| سوره 5 | سوره مبارکه المائدة | صفحه 125 |
|
| وَإِذَا قِيلَ لَهُمْ تَعَالَوْا إِلَىٰ مَا أَنْزَلَ اللَّهُ وَإِلَى الرَّسُولِ قَالُوا حَسْبُنَا مَا وَجَدْنَا عَلَيْهِ آبَاءَنَا ۚ أَوَلَوْ كَانَ آبَاؤُهُمْ لَا يَعْلَمُونَ شَيْئًا وَلَا يَهْتَدُونَ (104) |
| و چون به آنها گفته شود: بياييد از حکم کتابي که خدا فرستاده و از دستور رسول او پيروي کنيد، گويند: آن ديني که پدران خود را بر آن يافتيم ما را کفايت است. آيا بايد از پدران خود هر چند مردمي جاهل بوده و به حق راه نيافته باشند باز پيروي کنند؟ (104) |
| يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا عَلَيْكُمْ أَنْفُسَكُمْ ۖ لَا يَضُرُّكُمْ مَنْ ضَلَّ إِذَا اهْتَدَيْتُمْ ۚ إِلَى اللَّهِ مَرْجِعُكُمْ جَمِيعًا فَيُنَبِّئُكُمْ بِمَا كُنْتُمْ تَعْمَلُونَ (105) |
| اي اهل ايمان، شما (ايمان) خود را محکم نگاه داريد، که اگر همه عالم گمراه شوند و شما به راه هدايت باشيد زياني از آنها به شما نرسد. بازگشت همه شما به سوي خداست و همه شما را به آنچه کرديد آگاه مي‌سازد. (105) |
| يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا شَهَادَةُ بَيْنِكُمْ إِذَا حَضَرَ أَحَدَكُمُ الْمَوْتُ حِينَ الْوَصِيَّةِ اثْنَانِ ذَوَا عَدْلٍ مِنْكُمْ أَوْ آخَرَانِ مِنْ غَيْرِكُمْ إِنْ أَنْتُمْ ضَرَبْتُمْ فِي الْأَرْضِ فَأَصَابَتْكُمْ مُصِيبَةُ الْمَوْتِ ۚ تَحْبِسُونَهُمَا مِنْ بَعْدِ الصَّلَاةِ فَيُقْسِمَانِ بِاللَّهِ إِنِ ارْتَبْتُمْ لَا نَشْتَرِي بِهِ ثَمَنًا وَلَوْ كَانَ ذَا قُرْبَىٰ ۙ وَلَا نَكْتُمُ شَهَادَةَ اللَّهِ إِنَّا إِذًا لَمِنَ الْآثِمِينَ (106) |
| اي اهل ايمان، چون يکي از شما را هنگام مرگ فرا رسيد، براي وصيّت خود دو شاهد عادل را گواه گيريد که از خودتان باشند، يا دو تن ديگر از غير خودتان (از غير مسلمانان) گواه گيريد اگر در سفر به شما مصيبت مرگ رسد (و شاهد خودي نيابيد)؛ آن دو شاهد را نگاه داريد اگر از آنها بدگمانيد، تا بعد از نماز سوگند خورند که ما براي شهادت خود هرگز بهايي نمي‌خواهيم هر چند شهادت بر خويشانمان باشد و گواهي خود را که به امر خداست کتمان نخواهيم کرد، که اگر کتمان شهادت کنيم البته از گنهکاران خواهيم بود. (106) |
| فَإِنْ عُثِرَ عَلَىٰ أَنَّهُمَا اسْتَحَقَّا إِثْمًا فَآخَرَانِ يَقُومَانِ مَقَامَهُمَا مِنَ الَّذِينَ اسْتَحَقَّ عَلَيْهِمُ الْأَوْلَيَانِ فَيُقْسِمَانِ بِاللَّهِ لَشَهَادَتُنَا أَحَقُّ مِنْ شَهَادَتِهِمَا وَمَا اعْتَدَيْنَا إِنَّا إِذًا لَمِنَ الظَّالِمِينَ (107) |
| پس اگر بر احوال آن دو شاهد اطلاعي حاصل شد که مرتکب گناهي شده‌اند (و در شهادت خيانت کرده‌اند) دو شاهد ديگر که احق (به ارث يا شهادت) باشند به جاي آنها قيام کنند و به خدا سوگند ياد کنند که شهادت ما راست‌تر از شهادت آن دو شاهد پيشين است و ما (از حق اصلاً) تجاوز نکرديم، که در آن صورت از ستمکاران باشيم. (107) |
| ذَٰلِكَ أَدْنَىٰ أَنْ يَأْتُوا بِالشَّهَادَةِ عَلَىٰ وَجْهِهَا أَوْ يَخَافُوا أَنْ تُرَدَّ أَيْمَانٌ بَعْدَ أَيْمَانِهِمْ ۗ وَاتَّقُوا اللَّهَ وَاسْمَعُوا ۗ وَاللَّهُ لَا يَهْدِي الْقَوْمَ الْفَاسِقِينَ (108) |
| اين گونه که بيان شد نزديکتر به آن است که شهادت را بر وجه خود ادا کنند، يا از اينکه باز قسم را (اوصياء بر ورثه) رد کنند بيمناک باشند. و از خدا بترسيد و (سخن حق را) بشنويد، و خدا مردم بدکار را هدايت نخواهد کرد. (108) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |