| سوره 13 | سوره مبارکه الرعد | صفحه 251 |
|
| لَهُ دَعْوَةُ الْحَقِّ ۖ وَالَّذِينَ يَدْعُونَ مِنْ دُونِهِ لَا يَسْتَجِيبُونَ لَهُمْ بِشَيْءٍ إِلَّا كَبَاسِطِ كَفَّيْهِ إِلَى الْمَاءِ لِيَبْلُغَ فَاهُ وَمَا هُوَ بِبَالِغِهِ ۚ وَمَا دُعَاءُ الْكَافِرِينَ إِلَّا فِي ضَلَالٍ (14) |
| دعوت خدا (و رسولانش) به حق و حقيقت است و بتهايي که مشرکان به جاي خدا مي‌خوانند هيچ حاجتي را از آنها برنياورند و تنها مانند آن کس‌اند که به سوي آبي دست دراز کند که بياشامد ولي آب به دهانش نرسد، و دعاي کافران جز در (حرمان و) ضلالت نيست. (14) |
| وَلِلَّهِ يَسْجُدُ مَنْ فِي السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ طَوْعًا وَكَرْهًا وَظِلَالُهُمْ بِالْغُدُوِّ وَالْآصَالِ ۩ (15) |
| هر که در آسمانها و زمين است با همه آثار وجوديش به رغبت و اشتياق و به اکراه و الزام، شب و روز به سجده (و طاعت) خدا مشغول است. (15) |
| قُلْ مَنْ رَبُّ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ قُلِ اللَّهُ ۚ قُلْ أَفَاتَّخَذْتُمْ مِنْ دُونِهِ أَوْلِيَاءَ لَا يَمْلِكُونَ لِأَنْفُسِهِمْ نَفْعًا وَلَا ضَرًّا ۚ قُلْ هَلْ يَسْتَوِي الْأَعْمَىٰ وَالْبَصِيرُ أَمْ هَلْ تَسْتَوِي الظُّلُمَاتُ وَالنُّورُ ۗ أَمْ جَعَلُوا لِلَّهِ شُرَكَاءَ خَلَقُوا كَخَلْقِهِ فَتَشَابَهَ الْخَلْقُ عَلَيْهِمْ ۚ قُلِ اللَّهُ خَالِقُ كُلِّ شَيْءٍ وَهُوَ الْوَاحِدُ الْقَهَّارُ (16) |
| بگو که آفريننده آسمانها و زمين کيست؟ بگو: خداست، پس بگو: آيا شما خدا را گذارده و غير خدا (مانند بتان و فرعونان) را براي نگهباني و ياري خود برگرفتيد در صورتي که آنها بر سود و زيان خود هم قادر نيستند؟ آن گاه بگو: آيا چشم نابينا (ي جاهل) و ديده بينا (ي عالم) يکسان است؟ يا ظلمات (شرک و بت پرستي) با نور (معرفت و خدا پرستي) مساوي است؟ يا آنکه اين مشرکان شريکاني براي خدا قرار دادند که آنها هم مانند خدا چيزي خلق کردند و بر مشرکان، خلق خدا و خلق شريکان خدا مشتبه گرديد؟ (هرگز چنين نيست) بگو: تنها خدا خالق هر چيز است و او خداي يکتايي است که همه عالم مقهور اراده اوست. (16) |
| أَنْزَلَ مِنَ السَّمَاءِ مَاءً فَسَالَتْ أَوْدِيَةٌ بِقَدَرِهَا فَاحْتَمَلَ السَّيْلُ زَبَدًا رَابِيًا ۚ وَمِمَّا يُوقِدُونَ عَلَيْهِ فِي النَّارِ ابْتِغَاءَ حِلْيَةٍ أَوْ مَتَاعٍ زَبَدٌ مِثْلُهُ ۚ كَذَٰلِكَ يَضْرِبُ اللَّهُ الْحَقَّ وَالْبَاطِلَ ۚ فَأَمَّا الزَّبَدُ فَيَذْهَبُ جُفَاءً ۖ وَأَمَّا مَا يَنْفَعُ النَّاسَ فَيَمْكُثُ فِي الْأَرْضِ ۚ كَذَٰلِكَ يَضْرِبُ اللَّهُ الْأَمْثَالَ (17) |
| خدا از آسمان آبي نازل کرد که در هر رودي به قدر وسعت و ظرفيتش سيل آب جاري شد و بر روي سيل کفي بر آمد چنانکه فلزاتي را نيز که براي تجمل و زينت (مانند طلا و نقره) يا براي اثاث و ظروف (مانند آهن و مس) در آتش ذوب کنند مثل آب کفي برآورد، خدا به مثل اين (آب و فلزات و کف روي آنها) براي حق و باطل مثل مي‌زند که (باطل چون) آن کف به زودي نابود مي‌شود و اما (حق چون) آن آب و فلز که به خير و منفعت مردم است در زمين درنگ مي‌کند. خدا مثلها را بدين روشني بيان مي‌کند. (17) |
| لِلَّذِينَ اسْتَجَابُوا لِرَبِّهِمُ الْحُسْنَىٰ ۚ وَالَّذِينَ لَمْ يَسْتَجِيبُوا لَهُ لَوْ أَنَّ لَهُمْ مَا فِي الْأَرْضِ جَمِيعًا وَمِثْلَهُ مَعَهُ لَافْتَدَوْا بِهِ ۚ أُولَٰئِكَ لَهُمْ سُوءُ الْحِسَابِ وَمَأْوَاهُمْ جَهَنَّمُ ۖ وَبِئْسَ الْمِهَادُ (18) |
| آنان که دعوت حق را اجابت کرده و به خدا ايمان آوردند بر آنها بهترين پاداش و خوش‌ترين زندگاني است، و آنان که اجابت نکردند اگر مالک همه آنچه در روي زمين است باشند هر آينه آن را فداي آسايش خود کنند (مگر از عذاب برهند و هرگز نجات نيابند)، آنها را حساب سخت و جايگاه دوزخ باشد که بسيار بد آرامگاهي است. (18) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |