| سوره 2 | سوره مبارکه البقرة | صفحه 27 |
|
| ۞ لَيْسَ الْبِرَّ أَنْ تُوَلُّوا وُجُوهَكُمْ قِبَلَ الْمَشْرِقِ وَالْمَغْرِبِ وَلَٰكِنَّ الْبِرَّ مَنْ آمَنَ بِاللَّهِ وَالْيَوْمِ الْآخِرِ وَالْمَلَائِكَةِ وَالْكِتَابِ وَالنَّبِيِّينَ وَآتَى الْمَالَ عَلَىٰ حُبِّهِ ذَوِي الْقُرْبَىٰ وَالْيَتَامَىٰ وَالْمَسَاكِينَ وَابْنَ السَّبِيلِ وَالسَّائِلِينَ وَفِي الرِّقَابِ وَأَقَامَ الصَّلَاةَ وَآتَى الزَّكَاةَ وَالْمُوفُونَ بِعَهْدِهِمْ إِذَا عَاهَدُوا ۖ وَالصَّابِرِينَ فِي الْبَأْسَاءِ وَالضَّرَّاءِ وَحِينَ الْبَأْسِ ۗ أُولَٰئِكَ الَّذِينَ صَدَقُوا ۖ وَأُولَٰئِكَ هُمُ الْمُتَّقُونَ (177) |
| نيکوکاري آن نيست که روي به جانب مشرق يا مغرب کنيد (چه اين چيز بي‌اثري است) ليکن نيکوکاري آن است که کسي به خداي عالم و روز قيامت و فرشتگان و کتاب آسماني و پيغمبران ايمان آرد و دارايي خود را در راه دوستي خدا به خويشان و يتيمان و فقيران و در راه ماندگان و گدايان بدهد و در آزاد کردن بندگان صرف کند، و نماز به پا دارد و زکات مال (به مستحق) بدهد، و نيز نيکوکار آنانند که با هر که عهد بسته‌اند به موقع خود وفا کنند و در حال تنگدستي و سختي و هنگام کارزار صبور و شکيبا باشند. (کساني که بدين اوصاف آراسته‌اند) آنها به حقيقت راستگويان و آنها به حقيقت پرهيزکارانند. (177) |
| يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا كُتِبَ عَلَيْكُمُ الْقِصَاصُ فِي الْقَتْلَى ۖ الْحُرُّ بِالْحُرِّ وَالْعَبْدُ بِالْعَبْدِ وَالْأُنْثَىٰ بِالْأُنْثَىٰ ۚ فَمَنْ عُفِيَ لَهُ مِنْ أَخِيهِ شَيْءٌ فَاتِّبَاعٌ بِالْمَعْرُوفِ وَأَدَاءٌ إِلَيْهِ بِإِحْسَانٍ ۗ ذَٰلِكَ تَخْفِيفٌ مِنْ رَبِّكُمْ وَرَحْمَةٌ ۗ فَمَنِ اعْتَدَىٰ بَعْدَ ذَٰلِكَ فَلَهُ عَذَابٌ أَلِيمٌ (178) |
| اي اهل ايمان بر شما حکم قصاص کشتگان چنين معين گشت که مرد آزاد در مقابل مرد آزاد، و بنده را به جاي بنده، و زن را به جاي زن قصاص توانيد کرد. و چون صاحب خون از قاتل که برادر ديني اوست بخواهد درگذرد کاري است نيکو، پس قاتل ديه را در کمال خشنودي ادا کند. در اين حکم، تخفيف (امر قصاص) و رحمت خداوندي است، و پس از اين دستور، هر که تجاوز کند او را عذابي سخت خواهد بود. (178) |
| وَلَكُمْ فِي الْقِصَاصِ حَيَاةٌ يَا أُولِي الْأَلْبَابِ لَعَلَّكُمْ تَتَّقُونَ (179) |
| اي عاقلان، حکم قصاص براي حفظ حيات شماست تا مگر (از قتل يکديگر) بپرهيزيد. (179) |
| كُتِبَ عَلَيْكُمْ إِذَا حَضَرَ أَحَدَكُمُ الْمَوْتُ إِنْ تَرَكَ خَيْرًا الْوَصِيَّةُ لِلْوَالِدَيْنِ وَالْأَقْرَبِينَ بِالْمَعْرُوفِ ۖ حَقًّا عَلَى الْمُتَّقِينَ (180) |
| دستور داده شد که چون مرگ يکي از شما فرا رسد اگر داراي متاع دنياست وصيت کند براي پدر و مادر و خويشان به چيزي شايسته عدل و به قدر متعارف. اين کار سزاوار مقام پرهيزکاران است. (180) |
| فَمَنْ بَدَّلَهُ بَعْدَمَا سَمِعَهُ فَإِنَّمَا إِثْمُهُ عَلَى الَّذِينَ يُبَدِّلُونَهُ ۚ إِنَّ اللَّهَ سَمِيعٌ عَلِيمٌ (181) |
| پس هرگاه کسي بعد از شنيدن وصيت، آن را تغيير دهد و (بر خلاف وصيت رفتار کند) گناه اين کار بر آنهاست که عمل به خلاف وصيت کنند، و خدا (به گفتار و کردار خلق) شنوا و داناست. (181) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |