| سوره 2 | سوره مبارکه البقرة | صفحه 33 |
|
| سَلْ بَنِي إِسْرَائِيلَ كَمْ آتَيْنَاهُمْ مِنْ آيَةٍ بَيِّنَةٍ ۗ وَمَنْ يُبَدِّلْ نِعْمَةَ اللَّهِ مِنْ بَعْدِ مَا جَاءَتْهُ فَإِنَّ اللَّهَ شَدِيدُ الْعِقَابِ (211) |
| (اي پيغمبر) از بني اسرائيل سؤال کن که ما چقدر آيات و ادلّه روشن بر آنها آورديم! و هر کس پس از آنکه نعمت و هدايتي که خدا به او داد آن را به کفر مبدّل کند (بداند که) عقاب خدا بر کافران بسيار سخت است. (211) |
| زُيِّنَ لِلَّذِينَ كَفَرُوا الْحَيَاةُ الدُّنْيَا وَيَسْخَرُونَ مِنَ الَّذِينَ آمَنُوا ۘ وَالَّذِينَ اتَّقَوْا فَوْقَهُمْ يَوْمَ الْقِيَامَةِ ۗ وَاللَّهُ يَرْزُقُ مَنْ يَشَاءُ بِغَيْرِ حِسَابٍ (212) |
| حيات (عاريت و متاع) دنيوي براي کافران جلوه نمود و آنها اهل ايمان را فسوس و مسخره مي‌کنند ولي مقام تقوا پيشگان روز قيامت برتر از کافران است، و خدا به هر که خواهد روزي بي‌حساب بخشد. (212) |
| كَانَ النَّاسُ أُمَّةً وَاحِدَةً فَبَعَثَ اللَّهُ النَّبِيِّينَ مُبَشِّرِينَ وَمُنْذِرِينَ وَأَنْزَلَ مَعَهُمُ الْكِتَابَ بِالْحَقِّ لِيَحْكُمَ بَيْنَ النَّاسِ فِيمَا اخْتَلَفُوا فِيهِ ۚ وَمَا اخْتَلَفَ فِيهِ إِلَّا الَّذِينَ أُوتُوهُ مِنْ بَعْدِ مَا جَاءَتْهُمُ الْبَيِّنَاتُ بَغْيًا بَيْنَهُمْ ۖ فَهَدَى اللَّهُ الَّذِينَ آمَنُوا لِمَا اخْتَلَفُوا فِيهِ مِنَ الْحَقِّ بِإِذْنِهِ ۗ وَاللَّهُ يَهْدِي مَنْ يَشَاءُ إِلَىٰ صِرَاطٍ مُسْتَقِيمٍ (213) |
| مردم يک گروه بودند، خدا رسولان را فرستاد که (نيکوکاران را) بشارت دهند و (بدان را) بترسانند، و با آنها کتاب به راستي فرستاد تا در موارد نزاع مردم تنها دين خدا به عدالت حکمفرما باشد؛ و در کتاب حق، اختلاف و شبهه نيفکندند مگر همان گروه که بر آنان کتاب آسماني آمد، براي تعدي به حقوق يکديگر، پس خداوند به لطف خود اهل ايمان را از آن ظلمت شبهات و اختلافات به نور حق هدايت فرمود، و خدا هر که را خواهد راه راست بنمايد. (213) |
| أَمْ حَسِبْتُمْ أَنْ تَدْخُلُوا الْجَنَّةَ وَلَمَّا يَأْتِكُمْ مَثَلُ الَّذِينَ خَلَوْا مِنْ قَبْلِكُمْ ۖ مَسَّتْهُمُ الْبَأْسَاءُ وَالضَّرَّاءُ وَزُلْزِلُوا حَتَّىٰ يَقُولَ الرَّسُولُ وَالَّذِينَ آمَنُوا مَعَهُ مَتَىٰ نَصْرُ اللَّهِ ۗ أَلَا إِنَّ نَصْرَ اللَّهِ قَرِيبٌ (214) |
| آيا گمان کرده‌ايد که به بهشت داخل شويد بدون امتحاناتي که پيش از شما بر گذشتگان آمد؟ که بر آنان رنج و سختيها رسيد و همواره پريشان خاطر و هراسان بودند تا آن گاه که رسول و گروندگان با او (از خدا مدد خواستند و) گفتند: بار خدايا، کي ما را ياري کني؟ (در آن حال خطاب شد: بشارت دهد که) هان! همانا ياري خدا نزديک است. (214) |
| يَسْأَلُونَكَ مَاذَا يُنْفِقُونَ ۖ قُلْ مَا أَنْفَقْتُمْ مِنْ خَيْرٍ فَلِلْوَالِدَيْنِ وَالْأَقْرَبِينَ وَالْيَتَامَىٰ وَالْمَسَاكِينِ وَابْنِ السَّبِيلِ ۗ وَمَا تَفْعَلُوا مِنْ خَيْرٍ فَإِنَّ اللَّهَ بِهِ عَلِيمٌ (215) |
| از تو سؤال کنند که چه انفاق کنند؟ بگو: هر چه از مال خود انفاق کنيد درباره پدر و مادر و خويشان و يتيمان و فقيران و در راه ماندگان رواست، و آنچه نيکويي کنيد خداوند بر آن آگاه است. (215) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |