| سوره 8 | سوره مبارکه الانفال | صفحه 182 |
|
| ۞ وَاعْلَمُوا أَنَّمَا غَنِمْتُمْ مِنْ شَيْءٍ فَأَنَّ لِلَّهِ خُمُسَهُ وَلِلرَّسُولِ وَلِذِي الْقُرْبَىٰ وَالْيَتَامَىٰ وَالْمَسَاكِينِ وَابْنِ السَّبِيلِ إِنْ كُنْتُمْ آمَنْتُمْ بِاللَّهِ وَمَا أَنْزَلْنَا عَلَىٰ عَبْدِنَا يَوْمَ الْفُرْقَانِ يَوْمَ الْتَقَى الْجَمْعَانِ ۗ وَاللَّهُ عَلَىٰ كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ (41) |
| و (اي مؤمنان) بدانيد که هر چه غنيمت و فايده بريد خمس آن خاص خدا و رسول و خويشان او و يتيمان و فقيران و در راه سفر ماندگان (از خاندان او) است، اگر به خدا و به آنچه بر بنده خود (محمّد صلّي اللّه عليه و آله و سلم) در روز فرقان، روزي که دو سپاه (اسلام و کفر در جنگ بدر) روبرو شدند نازل کرده‌ايم ايمان آورده‌ايد، و خدا بر هر چيز تواناست. (41) |
| إِذْ أَنْتُمْ بِالْعُدْوَةِ الدُّنْيَا وَهُمْ بِالْعُدْوَةِ الْقُصْوَىٰ وَالرَّكْبُ أَسْفَلَ مِنْكُمْ ۚ وَلَوْ تَوَاعَدْتُمْ لَاخْتَلَفْتُمْ فِي الْمِيعَادِ ۙ وَلَٰكِنْ لِيَقْضِيَ اللَّهُ أَمْرًا كَانَ مَفْعُولًا لِيَهْلِكَ مَنْ هَلَكَ عَنْ بَيِّنَةٍ وَيَحْيَىٰ مَنْ حَيَّ عَنْ بَيِّنَةٍ ۗ وَإِنَّ اللَّهَ لَسَمِيعٌ عَلِيمٌ (42) |
| همان زماني که سپاه شما در وادي نزديک و دشمن به مکاني دور (از شهر مدينه) بود و آن کاروان (تجاري ابو سفيان) فرو دست شما قرار داشتند، و اگر اين کارزار به وعده و قرار شما با دشمن مقرر مي‌شد در وعده‌گاه (از خوف و انديشه در جنگ) اختلاف مي‌کرديد ليکن براي آنکه حکم ازلي و قضاي حتمي را که خدا مقدر فرموده اجرا سازد (اين رويارويي رخ داد) تا هر که هلاک شدني است بعد از اتمام حجت هلاک شود و هر که لايق حيات ابدي است به اتمام حجت به حيات ابدي رسد و همانا خدا شنوا و داناست. (42) |
| إِذْ يُرِيكَهُمُ اللَّهُ فِي مَنَامِكَ قَلِيلًا ۖ وَلَوْ أَرَاكَهُمْ كَثِيرًا لَفَشِلْتُمْ وَلَتَنَازَعْتُمْ فِي الْأَمْرِ وَلَٰكِنَّ اللَّهَ سَلَّمَ ۗ إِنَّهُ عَلِيمٌ بِذَاتِ الصُّدُورِ (43) |
| و (ياد آر اي رسول) آن‌گاه که خدا دشمنانت را در خواب به تو اندک نشان داد (تا قويدل باشي) و اگر سپاه دشمن را بسيار به چشم تو نشان داده بود (شما مسلمانان) کاملا هراسان و بددل شده و در امر (رفتن به جنگ) جدل و مخالفت مي‌کرديد، ليکن خدا (شما را از آسيب دشمن) به سلامت داشت، که او دانا و متصرف در انديشه‌هاي دروني دلهاي خلق است. (43) |
| وَإِذْ يُرِيكُمُوهُمْ إِذِ الْتَقَيْتُمْ فِي أَعْيُنِكُمْ قَلِيلًا وَيُقَلِّلُكُمْ فِي أَعْيُنِهِمْ لِيَقْضِيَ اللَّهُ أَمْرًا كَانَ مَفْعُولًا ۗ وَإِلَى اللَّهِ تُرْجَعُ الْأُمُورُ (44) |
| و (ياد آر) زماني که خدا دشمنان را هنگامي که مقابل شديد در چشم شما کم نمودار کرد (تا از آنها نينديشيد) و شما را نيز در چشم دشمن کم نمود (تا تجهيز کامل نکنند) تا خداوند آن را که در قضاي حتمي خود مقدر نموده (يعني غلبه اسلام) اجرا فرمايد، و به سوي اوست بازگشت امور. (44) |
| يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا إِذَا لَقِيتُمْ فِئَةً فَاثْبُتُوا وَاذْكُرُوا اللَّهَ كَثِيرًا لَعَلَّكُمْ تُفْلِحُونَ (45) |
| اي کساني که ايمان آورده‌ايد، هر گاه با فوجي (از دشمن) مقابل شديد پايداري کنيد و خدا را پيوسته ياد آريد، باشد که فيروزمند و فاتح گرديد. (45) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |