| سوره 11 | سوره مبارکه هود | صفحه 234 |
|
| فَلَا تَكُ فِي مِرْيَةٍ مِمَّا يَعْبُدُ هَٰؤُلَاءِ ۚ مَا يَعْبُدُونَ إِلَّا كَمَا يَعْبُدُ آبَاؤُهُمْ مِنْ قَبْلُ ۚ وَإِنَّا لَمُوَفُّوهُمْ نَصِيبَهُمْ غَيْرَ مَنْقُوصٍ (109) |
| پس تو شک نداشته باش که اينان عبادت بتها را جز به پيروي و تقليد (جاهلانه) پدرانشان نمي‌کنند و ما آنچه سهم (عذاب) اين مشرکان است بي کم و کاست خواهيم داد. (109) |
| وَلَقَدْ آتَيْنَا مُوسَى الْكِتَابَ فَاخْتُلِفَ فِيهِ ۚ وَلَوْلَا كَلِمَةٌ سَبَقَتْ مِنْ رَبِّكَ لَقُضِيَ بَيْنَهُمْ ۚ وَإِنَّهُمْ لَفِي شَكٍّ مِنْهُ مُرِيبٍ (110) |
| و محققا ما کتاب تورات را براي موسي فرستاديم آن‌گاه در آن اختلاف کردند، و اگر کلمه سابقه الهي و مشيّت ازلي خدا (بر تأخير عذاب خلق تا قيامت) نبود همانا ميان آنها حکم (به عذاب) مي‌شد. و اين مردم از اين گونه وعد و وعيدها هميشه بدگمان و در شکّند و بر خود ريب و شبهه مي‌کنند. (110) |
| وَإِنَّ كُلًّا لَمَّا لَيُوَفِّيَنَّهُمْ رَبُّكَ أَعْمَالَهُمْ ۚ إِنَّهُ بِمَا يَعْمَلُونَ خَبِيرٌ (111) |
| و محققا خداي تو همه خلق را به جزاي همه اعمالشان مي‌رساند، که او بر همه کردار خلق آگاه است. (111) |
| فَاسْتَقِمْ كَمَا أُمِرْتَ وَمَنْ تَابَ مَعَكَ وَلَا تَطْغَوْا ۚ إِنَّهُ بِمَا تَعْمَلُونَ بَصِيرٌ (112) |
| پس تو چنان که مأموري استقامت و پايداري کن و کسي که با همراهي تو به خدا رجوع کند نيز پايدار باشد، و (هيچ از حدود الهي) تجاوز نکنيد که خدا به هر چه شما مي‌کنيد بصير و داناست. (112) |
| وَلَا تَرْكَنُوا إِلَى الَّذِينَ ظَلَمُوا فَتَمَسَّكُمُ النَّارُ وَمَا لَكُمْ مِنْ دُونِ اللَّهِ مِنْ أَوْلِيَاءَ ثُمَّ لَا تُنْصَرُونَ (113) |
| و (شما مؤمنان) هرگز نبايد با ظالمان همدست و دوست و بدانها دلگرم باشيد و گر نه آتش (کيفر آنان) در شما هم خواهد گرفت و در آن حال جز خدا هيچ دوستي نخواهيد داشت و هرگز کسي ياري شما نخواهد کرد. (113) |
| وَأَقِمِ الصَّلَاةَ طَرَفَيِ النَّهَارِ وَزُلَفًا مِنَ اللَّيْلِ ۚ إِنَّ الْحَسَنَاتِ يُذْهِبْنَ السَّيِّئَاتِ ۚ ذَٰلِكَ ذِكْرَىٰ لِلذَّاكِرِينَ (114) |
| و نماز را در دو طرف (اول و آخر) روز به پا دار و نيز در ساعات آغازين شب، که البته حسنات و نکوکاريها، سيّئات و بدکاريها را نابود مي‌سازد، اين (نماز يا اين سخن که حسنات شما سيّئات را محو مي‌کند) يادآوريي است براي اهل ذکر و پندي بر مردم آگاه است. (114) |
| وَاصْبِرْ فَإِنَّ اللَّهَ لَا يُضِيعُ أَجْرَ الْمُحْسِنِينَ (115) |
| و صبر کن که خدا هرگز اجر نيکوکاران را ضايع نگذارد. (115) |
| فَلَوْلَا كَانَ مِنَ الْقُرُونِ مِنْ قَبْلِكُمْ أُولُو بَقِيَّةٍ يَنْهَوْنَ عَنِ الْفَسَادِ فِي الْأَرْضِ إِلَّا قَلِيلًا مِمَّنْ أَنْجَيْنَا مِنْهُمْ ۗ وَاتَّبَعَ الَّذِينَ ظَلَمُوا مَا أُتْرِفُوا فِيهِ وَكَانُوا مُجْرِمِينَ (116) |
| پس چرا در امم گذشته مردمي با عقل و ايمان وجود نداشت که (خلق را) از فساد و اعمال زشت نهي کنند مگر عده قليلي که نجاتشان داديم، و ستمکاران از پي تعيّش به نعمتهاي دنيوي رفتند و مردمي فاسق بدکار بودند. (116) |
| وَمَا كَانَ رَبُّكَ لِيُهْلِكَ الْقُرَىٰ بِظُلْمٍ وَأَهْلُهَا مُصْلِحُونَ (117) |
| و خدا بر آن نيست که هيچ قومي و هيچ اهل دياري را در صورتي که آنها مصلح و نيکوکار باشند به ظلم هلاک کند. (117) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |