| سوره 6 | سوره مبارکه الانعام | صفحه 129 |
|
| وَلَوْ جَعَلْنَاهُ مَلَكًا لَجَعَلْنَاهُ رَجُلًا وَلَلَبَسْنَا عَلَيْهِمْ مَا يَلْبِسُونَ (9) |
| و چنانچه رسول را فرشته‌اي قرار مي‌داديم باز هم او را به صورت مردي در مي‌آورديم و بي‌شک سبب مي‌شديم که همان اشتباهي که براي ديگران پيش مي‌آوردند براي خودشان پيش آيد. (9) |
| وَلَقَدِ اسْتُهْزِئَ بِرُسُلٍ مِنْ قَبْلِكَ فَحَاقَ بِالَّذِينَ سَخِرُوا مِنْهُمْ مَا كَانُوا بِهِ يَسْتَهْزِئُونَ (10) |
| (اي پيغمبر) پيش از تو هم امم گذشته پيغمبران خود را سخت استهزاء کردند، پس آنان را کيفر اين عمل دامنگير شد. (10) |
| قُلْ سِيرُوا فِي الْأَرْضِ ثُمَّ انْظُرُوا كَيْفَ كَانَ عَاقِبَةُ الْمُكَذِّبِينَ (11) |
| بگو (اي پيغمبر) که در روي زمين بگرديد آن گاه بنگريد که عاقبت سخت آنها که تکذيب کردند چگونه بود! (11) |
| قُلْ لِمَنْ مَا فِي السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ ۖ قُلْ لِلَّهِ ۚ كَتَبَ عَلَىٰ نَفْسِهِ الرَّحْمَةَ ۚ لَيَجْمَعَنَّكُمْ إِلَىٰ يَوْمِ الْقِيَامَةِ لَا رَيْبَ فِيهِ ۚ الَّذِينَ خَسِرُوا أَنْفُسَهُمْ فَهُمْ لَا يُؤْمِنُونَ (12) |
| (به مشرکان) بگو که آنچه در آسمانها و زمين است ملک کيست؟ (اگر آنها نگويند) تو باز گو همه ملک خداست که بر خويش رحمت و بخشايش را فرض و لازم کرده، البته شما را در روز قيامت که بي‌هيچ شک خواهد آمد جمع مي‌گرداند، ولي کساني که خود را به زيان افکندند ايمان نمي‌آورند. (12) |
| ۞ وَلَهُ مَا سَكَنَ فِي اللَّيْلِ وَالنَّهَارِ ۚ وَهُوَ السَّمِيعُ الْعَلِيمُ (13) |
| و هر چه در شب و روز آرامش يافته همه ملک خداست و او شنوا و داناست. (13) |
| قُلْ أَغَيْرَ اللَّهِ أَتَّخِذُ وَلِيًّا فَاطِرِ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَهُوَ يُطْعِمُ وَلَا يُطْعَمُ ۗ قُلْ إِنِّي أُمِرْتُ أَنْ أَكُونَ أَوَّلَ مَنْ أَسْلَمَ ۖ وَلَا تَكُونَنَّ مِنَ الْمُشْرِكِينَ (14) |
| بگو: آيا غير خدا را به ياري و دوستي برگزينم؟ در صورتي که آفريننده آسمان و زمين خداست و او روزي مي‌بخشد و خود از طعام بي‌نياز است. بگو: من مأمورم که اول شخصي که تسليم حکم خداست باشم. و البته از گروهي که به خدا شرک آورند نباش. (14) |
| قُلْ إِنِّي أَخَافُ إِنْ عَصَيْتُ رَبِّي عَذَابَ يَوْمٍ عَظِيمٍ (15) |
| بگو: من اگر نافرماني خداي خود کنم از عذاب آن روز بزرگ سخت مي‌ترسم. (15) |
| مَنْ يُصْرَفْ عَنْهُ يَوْمَئِذٍ فَقَدْ رَحِمَهُ ۚ وَذَٰلِكَ الْفَوْزُ الْمُبِينُ (16) |
| هر کس در آن روز از عذاب برهد همانا به رحمت خدا نائل گرديده است، و اين فيروزي و سعادتي آشکار است. (16) |
| وَإِنْ يَمْسَسْكَ اللَّهُ بِضُرٍّ فَلَا كَاشِفَ لَهُ إِلَّا هُوَ ۖ وَإِنْ يَمْسَسْكَ بِخَيْرٍ فَهُوَ عَلَىٰ كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ (17) |
| و اگر از خدا به تو ضرري رسد هيچ کس جز خدا نتواند تو را از آن ضرر برهاند، و اگر از او به تو خيري رسد (هيچ کس تو را از آن منع نتواند کرد) که او بر هر چيز تواناست. (17) |
| وَهُوَ الْقَاهِرُ فَوْقَ عِبَادِهِ ۚ وَهُوَ الْحَكِيمُ الْخَبِيرُ (18) |
| بگو: خداست که کمال اقتدار و توانايي را بر بندگان دارد و اوست که درستکار و آگاه است. (18) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |