| سوره 43 | سوره مبارکه الزخرف | صفحه 492 |
|
| وَلِبُيُوتِهِمْ أَبْوَابًا وَسُرُرًا عَلَيْهَا يَتَّكِئُونَ (34) |
| و براي خانه هايشان [نيز] درها و تخت هايي [از نقره مي ساختيم] که بر آن تکيه زنند، (34) |
| وَزُخْرُفًا ۚ وَإِنْ كُلُّ ذَٰلِكَ لَمَّا مَتَاعُ الْحَيَاةِ الدُّنْيَا ۚ وَالْآخِرَةُ عِنْدَ رَبِّكَ لِلْمُتَّقِينَ (35) |
| و [براي خانه ها و زندگي آنان] زر و زيور [قرار مي داديم]، ولي همه اين ها جز کالاي اندک زندگي دنيا نيست، و آخرت نزد پروردگارت براي پرهيزکاران است؛ (35) |
| وَمَنْ يَعْشُ عَنْ ذِكْرِ الرَّحْمَٰنِ نُقَيِّضْ لَهُ شَيْطَانًا فَهُوَ لَهُ قَرِينٌ (36) |
| و هر کس خود را از ياد [خداي] رحمان به کوردلي و حجاب باطن بزند، شيطاني بر او مي گماريم که آن شيطان ملازم و دمسازش باشد. (36) |
| وَإِنَّهُمْ لَيَصُدُّونَهُمْ عَنِ السَّبِيلِ وَيَحْسَبُونَ أَنَّهُمْ مُهْتَدُونَ (37) |
| و بي ترديد شيطان ها چنين کساني را از راه خدا باز مي دارند، در حالي که [با اين گمراهي سخت] گمان مي کنند راه يافتگان واقعي آنانند؛ (37) |
| حَتَّىٰ إِذَا جَاءَنَا قَالَ يَا لَيْتَ بَيْنِي وَبَيْنَكَ بُعْدَ الْمَشْرِقَيْنِ فَبِئْسَ الْقَرِينُ (38) |
| تا زماني که [در قيامت] نزد ما آيند [به شيطانش] گويد: اي کاش ميان من و تو فاصله و دوري مشرق و مغرب بود، پس بد همنشيني بودي! (38) |
| وَلَنْ يَنْفَعَكُمُ الْيَوْمَ إِذْ ظَلَمْتُمْ أَنَّكُمْ فِي الْعَذَابِ مُشْتَرِكُونَ (39) |
| و [به آنان گويند: امروز اين گفتگو و آرزوي دوري از شيطان] هرگز به شما سودي نمي دهد؛ زيرا [در دنيا] ستم ورزيديد [و] اکنون همه با هم در عذاب مشترک خواهيد بود؛ (39) |
| أَفَأَنْتَ تُسْمِعُ الصُّمَّ أَوْ تَهْدِي الْعُمْيَ وَمَنْ كَانَ فِي ضَلَالٍ مُبِينٍ (40) |
| پس آيا تو مي تواني [دعوتت را] به کران بشنواني، يا کوران و کساني را که در گمراهي آشکارند هدايت کني؟! (40) |
| فَإِمَّا نَذْهَبَنَّ بِكَ فَإِنَّا مِنْهُمْ مُنْتَقِمُونَ (41) |
| پس اگر تو را از دنيا ببريم، يقيناً از اينان انتقام خواهيم گرفت، (41) |
| أَوْ نُرِيَنَّكَ الَّذِي وَعَدْنَاهُمْ فَإِنَّا عَلَيْهِمْ مُقْتَدِرُونَ (42) |
| يا [اگر از دنيا نبريم] آنچه را از عذاب به آنان وعده کرده ايم به تو نشان خواهيم داد [در هر صورت ما آنان را عذاب مي کنيم]، و بي ترديد بر آنان چيره و مسلطيم؛ (42) |
| فَاسْتَمْسِكْ بِالَّذِي أُوحِيَ إِلَيْكَ ۖ إِنَّكَ عَلَىٰ صِرَاطٍ مُسْتَقِيمٍ (43) |
| پس به آنچه بر تو وحي شده تمسک بجوي، يقيناً تو بر راهي راست قرار داري؛ (43) |
| وَإِنَّهُ لَذِكْرٌ لَكَ وَلِقَوْمِكَ ۖ وَسَوْفَ تُسْأَلُونَ (44) |
| و مسلماً [اين] قرآن براي تو و قوم تو مايه تذکر [و شرف و عزت] است، و سپس [درباره آن] بازخواست خواهيد شد. (44) |
| وَاسْأَلْ مَنْ أَرْسَلْنَا مِنْ قَبْلِكَ مِنْ رُسُلِنَا أَجَعَلْنَا مِنْ دُونِ الرَّحْمَٰنِ آلِهَةً يُعْبَدُونَ (45) |
| و از پيامبراني که پيش از تو فرستاده ايم بپرس که آيا به جاي [خدايِ] رحمان معبوداني که پرستش شوند، قرار داده ايم؟! (45) |
| وَلَقَدْ أَرْسَلْنَا مُوسَىٰ بِآيَاتِنَا إِلَىٰ فِرْعَوْنَ وَمَلَئِهِ فَقَالَ إِنِّي رَسُولُ رَبِّ الْعَالَمِينَ (46) |
| و به راستي ما موسي را با نشانه هاي خود به سوي فرعون و سران و اشراف قومش فرستاديم، پس گفت: من فرستاده پروردگار جهانيانم؛ (46) |
| فَلَمَّا جَاءَهُمْ بِآيَاتِنَا إِذَا هُمْ مِنْهَا يَضْحَكُونَ (47) |
| نهايتاً چون معجزه هاي ما را براي آنان آورد ناگاه آنان [از روي ريشخند] به آنان مي خنديدند. (47) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |