| سوره 3 | سوره مبارکه آلعمران | صفحه 68 |
|
| وَلِيُمَحِّصَ اللَّهُ الَّذِينَ آمَنُوا وَيَمْحَقَ الْكَافِرِينَ (141) |
| و [نيز اين پيروزي ها و ناکامي ها] براي آن است که کساني را که [از روي حقيقت] ايمان آورده اند [از عيوب و آلودگي ها] تصفيه و پاک کند، و کافران را نابود نمايد. (141) |
| أَمْ حَسِبْتُمْ أَنْ تَدْخُلُوا الْجَنَّةَ وَلَمَّا يَعْلَمِ اللَّهُ الَّذِينَ جَاهَدُوا مِنْكُمْ وَيَعْلَمَ الصَّابِرِينَ (142) |
| آيا پنداشته ايد [با ايمانِ بدون عمل] وارد بهشت مي شويد، در حالي که هنوز خدا کساني از شما را که در راه خدا جهاد کرده اند وشکيبايان را [از ديگران] مشخص و معلوم نکرده است؟! (142) |
| وَلَقَدْ كُنْتُمْ تَمَنَّوْنَ الْمَوْتَ مِنْ قَبْلِ أَنْ تَلْقَوْهُ فَقَدْ رَأَيْتُمُوهُ وَأَنْتُمْ تَنْظُرُونَ (143) |
| و يقيناً شما [پس از آگاهي از درجات شُهدايِ بدر] مرگِ [در ميدان جنگ] را پيش از رويارويي با آن سخت آرزو مي کرديد، و هنگامي که با آن روبرو شديد [به هراس افتاديد و بدون هيچ اقدامي] به تماشاي آن پرداختيد!! (143) |
| وَمَا مُحَمَّدٌ إِلَّا رَسُولٌ قَدْ خَلَتْ مِنْ قَبْلِهِ الرُّسُلُ ۚ أَفَإِنْ مَاتَ أَوْ قُتِلَ انْقَلَبْتُمْ عَلَىٰ أَعْقَابِكُمْ ۚ وَمَنْ يَنْقَلِبْ عَلَىٰ عَقِبَيْهِ فَلَنْ يَضُرَّ اللَّهَ شَيْئًا ۗ وَسَيَجْزِي اللَّهُ الشَّاكِرِينَ (144) |
| و محمّد جز فرستاده اي از سوي خدا که پيش از او هم فرستادگاني [آمده و] گذشته اند، نيست. پس آيا اگر او بميرد يا کشته شود، [ايمان و عمل صالح را ترک مي کنيد و] به روش گذشتگان و نياکان خود برمي گرديد؟! و هر کس به روش گذشتگان خود برگردد، هيچ زياني به خدا نمي رساند؛ و يقيناً خدا سپاس گزاران را پاداش مي دهد. (144) |
| وَمَا كَانَ لِنَفْسٍ أَنْ تَمُوتَ إِلَّا بِإِذْنِ اللَّهِ كِتَابًا مُؤَجَّلًا ۗ وَمَنْ يُرِدْ ثَوَابَ الدُّنْيَا نُؤْتِهِ مِنْهَا وَمَنْ يُرِدْ ثَوَابَ الْآخِرَةِ نُؤْتِهِ مِنْهَا ۚ وَسَنَجْزِي الشَّاكِرِينَ (145) |
| و هيچ کس جز به مشيّت و فرمان خدا نمي ميرد. سرنوشتي است مقرّر شده و هر که پاداش دنيا را بخواهد [اندکي از آن] به او مي دهيم، و هر که خواستار پاداش آخرت باشد، او را از آن مي بخشيم؛ و يقيناً سپاس گزاران را پاداش خواهيم داد. (145) |
| وَكَأَيِّنْ مِنْ نَبِيٍّ قَاتَلَ مَعَهُ رِبِّيُّونَ كَثِيرٌ فَمَا وَهَنُوا لِمَا أَصَابَهُمْ فِي سَبِيلِ اللَّهِ وَمَا ضَعُفُوا وَمَا اسْتَكَانُوا ۗ وَاللَّهُ يُحِبُّ الصَّابِرِينَ (146) |
| چه بسا پيامبراني که انبوهي دانشمندانِ الهي مسلک [و کاملان در دينِ] به همراه او با دشمنان جنگيدند، پس در برابر آسيب هايي که در راه خدا به آنان رسيد، سستي نکردند و ناتوان نشدند و [در برابر دشمن] سر تسليم و فروتني فرود نياوردند؛ و خدا شکيبايان را دوست دارد. (146) |
| وَمَا كَانَ قَوْلَهُمْ إِلَّا أَنْ قَالُوا رَبَّنَا اغْفِرْ لَنَا ذُنُوبَنَا وَإِسْرَافَنَا فِي أَمْرِنَا وَثَبِّتْ أَقْدَامَنَا وَانْصُرْنَا عَلَى الْقَوْمِ الْكَافِرِينَ (147) |
| و سخن آنان [در گرما گرم و سختي جنگ] جز اين نبود که گفتند: پروردگارا! گناهان ما و زياده روي در کارمان را بر ما ببخش و قدم هايمان را استوار بدار و ما را بر گروه کافران ياري ده. (147) |
| فَآتَاهُمُ اللَّهُ ثَوَابَ الدُّنْيَا وَحُسْنَ ثَوَابِ الْآخِرَةِ ۗ وَاللَّهُ يُحِبُّ الْمُحْسِنِينَ (148) |
| پس خدا پاداش اين دنيا و پاداش نيک آخرت را به آنان عطا فرمود؛ و خدا نيکوکاران را دوست دارد. (148) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |