| سوره 7 | سوره مبارکه الاعراف | صفحه 166 |
|
| فَإِذَا جَاءَتْهُمُ الْحَسَنَةُ قَالُوا لَنَا هَٰذِهِ ۖ وَإِنْ تُصِبْهُمْ سَيِّئَةٌ يَطَّيَّرُوا بِمُوسَىٰ وَمَنْ مَعَهُ ۗ أَلَا إِنَّمَا طَائِرُهُمْ عِنْدَ اللَّهِ وَلَٰكِنَّ أَكْثَرَهُمْ لَا يَعْلَمُونَ (131) |
| پس هرگاه که نيکويي (و پيشامد خوشي) بدانها مي‌رسيد به شايستگي خود نسبت مي‌دادند، و هرگاه بدي (و پيشامد ناگواري مانند قحط و سختي) بر آنها مي‌آمد فال بد به موسي و همراهانش مي‌زدند. آگاه باشند که فال بد آنها نزد خداست (يعني رنج و سختي‌ها که بر آنان پيش آيد کيفر از جانب خداست) ليکن اکثر آنها بر اين آگاه نيستند. (131) |
| وَقَالُوا مَهْمَا تَأْتِنَا بِهِ مِنْ آيَةٍ لِتَسْحَرَنَا بِهَا فَمَا نَحْنُ لَكَ بِمُؤْمِنِينَ (132) |
| و گفتند: هر آيه و معجزه‌اي که براي ما بياوري که ما را بدان سحر کني هرگز ما به تو ايمان نخواهيم آورد. (132) |
| فَأَرْسَلْنَا عَلَيْهِمُ الطُّوفَانَ وَالْجَرَادَ وَالْقُمَّلَ وَالضَّفَادِعَ وَالدَّمَ آيَاتٍ مُفَصَّلَاتٍ فَاسْتَكْبَرُوا وَكَانُوا قَوْمًا مُجْرِمِينَ (133) |
| پس بر آنها طوفان و ملخ و شپشک و وزغ و خون (خون شدن آب) آن نشانه‌هاي آشکار (قهر و غضب) را فرستاديم، باز طريق کبر و گردنکشي پيش گرفتند و قومي گناهکار بودند. (133) |
| وَلَمَّا وَقَعَ عَلَيْهِمُ الرِّجْزُ قَالُوا يَا مُوسَى ادْعُ لَنَا رَبَّكَ بِمَا عَهِدَ عِنْدَكَ ۖ لَئِنْ كَشَفْتَ عَنَّا الرِّجْزَ لَنُؤْمِنَنَّ لَكَ وَلَنُرْسِلَنَّ مَعَكَ بَنِي إِسْرَائِيلَ (134) |
| و چون بلا بر آنها واقع شد گفتند که اي موسي، خدايت را به عهدي که با تو دارد بخوان (تا اين عذاب و بلا را از ما دور کند)، که اگر رفع بلا کردي البته ايمان به تو مي‌آوريم و بني اسرائيل را به همراهي تو مي‌فرستيم. (134) |
| فَلَمَّا كَشَفْنَا عَنْهُمُ الرِّجْزَ إِلَىٰ أَجَلٍ هُمْ بَالِغُوهُ إِذَا هُمْ يَنْكُثُونَ (135) |
| پس چون بلا را تا مدتي که متعهد شدند ايمان آورند از سر آنها رفع کرديم، باز پيمان را شکستند. (135) |
| فَانْتَقَمْنَا مِنْهُمْ فَأَغْرَقْنَاهُمْ فِي الْيَمِّ بِأَنَّهُمْ كَذَّبُوا بِآيَاتِنَا وَكَانُوا عَنْهَا غَافِلِينَ (136) |
| ما هم از آنان انتقام کشيديم و آنها را به دريا غرق کرديم به کيفر آنکه آيات ما را تکذيب کرده و از آن غفلت نمودند. (136) |
| وَأَوْرَثْنَا الْقَوْمَ الَّذِينَ كَانُوا يُسْتَضْعَفُونَ مَشَارِقَ الْأَرْضِ وَمَغَارِبَهَا الَّتِي بَارَكْنَا فِيهَا ۖ وَتَمَّتْ كَلِمَتُ رَبِّكَ الْحُسْنَىٰ عَلَىٰ بَنِي إِسْرَائِيلَ بِمَا صَبَرُوا ۖ وَدَمَّرْنَا مَا كَانَ يَصْنَعُ فِرْعَوْنُ وَقَوْمُهُ وَمَا كَانُوا يَعْرِشُونَ (137) |
| و طايفه‌اي را که فرعونيان ذليل و ناتوان مي‌داشتند وارث مشرق و مغرب زمين با برکت (مصر و شامات) گردانيديم و آن سخن و وعده نيکوي خداي تو بر بني اسرائيل تحقق يافت به پاداش صبري که (در مصائب) کردند، و آنچه را فرعون و قومش مي‌ساختند و مي‌افراشتند (از صنايع و عمارات و کاخهاي با عظمت) ويران نموديم. (137) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |