| سوره 5 | سوره مبارکه المائدة | صفحه 127 |
|
| قَالَ عِيسَى ابْنُ مَرْيَمَ اللَّهُمَّ رَبَّنَا أَنْزِلْ عَلَيْنَا مَائِدَةً مِنَ السَّمَاءِ تَكُونُ لَنَا عِيدًا لِأَوَّلِنَا وَآخِرِنَا وَآيَةً مِنْكَ ۖ وَارْزُقْنَا وَأَنْتَ خَيْرُ الرَّازِقِينَ (114) |
| عيسيِ مريم گفت: بارالها، اي پروردگار ما، تو بر ما از آسمان مائده‌اي فرست تا (اين روز) براي ما و کساني که پس از ما آيند روز عيد مبارکي گردد و آيت و حجّتي از جانب تو براي ما باشد، و ما را روزي ده، که تو بهترين روزي دهندگاني. (114) |
| قَالَ اللَّهُ إِنِّي مُنَزِّلُهَا عَلَيْكُمْ ۖ فَمَنْ يَكْفُرْ بَعْدُ مِنْكُمْ فَإِنِّي أُعَذِّبُهُ عَذَابًا لَا أُعَذِّبُهُ أَحَدًا مِنَ الْعَالَمِينَ (115) |
| خدا گفت: من آن مائده را براي شما مي‌فرستم، ولي هر که بعد از نزول مائده کافر شود وي را عذابي کنم که هيچ يک از جهانيان را چنان عذاب نکنم. (115) |
| وَإِذْ قَالَ اللَّهُ يَا عِيسَى ابْنَ مَرْيَمَ أَأَنْتَ قُلْتَ لِلنَّاسِ اتَّخِذُونِي وَأُمِّيَ إِلَٰهَيْنِ مِنْ دُونِ اللَّهِ ۖ قَالَ سُبْحَانَكَ مَا يَكُونُ لِي أَنْ أَقُولَ مَا لَيْسَ لِي بِحَقٍّ ۚ إِنْ كُنْتُ قُلْتُهُ فَقَدْ عَلِمْتَهُ ۚ تَعْلَمُ مَا فِي نَفْسِي وَلَا أَعْلَمُ مَا فِي نَفْسِكَ ۚ إِنَّكَ أَنْتَ عَلَّامُ الْغُيُوبِ (116) |
| و (ياد کن) آن گاه که (در قيامت) خدا گويد: اي عيسيِ مريم، آيا تو مردم را گفتي که من و مادرم را دو خداي ديگر سواي خداي عالم اختيار کنيد؟ عيسي گويد: خدايا، تو منزهي، هرگز مرا نرسد که چنين سخني به ناحق گويم، چنانچه من اين گفته بودمي تو مي‌دانستي، که تو از سرائر من آگاهي و من از سرّ تو آگاه نيستم، همانا تويي که به همه اسرار غيب جهانيان کاملاً آگاهي. (116) |
| مَا قُلْتُ لَهُمْ إِلَّا مَا أَمَرْتَنِي بِهِ أَنِ اعْبُدُوا اللَّهَ رَبِّي وَرَبَّكُمْ ۚ وَكُنْتُ عَلَيْهِمْ شَهِيدًا مَا دُمْتُ فِيهِمْ ۖ فَلَمَّا تَوَفَّيْتَنِي كُنْتَ أَنْتَ الرَّقِيبَ عَلَيْهِمْ ۚ وَأَنْتَ عَلَىٰ كُلِّ شَيْءٍ شَهِيدٌ (117) |
| من به آنها هرگز چيزي نگفتم جز آنچه تو مرا بدان امر کردي، که خداي را پرستيد که پروردگار من و شماست، و من بر آن مردم گواه و ناظر اعمال بودم مادامي که در ميان آنها بودم، و چون روح مرا گرفتي تو خود نگهبان و ناظر اعمال آنان بودي، و تو بر همه چيز عالم گواهي. (117) |
| إِنْ تُعَذِّبْهُمْ فَإِنَّهُمْ عِبَادُكَ ۖ وَإِنْ تَغْفِرْ لَهُمْ فَإِنَّكَ أَنْتَ الْعَزِيزُ الْحَكِيمُ (118) |
| اگر آنان را عذاب کني باز (خدايا) همه بندگان تو هستند، و اگر از گناه آنها درگذري باز توانا و درست کرداري. (118) |
| قَالَ اللَّهُ هَٰذَا يَوْمُ يَنْفَعُ الصَّادِقِينَ صِدْقُهُمْ ۚ لَهُمْ جَنَّاتٌ تَجْرِي مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ خَالِدِينَ فِيهَا أَبَدًا ۚ رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُمْ وَرَضُوا عَنْهُ ۚ ذَٰلِكَ الْفَوْزُ الْعَظِيمُ (119) |
| خدا گويد: اين روزي است که صادقان از راستي خود بهره‌مند مي‌شوند، براي آنها بهشتهايي است که از زير درختانش نهرها جاري است و در آن به نعمت ابدي متنعّمند؛ خدا از آنها خشنود و آنها از خدا خشنودند. اين است فيروزي و سعادت بزرگ. (119) |
| لِلَّهِ مُلْكُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَمَا فِيهِنَّ ۚ وَهُوَ عَلَىٰ كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ (120) |
| فرمانروايي آسمانها و زمين و هر چه در آنهاست خداي راست، و او بر هر چيز تواناست. (120) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |