| سوره 11 | سوره مبارکه هود | صفحه 224 |
|
| أُولَٰئِكَ لَمْ يَكُونُوا مُعْجِزِينَ فِي الْأَرْضِ وَمَا كَانَ لَهُمْ مِنْ دُونِ اللَّهِ مِنْ أَوْلِيَاءَ ۘ يُضَاعَفُ لَهُمُ الْعَذَابُ ۚ مَا كَانُوا يَسْتَطِيعُونَ السَّمْعَ وَمَا كَانُوا يُبْصِرُونَ (20) |
| اينها هيچ قدرت و راه مفرّي در زمين (از قهر خدا) ندارند و جز خدا يار و مددکاري نخواهند يافت، عذابشان دو چندان شود، و هرگز گوششان هم در شنوايي (سخن راست) و چشمشان در بينايي (حق و حقيقت) به آنها مدد نتواند کرد. (20) |
| أُولَٰئِكَ الَّذِينَ خَسِرُوا أَنْفُسَهُمْ وَضَلَّ عَنْهُمْ مَا كَانُوا يَفْتَرُونَ (21) |
| همين مردم هستند که نفوس خود را سخت در زيان افکندند و هر دروغي که مي‌بسته همه از دستشان برود و محو و نابود شود. (21) |
| لَا جَرَمَ أَنَّهُمْ فِي الْآخِرَةِ هُمُ الْأَخْسَرُونَ (22) |
| ناگزير در عالم آخرت زيانکارترين مردم آنها هستند. (22) |
| إِنَّ الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ وَأَخْبَتُوا إِلَىٰ رَبِّهِمْ أُولَٰئِكَ أَصْحَابُ الْجَنَّةِ ۖ هُمْ فِيهَا خَالِدُونَ (23) |
| اما آنان که به خدا ايمان آورده و به اعمال صالح پرداختند و به درگاه خداي خود خاضع و خاشع گرديدند آنها البته اهل بهشت جاويدند که در آن بهشت متنعّم ابدي خواهند بود. (23) |
| ۞ مَثَلُ الْفَرِيقَيْنِ كَالْأَعْمَىٰ وَالْأَصَمِّ وَالْبَصِيرِ وَالسَّمِيعِ ۚ هَلْ يَسْتَوِيَانِ مَثَلًا ۚ أَفَلَا تَذَكَّرُونَ (24) |
| حال اين دو گروه (کفر و ايمان) در مثل به شخص کور و کر و شخص شنوا و بينا مانند است، آيا حال اين هر دو شخص يکسان است؟! پس چرا متذکر نمي‌شويد؟! (24) |
| وَلَقَدْ أَرْسَلْنَا نُوحًا إِلَىٰ قَوْمِهِ إِنِّي لَكُمْ نَذِيرٌ مُبِينٌ (25) |
| و به حقيقت ما نوح را به سوي قومش به رسالت فرستاديم (او قومش را گفت) که من با بيان روشن براي نصيحت و هشدار شما آمدم. (25) |
| أَنْ لَا تَعْبُدُوا إِلَّا اللَّهَ ۖ إِنِّي أَخَافُ عَلَيْكُمْ عَذَابَ يَوْمٍ أَلِيمٍ (26) |
| که غير خداي يکتا کسي را نپرستيد، که من از عذاب روز سخت و دردناک قيامت بر شما مي‌ترسم. (26) |
| فَقَالَ الْمَلَأُ الَّذِينَ كَفَرُوا مِنْ قَوْمِهِ مَا نَرَاكَ إِلَّا بَشَرًا مِثْلَنَا وَمَا نَرَاكَ اتَّبَعَكَ إِلَّا الَّذِينَ هُمْ أَرَاذِلُنَا بَادِيَ الرَّأْيِ وَمَا نَرَىٰ لَكُمْ عَلَيْنَا مِنْ فَضْلٍ بَلْ نَظُنُّكُمْ كَاذِبِينَ (27) |
| سران کافران قومش پاسخ دادند که ما تو را مانند خود بشري بيشتر نمي‌دانيم و در بادي نظر، آنان که پيرو تواند اشخاصي پست و بي‌قدر بيش نيستند و ما هيچ‌گونه مزيتي براي شما نسبت به خود نمي‌بينيم، بلکه شما را دروغگو مي‌پنداريم. (27) |
| قَالَ يَا قَوْمِ أَرَأَيْتُمْ إِنْ كُنْتُ عَلَىٰ بَيِّنَةٍ مِنْ رَبِّي وَآتَانِي رَحْمَةً مِنْ عِنْدِهِ فَعُمِّيَتْ عَلَيْكُمْ أَنُلْزِمُكُمُوهَا وَأَنْتُمْ لَهَا كَارِهُونَ (28) |
| نوح قومش را پاسخ داد که اي قوم، شما چه مي‌گوييد، اگر مرا دليل روشن و رحمت مخصوص از جانب پروردگار عطا شده باشد ولي حقيقت حال بر شما پوشيده مانده باشد آيا (جهالت نيست که) ما شما را (به رحمت و سعادت) اجبار کنيم با آنکه شما تنفّر اظهار مي‌کنيد؟ (28) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |