| سوره 8 | سوره مبارکه الانفال | صفحه 180 |
|
| وَاذْكُرُوا إِذْ أَنْتُمْ قَلِيلٌ مُسْتَضْعَفُونَ فِي الْأَرْضِ تَخَافُونَ أَنْ يَتَخَطَّفَكُمُ النَّاسُ فَآوَاكُمْ وَأَيَّدَكُمْ بِنَصْرِهِ وَرَزَقَكُمْ مِنَ الطَّيِّبَاتِ لَعَلَّكُمْ تَشْكُرُونَ (26) |
| و به ياد آريد زماني که عده قليلي بوديد که شما را ضعيف و خوار در زمين (مکه) مي‌شمردند و از مردم (مشرک) بر خود ترسان بوديد که مبادا شما را (از روي زمين) برچينند، بعد از آن خدا شما را در پناه خود آورد و به ياري خود نيرومندي و نصرت به شما عطا کرد و از پاکيزه‌ترين (غنائم و) طعامها روزي شما فرمود، باشد که شکر به جاي آريد. (26) |
| يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لَا تَخُونُوا اللَّهَ وَالرَّسُولَ وَتَخُونُوا أَمَانَاتِكُمْ وَأَنْتُمْ تَعْلَمُونَ (27) |
| اي کساني که ايمان آورديد، زنهار (در کار دين) با خدا و رسول و در امانتهاي خود با يکديگر خيانت مکنيد در صورتي که مي‌دانيد. (27) |
| وَاعْلَمُوا أَنَّمَا أَمْوَالُكُمْ وَأَوْلَادُكُمْ فِتْنَةٌ وَأَنَّ اللَّهَ عِنْدَهُ أَجْرٌ عَظِيمٌ (28) |
| و محققا بدانيد که شما را اموال و فرزندان، فتنه و ابتلايي بيش نيست و در حقيقت اجر عظيم نزد خداست. (28) |
| يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا إِنْ تَتَّقُوا اللَّهَ يَجْعَلْ لَكُمْ فُرْقَانًا وَيُكَفِّرْ عَنْكُمْ سَيِّئَاتِكُمْ وَيَغْفِرْ لَكُمْ ۗ وَاللَّهُ ذُو الْفَضْلِ الْعَظِيمِ (29) |
| اي اهل ايمان، اگر خدا ترس و پرهيزکار شويد خدا به شما فرقان بخشد (يعني ديده بصيرت دهد تا به نور باطن حق را از باطل فرق گذاريد) و گناهان شما را بپوشاند و شما را بيامرزد، که خدا داراي فضل و رحمت بزرگ است. (29) |
| وَإِذْ يَمْكُرُ بِكَ الَّذِينَ كَفَرُوا لِيُثْبِتُوكَ أَوْ يَقْتُلُوكَ أَوْ يُخْرِجُوكَ ۚ وَيَمْكُرُونَ وَيَمْكُرُ اللَّهُ ۖ وَاللَّهُ خَيْرُ الْمَاكِرِينَ (30) |
| و (به ياد آر) وقتي که کافران با تو مکر مي‌کردند تا تو را به بند کشند يا به قتل رسانند يا از شهر بيرون کنند، و آنها (با تو) مکر مي‌کنند خدا هم (با آنها) مکر مي‌کند و خدا بهتر از هر کس مکر تواند کرد. (30) |
| وَإِذَا تُتْلَىٰ عَلَيْهِمْ آيَاتُنَا قَالُوا قَدْ سَمِعْنَا لَوْ نَشَاءُ لَقُلْنَا مِثْلَ هَٰذَا ۙ إِنْ هَٰذَا إِلَّا أَسَاطِيرُ الْأَوَّلِينَ (31) |
| و چون بر آنان آيات ما تلاوت شود گويند: شنيديم، اگر ما هم مي‌خواستيم مانند آن مي‌گفتيم، اين چيزي جز افسانه پيشينيان نيست. (31) |
| وَإِذْ قَالُوا اللَّهُمَّ إِنْ كَانَ هَٰذَا هُوَ الْحَقَّ مِنْ عِنْدِكَ فَأَمْطِرْ عَلَيْنَا حِجَارَةً مِنَ السَّمَاءِ أَوِ ائْتِنَا بِعَذَابٍ أَلِيمٍ (32) |
| و آن‌گاه که گفتند: خدايا اگر اين قرآن به راستي بر حق و از جانب توست پس يا بر سرمان سنگهايي از آسمان ببار يا ما را به عذابي دردناک گرفتار ساز! (32) |
| وَمَا كَانَ اللَّهُ لِيُعَذِّبَهُمْ وَأَنْتَ فِيهِمْ ۚ وَمَا كَانَ اللَّهُ مُعَذِّبَهُمْ وَهُمْ يَسْتَغْفِرُونَ (33) |
| ولي خدا تا تو (پيغمبر رحمت) در ميان آنها هستي آنان را عذاب نخواهد کرد و نيز مادامي که به درگاه خدا توبه و استغفار کنند باز خدا آنها را عذاب نکند. (33) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |