| سوره 2 | سوره مبارکه البقرة | صفحه 19 |
|
| وَلَنْ تَرْضَىٰ عَنْكَ الْيَهُودُ وَلَا النَّصَارَىٰ حَتَّىٰ تَتَّبِعَ مِلَّتَهُمْ ۗ قُلْ إِنَّ هُدَى اللَّهِ هُوَ الْهُدَىٰ ۗ وَلَئِنِ اتَّبَعْتَ أَهْوَاءَهُمْ بَعْدَ الَّذِي جَاءَكَ مِنَ الْعِلْمِ ۙ مَا لَكَ مِنَ اللَّهِ مِنْ وَلِيٍّ وَلَا نَصِيرٍ (120) |
| هرگز يهود و نصاري از تو راضي نخواهند شد مگر آنکه پيروي از آيين آنها کني. بگو: راهي که خدا بنمايد به يقين راه حق تنها همان است؛ و البته اگر از ميل و خواهش آنها پيروي کني بعد از آنکه طريق حق را دريافتي، ديگر از سوي خدا يار و ياوري نخواهي داشت. (120) |
| الَّذِينَ آتَيْنَاهُمُ الْكِتَابَ يَتْلُونَهُ حَقَّ تِلَاوَتِهِ أُولَٰئِكَ يُؤْمِنُونَ بِهِ ۗ وَمَنْ يَكْفُرْ بِهِ فَأُولَٰئِكَ هُمُ الْخَاسِرُونَ (121) |
| کساني که کتاب بر آنها فرستاديم آن را خوانده و حق خواندن آن را (در مقام عمل نيز) بجا آورند، آنان اهل ايمانند و آنها که به کتاب خدا کافر شوند (و حق شناسي نکنند) آن گروه زيانکاران عالمند. (121) |
| يَا بَنِي إِسْرَائِيلَ اذْكُرُوا نِعْمَتِيَ الَّتِي أَنْعَمْتُ عَلَيْكُمْ وَأَنِّي فَضَّلْتُكُمْ عَلَى الْعَالَمِينَ (122) |
| اي بني اسرائيل، به ياد آريد نعمتي را که به شما عطا کردم و اينکه شما را بر همه مردم فضيلت و برتري دادم. (122) |
| وَاتَّقُوا يَوْمًا لَا تَجْزِي نَفْسٌ عَنْ نَفْسٍ شَيْئًا وَلَا يُقْبَلُ مِنْهَا عَدْلٌ وَلَا تَنْفَعُهَا شَفَاعَةٌ وَلَا هُمْ يُنْصَرُونَ (123) |
| و بترسيد از روزي که هيچ کس اندکي به کار ديگري نيايد و به حال او سودي نبخشد و از هيچ کس فدايي پذيرفته نشود و شفاعت کسي او را سودمند نبود و آنان را ياوري نباشد. (123) |
| ۞ وَإِذِ ابْتَلَىٰ إِبْرَاهِيمَ رَبُّهُ بِكَلِمَاتٍ فَأَتَمَّهُنَّ ۖ قَالَ إِنِّي جَاعِلُكَ لِلنَّاسِ إِمَامًا ۖ قَالَ وَمِنْ ذُرِّيَّتِي ۖ قَالَ لَا يَنَالُ عَهْدِي الظَّالِمِينَ (124) |
| و (به ياد آر) هنگامي که خدا ابراهيم را به اموري امتحان فرمود و او همه را به جاي آورد، خدا به او گفت: من تو را به پيشوايي خلق برگزينم، ابراهيم عرض کرد: به فرزندان من چه؟ فرمود: (اگر شايسته باشند مي‌دهم، زيرا) عهد من به مردم ستمکار نخواهد رسيد. (124) |
| وَإِذْ جَعَلْنَا الْبَيْتَ مَثَابَةً لِلنَّاسِ وَأَمْنًا وَاتَّخِذُوا مِنْ مَقَامِ إِبْرَاهِيمَ مُصَلًّى ۖ وَعَهِدْنَا إِلَىٰ إِبْرَاهِيمَ وَإِسْمَاعِيلَ أَنْ طَهِّرَا بَيْتِيَ لِلطَّائِفِينَ وَالْعَاكِفِينَ وَالرُّكَّعِ السُّجُودِ (125) |
| و (به ياد آر) هنگامي که ما خانه کعبه را مرجع امر دين خلق و مقام امن مقرّر داشتيم و (دستور داده شد که) مقام ابراهيم را جايگاه پرستش خدا قرار دهيد و به ابراهيم و اسماعيل سفارش کرديم که حرم مرا (از بت) بپردازيد و پاکيزه داريد براي اهل ايمان که به طواف و اعتکاف حرم آيند و در آن نماز و طاعت خدا به جاي آرند. (125) |
| وَإِذْ قَالَ إِبْرَاهِيمُ رَبِّ اجْعَلْ هَٰذَا بَلَدًا آمِنًا وَارْزُقْ أَهْلَهُ مِنَ الثَّمَرَاتِ مَنْ آمَنَ مِنْهُمْ بِاللَّهِ وَالْيَوْمِ الْآخِرِ ۖ قَالَ وَمَنْ كَفَرَ فَأُمَتِّعُهُ قَلِيلًا ثُمَّ أَضْطَرُّهُ إِلَىٰ عَذَابِ النَّارِ ۖ وَبِئْسَ الْمَصِيرُ (126) |
| و (به ياد آر) هنگامي که ابراهيم عرض کرد: پروردگارا، اين شهر را محل امن و آسايش قرار ده و اهلش را که ايمان به خدا و روز قيامت آورده‌اند از انواع روزيها بهره‌مند ساز، خدا فرمود: و هر که (با وجود اين نعمت) سپاس نگزارد و راه کفر پيمايد گر چه در دنيا او را اندکي بهره‌مند کنم، ليکن در آخرت ناچار معذب به آتش دوزخ گردانم که بد منزلگاهي است. (126) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |