| سوره 16 | سوره مبارکه النحل | صفحه 279 |
|
| وَلَقَدْ نَعْلَمُ أَنَّهُمْ يَقُولُونَ إِنَّمَا يُعَلِّمُهُ بَشَرٌ ۗ لِسَانُ الَّذِي يُلْحِدُونَ إِلَيْهِ أَعْجَمِيٌّ وَهَٰذَا لِسَانٌ عَرَبِيٌّ مُبِينٌ (103) |
| و ما کاملا آگاهيم که کافران (معاند) مي‌گويند: آن کس که مطالب اين قرآن را به رسول مي‌آموزد بشري است، (مقصودشان بلعام ترسا يا عايش يا يعيش يا غلام رومي يا سلمان فارسي بود) در صورتي که زبان آن کس که اين قرآن را به او نسبت مي‌دهند اعجمي (غير فصيح) است و اين قرآن به زبان عربي فصيح و روشن است. (103) |
| إِنَّ الَّذِينَ لَا يُؤْمِنُونَ بِآيَاتِ اللَّهِ لَا يَهْدِيهِمُ اللَّهُ وَلَهُمْ عَذَابٌ أَلِيمٌ (104) |
| البته آنان که به آيات خدا ايمان نمي‌آورند (پس از اتمام حجت کامل) خدا هرگز هدايتشان نخواهد کرد و آنها را عذابي دردناک خواهد رسيد. (104) |
| إِنَّمَا يَفْتَرِي الْكَذِبَ الَّذِينَ لَا يُؤْمِنُونَ بِآيَاتِ اللَّهِ ۖ وَأُولَٰئِكَ هُمُ الْكَاذِبُونَ (105) |
| دروغ را آن کساني به خدا مي‌بندند که ايمان به آيات خدا ندارند و اين کافران البته خود مردمي دروغگويند. (105) |
| مَنْ كَفَرَ بِاللَّهِ مِنْ بَعْدِ إِيمَانِهِ إِلَّا مَنْ أُكْرِهَ وَقَلْبُهُ مُطْمَئِنٌّ بِالْإِيمَانِ وَلَٰكِنْ مَنْ شَرَحَ بِالْكُفْرِ صَدْرًا فَعَلَيْهِمْ غَضَبٌ مِنَ اللَّهِ وَلَهُمْ عَذَابٌ عَظِيمٌ (106) |
| هر کس بعد از آنکه به خدا ايمان آورده باز کافر شد-نه آنکه به زبان از روي اجبار کافر شود و دلش در ايمان ثابت باشد (مانند عمار ياسر) بلکه به اختيار کافر شد و با رضا و رغبت و هواي نفس، دلش آکنده به ظلمت کفر گشت-بر آنها خشم و غضب خدا و عذاب بزرگ دوزخ خواهد بود. (106) |
| ذَٰلِكَ بِأَنَّهُمُ اسْتَحَبُّوا الْحَيَاةَ الدُّنْيَا عَلَى الْآخِرَةِ وَأَنَّ اللَّهَ لَا يَهْدِي الْقَوْمَ الْكَافِرِينَ (107) |
| اين غضب و عذاب بر آنها بدين سبب است که حيات (فاني) دنيا را بر (حيات ابدي) آخرت برگزيدند و اين که خدا هرگز کافران را هدايت نخواهد کرد. (107) |
| أُولَٰئِكَ الَّذِينَ طَبَعَ اللَّهُ عَلَىٰ قُلُوبِهِمْ وَسَمْعِهِمْ وَأَبْصَارِهِمْ ۖ وَأُولَٰئِكَ هُمُ الْغَافِلُونَ (108) |
| همين‌ها هستند که خدا بر دلها و گوش و چشمهايشان مهر (قهر) زده است و اينها همان مردمند که (از خدا و قيامت) غافلند. (108) |
| لَا جَرَمَ أَنَّهُمْ فِي الْآخِرَةِ هُمُ الْخَاسِرُونَ (109) |
| بي‌گمان آنان در عالم آخرت بسيار زيانکارند. (109) |
| ثُمَّ إِنَّ رَبَّكَ لِلَّذِينَ هَاجَرُوا مِنْ بَعْدِ مَا فُتِنُوا ثُمَّ جَاهَدُوا وَصَبَرُوا إِنَّ رَبَّكَ مِنْ بَعْدِهَا لَغَفُورٌ رَحِيمٌ (110) |
| آن‌گاه محققا خدا بر مؤمناني که از شهر و ديار خود چون به شر و فتنه کفار مبتلا شدند ناگزير هجرت کردند و در راه دين جهاد و صبر بسيار نمودند، آري خدا از اين پس بر آنها بسيار آمرزنده و مهربان خواهد بود. (110) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |