نِعْمَةُ رَبِّي لَكُنْتُ مِنَ الْمُحْضَرِينَ (57) |
| و اگر توفيق و رحمت پروردگارم نبود، حتماً از احضارشدگان [در دوزخ] بودم. (57) |
| أَفَمَا نَحْنُ بِمَيِّتِينَ (58) |
| [آن گاه به دوستان بهشتي خود مي گويد:] آيا ما [براي هميشه در بهشتيم و] هرگز نمي ميريم؟ (58) |
| إِلَّا مَوْتَتَنَا الْأُولَىٰ وَمَا نَحْنُ بِمُعَذَّبِينَ (59) |
| [و] جز همان مرگ نخستين [که در دنيا سراغمان آمد مرگي ديگر به سراغمان نخواهد آمد] و ما هرگز عذاب نخواهيم شد؟ [شگفتا! چه لطف خاصي از سوي خدا به ما شده است!] (59) |
| إِنَّ هَٰذَا لَهُوَ الْفَوْزُ الْعَظِيمُ (60) |
| بي ترديد اين همان کاميابي بزرگ است. (60) |
| لِمِثْلِ هَٰذَا فَلْيَعْمَلِ الْعَامِلُونَ (61) |
| پس بايد براي چنين پاداشي عمل کنندگان عمل کنند. (61) |
| أَذَٰلِكَ خَيْرٌ نُزُلًا أَمْ شَجَرَةُ الزَّقُّومِ (62) |
| آيا اين [بهشت جاودان پر نعمت] براي پذيرايي بهتر است يا درخت زقّوم؟ (62) |
| إِنَّا جَعَلْنَاهَا فِتْنَةً لِلظَّالِمِينَ (63) |
| ما آن را براي ستمکاران مايه شکنجه و عذاب قرار داده ايم. (63) |
| إِنَّهَا شَجَرَةٌ تَخْرُجُ فِي أَصْلِ الْجَحِيمِ (64) |
| آن درختي است که در قعر دوزخ مي رويد، (64) |
| طَلْعُهَا كَأَنَّهُ رُءُوسُ الشَّيَاطِينِ (65) |
| شکوفه هايش مانند سرهاي شياطين [بسيار بدنما و زشت] است. (65) |
| فَإِنَّهُمْ لَآكِلُونَ مِنْهَا فَمَالِئُونَ مِنْهَا الْبُطُونَ (66) |
| پس اين منکران لجوج حتماً از آن مي خورند و شکم ها را از آن پر مي کنند. (66) |
| ثُمَّ إِنَّ لَهُمْ عَلَيْهَا لَشَوْبًا مِنْ حَمِيمٍ (67) |
| آن گاه به ناچار روي آن [به عنوان نوشيدني] مخلوطي از آب بسيار داغ و متعفّن براي آنان خواهد بود! (67) |
| ثُمَّ إِنَّ مَرْجِعَهُمْ لَإِلَى الْجَحِيمِ (68) |
| سپس بازگشتشان حتماً به سوي دوزخ است. (68) |
| إِنَّهُمْ أَلْفَوْا آبَاءَهُمْ ضَالِّينَ (69) |
| [سزاوار بودنشان در قيامت به اين همه عذاب به سبب اين است که] آنان پدرانشان را گمراه يافتند، (69) |
| فَهُمْ عَلَىٰ آثَارِهِمْ يُهْرَعُونَ (70) |
| و [با اينکه مي دانستند گمراهند بدون انديشه و تأمل] عجولانه از پي آنان مي رفتند! (70) |
| وَلَقَدْ ضَلَّ قَبْلَهُمْ أَكْثَرُ الْأَوَّلِينَ (71) |
| و به راستي پيش از اينان بيشتر پيشينيان گمراه شدند، (71) |
| وَلَقَدْ أَرْسَلْنَا فِيهِمْ مُنْذِرِينَ (72) |
| و بي ترديد ما در ميان آنان بيم دهندگاني فرستاديم. (72) |
| فَانْظُرْ كَيْفَ كَانَ عَاقِبَةُ الْمُنْذَرِينَ (73) |
| پس با تأمل بنگر سرانجام بيم داده شدگان چگونه بود؟ (73) |
| إِلَّا عِبَادَ اللَّهِ الْمُخْلَصِينَ (74) |
| [همه هلاک شدند] جز بندگان خالص شده خدا، (74) |
| وَلَقَدْ نَادَانَا نُوحٌ فَلَنِعْمَ الْمُجِيبُونَ (75) |
| و نوح ما را ندا کرد [و ما ندايش را اجابت کرديم] پس ما به راستي نيکو اجابت کننده اي هستيم، (75) |
| وَنَجَّيْنَاهُ وَأَهْلَهُ مِنَ الْكَرْبِ الْعَظِيمِ (76) |
| و او و خاندانش را از آن اندوه بزرگ نجادت داديم. (76) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |