| سوره 2 | سوره مبارکه البقرة | صفحه 30 |
|
| وَاقْتُلُوهُمْ حَيْثُ ثَقِفْتُمُوهُمْ وَأَخْرِجُوهُمْ مِنْ حَيْثُ أَخْرَجُوكُمْ ۚ وَالْفِتْنَةُ أَشَدُّ مِنَ الْقَتْلِ ۚ وَلَا تُقَاتِلُوهُمْ عِنْدَ الْمَسْجِدِ الْحَرَامِ حَتَّىٰ يُقَاتِلُوكُمْ فِيهِ ۖ فَإِنْ قَاتَلُوكُمْ فَاقْتُلُوهُمْ ۗ كَذَٰلِكَ جَزَاءُ الْكَافِرِينَ (191) |
| و هر کجا مشرکان را يافتيد به قتل رسانيد و آنان را از همان وطن که شما را آواره کردند برانيد، و فتنه‌گري (آنان) سخت‌تر و فسادش بيشتر از جنگ و کشتار است، و در مسجد الحرام با آنها جنگ مکنيد مگر آنکه پيشدستي کنند، در اين صورت رواست که در حرم آنها را به قتل برسانيد، چنين است کيفر کافران. (191) |
| فَإِنِ انْتَهَوْا فَإِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَحِيمٌ (192) |
| پس اگر دست (از شرک و ستم) بدارند (از آنها درگذريد که) خدا آمرزنده و مهربان است. (192) |
| وَقَاتِلُوهُمْ حَتَّىٰ لَا تَكُونَ فِتْنَةٌ وَيَكُونَ الدِّينُ لِلَّهِ ۖ فَإِنِ انْتَهَوْا فَلَا عُدْوَانَ إِلَّا عَلَى الظَّالِمِينَ (193) |
| و با کفار جهاد کنيد تا فتنه و فساد از روي زمين برطرف شود و دين خدا حاکم باشد و بس، و اگر (از فتنه) دست کشيدند (با آنها عدالت کنيد که) تجاوز جز بر ستمکاران روا نيست. (193) |
| الشَّهْرُ الْحَرَامُ بِالشَّهْرِ الْحَرَامِ وَالْحُرُمَاتُ قِصَاصٌ ۚ فَمَنِ اعْتَدَىٰ عَلَيْكُمْ فَاعْتَدُوا عَلَيْهِ بِمِثْلِ مَا اعْتَدَىٰ عَلَيْكُمْ ۚ وَاتَّقُوا اللَّهَ وَاعْلَمُوا أَنَّ اللَّهَ مَعَ الْمُتَّقِينَ (194) |
| ماه‌هاي حرام را در مقابل ماه‌هاي حرام قرار دهيد، که اگر حرمت آن را نگاه نداشته و با شما قتال کنند شما نيز قصاص کنيد. هر که به ستم بر شما دست دراز کند او را از پاي در آوريد به قدر ستمي که به شما رسانده است، و از خدا پروا کنيد و بدانيد که خدا با پرهيزکاران است. (194) |
| وَأَنْفِقُوا فِي سَبِيلِ اللَّهِ وَلَا تُلْقُوا بِأَيْدِيكُمْ إِلَى التَّهْلُكَةِ ۛ وَأَحْسِنُوا ۛ إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ الْمُحْسِنِينَ (195) |
| و (از مال خود) در راه خدا انفاق کنيد (ليکن نه به حد اسراف)، و خود را به مهلکه و خطر در نيفکنيد، و نيکويي کنيد که خدا نيکوکاران را دوست مي‌دارد. (195) |
| وَأَتِمُّوا الْحَجَّ وَالْعُمْرَةَ لِلَّهِ ۚ فَإِنْ أُحْصِرْتُمْ فَمَا اسْتَيْسَرَ مِنَ الْهَدْيِ ۖ وَلَا تَحْلِقُوا رُءُوسَكُمْ حَتَّىٰ يَبْلُغَ الْهَدْيُ مَحِلَّهُ ۚ فَمَنْ كَانَ مِنْكُمْ مَرِيضًا أَوْ بِهِ أَذًى مِنْ رَأْسِهِ فَفِدْيَةٌ مِنْ صِيَامٍ أَوْ صَدَقَةٍ أَوْ نُسُكٍ ۚ فَإِذَا أَمِنْتُمْ فَمَنْ تَمَتَّعَ بِالْعُمْرَةِ إِلَى الْحَجِّ فَمَا اسْتَيْسَرَ مِنَ الْهَدْيِ ۚ فَمَنْ لَمْ يَجِدْ فَصِيَامُ ثَلَاثَةِ أَيَّامٍ فِي الْحَجِّ وَسَبْعَةٍ إِذَا رَجَعْتُمْ ۗ تِلْكَ عَشَرَةٌ كَامِلَةٌ ۗ ذَٰلِكَ لِمَنْ لَمْ يَكُنْ أَهْلُهُ حَاضِرِي الْمَسْجِدِ الْحَرَامِ ۚ وَاتَّقُوا اللَّهَ وَاعْلَمُوا أَنَّ اللَّهَ شَدِيدُ الْعِقَابِ (196) |
| و همه اعمال حج و عمره را براي خدا به پايان رسانيد، و اگر ترس و منعي پيش آيد قرباني کنيد به آنچه مقدور و ميسر است، و سر متراشيد تا آن گاه که قرباني شما به محل ذبح برسد. و هر کس بيمار باشد يا سردرد بر او عارض شود (سر بتراشد و) از آن فدا دهد به روزه داشتن يا صدقه دادن يا کشتن گوسفند، و پس از آنکه ترس و منع بر طرف شود هر کس از عمره تمتّع به حج باز آيد هر چه ميسر و مقدور است قرباني کند و هر کس به قرباني تمکّن نيافت سه روز در ايام حجّ روزه بدارد و هفت روز هنگام مراجعت، که ده روز تمام شود. اين عمل بر آن کس است که اهل شهر مکّه نباشد. (به اين احکام عمل کنيد) و از نافرماني خدا پروا کنيد و بدانيد که عذاب خدا سخت است. (196) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |