| سوره 7 | سوره مبارکه الاعراف | صفحه 165 |
|
| قَالُوا آمَنَّا بِرَبِّ الْعَالَمِينَ (121) |
| گفتند: ما ايمان آورديم به خداي عالميان، (121) |
| رَبِّ مُوسَىٰ وَهَارُونَ (122) |
| خداي موسي و هارون. (122) |
| قَالَ فِرْعَوْنُ آمَنْتُمْ بِهِ قَبْلَ أَنْ آذَنَ لَكُمْ ۖ إِنَّ هَٰذَا لَمَكْرٌ مَكَرْتُمُوهُ فِي الْمَدِينَةِ لِتُخْرِجُوا مِنْهَا أَهْلَهَا ۖ فَسَوْفَ تَعْلَمُونَ (123) |
| فرعون گفت: چگونه پيش از دستور و اجازه من به او ايمان آورديد؟ همانا اين مکري است که در اين شهر انديشيده‌ايد که مردم اين شهر را از آن بيرون کنيد، پس به زودي خواهيد دانست! (123) |
| لَأُقَطِّعَنَّ أَيْدِيَكُمْ وَأَرْجُلَكُمْ مِنْ خِلَافٍ ثُمَّ لَأُصَلِّبَنَّكُمْ أَجْمَعِينَ (124) |
| همانا دست و پاي شما را يکي از راست و يکي از چپ بريده و آن گاه همه را به دار خواهم آويخت. (124) |
| قَالُوا إِنَّا إِلَىٰ رَبِّنَا مُنْقَلِبُونَ (125) |
| ساحران گفتند: ما به سوي خداي خود باز مي‌گرديم. (125) |
| وَمَا تَنْقِمُ مِنَّا إِلَّا أَنْ آمَنَّا بِآيَاتِ رَبِّنَا لَمَّا جَاءَتْنَا ۚ رَبَّنَا أَفْرِغْ عَلَيْنَا صَبْرًا وَتَوَفَّنَا مُسْلِمِينَ (126) |
| و کينه و انتقام تو از ما تنها به جرم آن است که ما به آيات خدا چون براي (هدايت) ما آمد ايمان آورديم، بار خدايا، به ما صبر و شکيبايي ده و ما را به آيين اسلام (يعني با تسليم و رضاي به حکم خدا) بميران. (126) |
| وَقَالَ الْمَلَأُ مِنْ قَوْمِ فِرْعَوْنَ أَتَذَرُ مُوسَىٰ وَقَوْمَهُ لِيُفْسِدُوا فِي الْأَرْضِ وَيَذَرَكَ وَآلِهَتَكَ ۚ قَالَ سَنُقَتِّلُ أَبْنَاءَهُمْ وَنَسْتَحْيِي نِسَاءَهُمْ وَإِنَّا فَوْقَهُمْ قَاهِرُونَ (127) |
| و سران قوم فرعون گفتند: آيا موسي و قومش را واگذاري تا در اين سرزمين فساد کنند و تو و خدايان تو را رها سازند؟ فرعون گفت: به زودي پسرانشان را کشته و زنانشان را زنده گذاريم (و در رنج و عذاب خدمت و اسارت نگاه داريم) و ما بر آنها غالب و مقتدريم. (127) |
| قَالَ مُوسَىٰ لِقَوْمِهِ اسْتَعِينُوا بِاللَّهِ وَاصْبِرُوا ۖ إِنَّ الْأَرْضَ لِلَّهِ يُورِثُهَا مَنْ يَشَاءُ مِنْ عِبَادِهِ ۖ وَالْعَاقِبَةُ لِلْمُتَّقِينَ (128) |
| موسي به قوم خود گفت: از خدا ياري خواهيد و صبر کنيد که زمين ملک خداست، آن را به هر کس از بندگان خود خواهد به ميراث دهد، و حسن عاقبت مخصوص اهل تقواست. (128) |
| قَالُوا أُوذِينَا مِنْ قَبْلِ أَنْ تَأْتِيَنَا وَمِنْ بَعْدِ مَا جِئْتَنَا ۚ قَالَ عَسَىٰ رَبُّكُمْ أَنْ يُهْلِكَ عَدُوَّكُمْ وَيَسْتَخْلِفَكُمْ فِي الْأَرْضِ فَيَنْظُرَ كَيْفَ تَعْمَلُونَ (129) |
| قوم موسي به او گفتند که ما هم پيش از آمدن تو (به رسالت) و هم بعد از آنکه آمدي به رنج و شکنجه (دشمن) بوده‌ايم، موسي گفت: اميد است که خدا دشمن شما را هلاک نمايد و شما را در زمين جانشين کند آن‌گاه بنگرد تا شما چه خواهيد کرد. (129) |
| وَلَقَدْ أَخَذْنَا آلَ فِرْعَوْنَ بِالسِّنِينَ وَنَقْصٍ مِنَ الثَّمَرَاتِ لَعَلَّهُمْ يَذَّكَّرُونَ (130) |
| و فرعونيان را سخت به قحط و تنگي معاش و نقص و آفت برکشت و زرع مبتلا کرديم تا شايد متذکر شوند. (130) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |