| سوره 20 | سوره مبارکه طه | صفحه 319 |
|
| كَذَٰلِكَ نَقُصُّ عَلَيْكَ مِنْ أَنْبَاءِ مَا قَدْ سَبَقَ ۚ وَقَدْ آتَيْنَاكَ مِنْ لَدُنَّا ذِكْرًا (99) |
| و ما اخبار گذشتگان ديگر را اين چنين بر تو حکايت خواهيم کرد و از نزد خود اين ذکر (يعني کتاب عظيم الشأن قرآن) را به تو عطا کرديم. (99) |
| مَنْ أَعْرَضَ عَنْهُ فَإِنَّهُ يَحْمِلُ يَوْمَ الْقِيَامَةِ وِزْرًا (100) |
| هر کس از اين ذکر اعراض کند روز قيامت بار سنگيني از گناه را به دوش خواهد داشت. (100) |
| خَالِدِينَ فِيهِ ۖ وَسَاءَ لَهُمْ يَوْمَ الْقِيَامَةِ حِمْلًا (101) |
| اينان در عذاب آن اعمال زشت مخلدند و سخت است بسي در قيامت بار اعمال زشتي که به دوش گرفته‌اند. (101) |
| يَوْمَ يُنْفَخُ فِي الصُّورِ ۚ وَنَحْشُرُ الْمُجْرِمِينَ يَوْمَئِذٍ زُرْقًا (102) |
| روزي که در صور دميده شود و (در آن روز) بدکاران را کبود چشم محشور کنيم (و چشم کبودشان نشانه جرم خواهد بود). (102) |
| يَتَخَافَتُونَ بَيْنَهُمْ إِنْ لَبِثْتُمْ إِلَّا عَشْرًا (103) |
| و آنها (از هول و هراس آن روز) با يکديگر آهسته زير لب گويند که (اي افسوس) ده روزي بيش (در زندگي دنيا) درنگ نکرديد (و نعمت ابدي بهشت را براي دنياي فاني از دست بداديد). (103) |
| نَحْنُ أَعْلَمُ بِمَا يَقُولُونَ إِذْ يَقُولُ أَمْثَلُهُمْ طَرِيقَةً إِنْ لَبِثْتُمْ إِلَّا يَوْمًا (104) |
| ما به آنچه مي‌گويند بهتر آگاهيم، که از آن بدکاران بهتر و درست‌ترينشان به آنها خواهد گفت: شما روزي بيش درنگ نکرديد (دريغا چه زود عمر در شهوت و معصيت بگذشت و جرم و عقابش بماند!) (104) |
| وَيَسْأَلُونَكَ عَنِ الْجِبَالِ فَقُلْ يَنْسِفُهَا رَبِّي نَسْفًا (105) |
| و (اي رسول) از تو پرسند که کوهها (در روز قيامت) چه مي‌شود؟ جواب ده که خداي من کوهها را چنان از بنياد برکند که خاک شده و خاکش بر باد دهد. (105) |
| فَيَذَرُهَا قَاعًا صَفْصَفًا (106) |
| آن‌گاه پست و بلنديهاي زمين را چنان هموار گرداند. (106) |
| لَا تَرَىٰ فِيهَا عِوَجًا وَلَا أَمْتًا (107) |
| که در آن ابدا هيچ بلندي و پستي نخواهي ديد. (107) |
| يَوْمَئِذٍ يَتَّبِعُونَ الدَّاعِيَ لَا عِوَجَ لَهُ ۖ وَخَشَعَتِ الْأَصْوَاتُ لِلرَّحْمَٰنِ فَلَا تَسْمَعُ إِلَّا هَمْسًا (108) |
| در آن روز خلايق همه از پي کسي که آنها را به راه مستقيم به عرصه قيامت دعوت کند (يعني اسرافيل) ناچار خواهند رفت، و صداها پيش خداي رحمان خاشع و خاموش گردد که جز زير لب و آهسته صدايي نخواهي شنيد. (108) |
| يَوْمَئِذٍ لَا تَنْفَعُ الشَّفَاعَةُ إِلَّا مَنْ أَذِنَ لَهُ الرَّحْمَٰنُ وَرَضِيَ لَهُ قَوْلًا (109) |
| در آن روز، شفاعت هيچ‌کس سود نبخشد جز آن‌کس که خداي رحمان به او رخصت شفاعت داده و سخنش را پسنديده باشد. (109) |
| يَعْلَمُ مَا بَيْنَ أَيْدِيهِمْ وَمَا خَلْفَهُمْ وَلَا يُحِيطُونَ بِهِ عِلْمًا (110) |
| و خدا (به علم ازلي) بر همه آينده و گذشته خلايق آگاه است و خلق را ابدا به او احاطه و آگاهي نيست. (110) |
| ۞ وَعَنَتِ الْوُجُوهُ لِلْحَيِّ الْقَيُّومِ ۖ وَقَدْ خَابَ مَنْ حَمَلَ ظُلْمًا (111) |
| و بزرگان عالم همه در پيشگاه عزت آن خداي حي توانا ذليل و خاضعند و (در آن روز) هر که بار ظلم و ستم به دوش دارد سخت زبون و زيانکار است. (111) |
| وَمَنْ يَعْمَلْ مِنَ الصَّالِحَاتِ وَهُوَ مُؤْمِنٌ فَلَا يَخَافُ ظُلْمًا وَلَا هَضْمًا (112) |
| و هر کس اعمالش نيکو است و (به خدا هم) ايمان دارد از هيچ ستم و آسيبي بيمناک نخواهد بود. (112) |
| وَكَذَٰلِكَ أَنْزَلْنَاهُ قُرْآنًا عَرَبِيًّا وَصَرَّفْنَا فِيهِ مِنَ الْوَعِيدِ لَعَلَّهُمْ يَتَّقُونَ أَوْ يُحْدِثُ لَهُمْ ذِكْرًا (113) |
| و ما اين‌گونه اين (قرآن عظيم) را قرآني با فصاحت کامل عربي بر تو فرستاديم و در آن وعده‌ها و اهوال قيامت را به انواع گوناگون تذکر داديم، باشد که مردم پرهيزکار شوند يا پندي از نو بر ايشان آورد. (113) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |