| سوره 20 | سوره مبارکه طه | صفحه 321 |
|
| قَالَ كَذَٰلِكَ أَتَتْكَ آيَاتُنَا فَنَسِيتَهَا ۖ وَكَذَٰلِكَ الْيَوْمَ تُنْسَىٰ (126) |
| خدا به او فرمايد: (آري) بدين گونه آيات ما براي هدايت تو آمد و همه را به طاق فراموشي و غفلت نهادي، و امروز هم تو فراموش (و بي‌بهره) خواهي شد. (126) |
| وَكَذَٰلِكَ نَجْزِي مَنْ أَسْرَفَ وَلَمْ يُؤْمِنْ بِآيَاتِ رَبِّهِ ۚ وَلَعَذَابُ الْآخِرَةِ أَشَدُّ وَأَبْقَىٰ (127) |
| و اين چنين ما هر کس را که ظلم و نافرماني کند و ايمان به آيات پروردگارش نياورد مجازات سخت مي‌کنيم با آنکه عذاب آخرتش سخت‌تر و پاينده‌تر خواهد بود. (127) |
| أَفَلَمْ يَهْدِ لَهُمْ كَمْ أَهْلَكْنَا قَبْلَهُمْ مِنَ الْقُرُونِ يَمْشُونَ فِي مَسَاكِنِهِمْ ۗ إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَآيَاتٍ لِأُولِي النُّهَىٰ (128) |
| آيا اين کفار قريش را از مشاهده حال طوايف بسياري از گذشتگان که ما همه را هلاک کرديم و اينان در منازل و عمارات آنها مي‌روند (عبرت و پند و) هدايت نبود؟ بي‌شک احوال گذشتگان براي خردمندان بسيار مايه عبرت و آيه هدايت است. (128) |
| وَلَوْلَا كَلِمَةٌ سَبَقَتْ مِنْ رَبِّكَ لَكَانَ لِزَامًا وَأَجَلٌ مُسَمًّى (129) |
| اگر نه اين بود که کلمه پروردگار (و تقدير ازليش بر اين کار) سبقت يافته (که کافران و بدکاران اين امت در قيامت به کيفر رسند) همانا عذاب (در دنيا بر آنها) لزوم مي‌يافت و آن اجل معين فرا مي‌رسيد. (129) |
| فَاصْبِرْ عَلَىٰ مَا يَقُولُونَ وَسَبِّحْ بِحَمْدِ رَبِّكَ قَبْلَ طُلُوعِ الشَّمْسِ وَقَبْلَ غُرُوبِهَا ۖ وَمِنْ آنَاءِ اللَّيْلِ فَسَبِّحْ وَأَطْرَافَ النَّهَارِ لَعَلَّكَ تَرْضَىٰ (130) |
| پس تو بر آنچه (امت جاهل بر انکار و طعن تو) مي‌گويند صبر و تحمل پيش گير و خداي را پيش از طلوع خورشيد و بعد از غروب آن و ساعاتي از شب تار و اطراف روز روشن ستايش و تسبيح گو، باشد که (به مقام رفيع شفاعت) خشنود شوي. (130) |
| وَلَا تَمُدَّنَّ عَيْنَيْكَ إِلَىٰ مَا مَتَّعْنَا بِهِ أَزْوَاجًا مِنْهُمْ زَهْرَةَ الْحَيَاةِ الدُّنْيَا لِنَفْتِنَهُمْ فِيهِ ۚ وَرِزْقُ رَبِّكَ خَيْرٌ وَأَبْقَىٰ (131) |
| و هرگز به متاع ناچيزي که به قومي از آنان (قومي کافر و جاهل) در جلوه حيات دنياي فاني براي امتحان داده‌ايم چشم آرزو مگشا، و رزق خداي تو بسيار بهتر و پاينده‌تر است. (131) |
| وَأْمُرْ أَهْلَكَ بِالصَّلَاةِ وَاصْطَبِرْ عَلَيْهَا ۖ لَا نَسْأَلُكَ رِزْقًا ۖ نَحْنُ نَرْزُقُكَ ۗ وَالْعَاقِبَةُ لِلتَّقْوَىٰ (132) |
| تو اهل بيت خود را به نماز و طاعت خدا امر کن و خود نيز بر نماز و ذکر حق صبور باش، ما از تو روزي (کسي را) نمي‌طلبيم بلکه ما به تو (و ديگران) روزي مي‌دهيم، و عاقبت نيکو مخصوص (اهل) پرهيزکاري و تقواست. (132) |
| وَقَالُوا لَوْلَا يَأْتِينَا بِآيَةٍ مِنْ رَبِّهِ ۚ أَوَلَمْ تَأْتِهِمْ بَيِّنَةُ مَا فِي الصُّحُفِ الْأُولَىٰ (133) |
| و کافران گفتند: چرا (محمد) آيت و دليلي روشن از جانب خدا براي ما نمي‌آورد؟ آيا آيات بيّنه کتب پيشين (چون تورات و انجيل و صحف که در همه ذکر اوصاف نبوت هست) بر آنان نيامد؟ (133) |
| وَلَوْ أَنَّا أَهْلَكْنَاهُمْ بِعَذَابٍ مِنْ قَبْلِهِ لَقَالُوا رَبَّنَا لَوْلَا أَرْسَلْتَ إِلَيْنَا رَسُولًا فَنَتَّبِعَ آيَاتِكَ مِنْ قَبْلِ أَنْ نَذِلَّ وَنَخْزَىٰ (134) |
| و اگر ما پيش از فرستادن پيغمبر، کافران (و مشرکان قريش) را همه به نزول عذاب هلاک مي‌کرديم البته آنها مي‌گفتند: پروردگارا چرا بر ما رسولي نفرستادي تا از آيات تو پيروي کنيم پيش از آنکه به اين عذاب و ذلت و خواري گرفتار شويم؟ (134) |
| قُلْ كُلٌّ مُتَرَبِّصٌ فَتَرَبَّصُوا ۖ فَسَتَعْلَمُونَ مَنْ أَصْحَابُ الصِّرَاطِ السَّوِيِّ وَمَنِ اهْتَدَىٰ (135) |
| بگو: هر يک (از ما و شما) منتظريم، پس مترصد و منتظر (امر خدا) باشيد که به زودي خواهيد دانست (ما و شما) کدام به راه مستقيم سعادت رفته و طريق هدايت يافته‌ايم. (135) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |