| سوره 7 | سوره مبارکه الاعراف | صفحه 176 |
|
| إِنَّ وَلِيِّيَ اللَّهُ الَّذِي نَزَّلَ الْكِتَابَ ۖ وَهُوَ يَتَوَلَّى الصَّالِحِينَ (196) |
| مرا دوست و ياور به حقيقت خدايي است که اين کتاب (قرآن) را فرستاده و اوست که نيکوکاران را دوستي و سرپرستي مي‌کند. (196) |
| وَالَّذِينَ تَدْعُونَ مِنْ دُونِهِ لَا يَسْتَطِيعُونَ نَصْرَكُمْ وَلَا أَنْفُسَهُمْ يَنْصُرُونَ (197) |
| و آنهايي را که شما خدا مي‌خوانيد جز خداي يکتا هيچ يک قدرت بر ياري شما بلکه بر ياري خود ندارند. (197) |
| وَإِنْ تَدْعُوهُمْ إِلَى الْهُدَىٰ لَا يَسْمَعُوا ۖ وَتَرَاهُمْ يَنْظُرُونَ إِلَيْكَ وَهُمْ لَا يُبْصِرُونَ (198) |
| و اگر آنها را به راه هدايت خوانيد نخواهند شنيد (يعني بتان چون گوش و بت‌پرستان چون هوش ندارند دعوت اسلام را نپذيرند. و اي رسول ما يا اي اهل عقل و بينش) تو مي‌بيني که آنها (بتان يا بت‌پرستان) در تو مي‌نگرند ولي نمي‌بينند. (198) |
| خُذِ الْعَفْوَ وَأْمُرْ بِالْعُرْفِ وَأَعْرِضْ عَنِ الْجَاهِلِينَ (199) |
| طريقه عفو و بخشش پيش‌گير و امت را به نيکوکاري امر کن و از مردم نادان روي بگردان. (199) |
| وَإِمَّا يَنْزَغَنَّكَ مِنَ الشَّيْطَانِ نَزْغٌ فَاسْتَعِذْ بِاللَّهِ ۚ إِنَّهُ سَمِيعٌ عَلِيمٌ (200) |
| و چنانچه بخواهد از طرف شيطان (انس و جن) در تو وسوسه و جنبشي پديد آيد به خدا پناه بر که او به حقيقت شنوا و داناست. (200) |
| إِنَّ الَّذِينَ اتَّقَوْا إِذَا مَسَّهُمْ طَائِفٌ مِنَ الشَّيْطَانِ تَذَكَّرُوا فَإِذَا هُمْ مُبْصِرُونَ (201) |
| چون اهل تقوا را از شيطان وسوسه و خيالي به دل فرا رسد همان دم خدا را به ياد آرند و همان لحظه بصيرت و بينايي پيدا کنند. (201) |
| وَإِخْوَانُهُمْ يَمُدُّونَهُمْ فِي الْغَيِّ ثُمَّ لَا يُقْصِرُونَ (202) |
| و مشرکان را برادرانشان (يعني شياطين انس و جن) به راه ضلالت و گمراهي مي‌کشند و هيچ کوتاهي نمي‌کنند. (202) |
| وَإِذَا لَمْ تَأْتِهِمْ بِآيَةٍ قَالُوا لَوْلَا اجْتَبَيْتَهَا ۚ قُلْ إِنَّمَا أَتَّبِعُ مَا يُوحَىٰ إِلَيَّ مِنْ رَبِّي ۚ هَٰذَا بَصَائِرُ مِنْ رَبِّكُمْ وَهُدًى وَرَحْمَةٌ لِقَوْمٍ يُؤْمِنُونَ (203) |
| و هر زمان که تو آيتي بر آنها نياوري بر تو اعتراض کنند که چرا آيتي فراهم نساختي؟ بگو: من تنها پيروي از آنچه از خدايم به من وحي رسد خواهم کرد، اين آيات قرآن است مايه بصيرت‌هايي از جانب پروردگار شما و هدايت و رحمتي براي گروهي که ايمان آورند. (203) |
| وَإِذَا قُرِئَ الْقُرْآنُ فَاسْتَمِعُوا لَهُ وَأَنْصِتُوا لَعَلَّكُمْ تُرْحَمُونَ (204) |
| و چون قرآن قرائت شود همه گوش بدان فرا دهيد و سکوت کنيد، باشد که مورد لطف و رحمت حق شويد. (204) |
| وَاذْكُرْ رَبَّكَ فِي نَفْسِكَ تَضَرُّعًا وَخِيفَةً وَدُونَ الْجَهْرِ مِنَ الْقَوْلِ بِالْغُدُوِّ وَالْآصَالِ وَلَا تَكُنْ مِنَ الْغَافِلِينَ (205) |
| خداي خود را با تضرّع و پنهاني و بي‌آنکه آواز برکشي در صبح و شام ياد کن و از غافلان مباش. (205) |
| إِنَّ الَّذِينَ عِنْدَ رَبِّكَ لَا يَسْتَكْبِرُونَ عَنْ عِبَادَتِهِ وَيُسَبِّحُونَهُ وَلَهُ يَسْجُدُونَ ۩ (206) |
| آنان (يعني ارواح و فرشتگاني) که در حضور پروردگار تواند هيچ‌گاه از بندگي او سرکشي نکنند و پيوسته به تسبيح و تنزيه ذات احديت و به سجده او مشغولند. (206) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |