| سوره 24 | سوره مبارکه النور | صفحه 355 |
|
| رِجَالٌ لَا تُلْهِيهِمْ تِجَارَةٌ وَلَا بَيْعٌ عَنْ ذِكْرِ اللَّهِ وَإِقَامِ الصَّلَاةِ وَإِيتَاءِ الزَّكَاةِ ۙ يَخَافُونَ يَوْمًا تَتَقَلَّبُ فِيهِ الْقُلُوبُ وَالْأَبْصَارُ (37) |
| پاکمرداني که هيچ کسب و تجارت آنان را از ياد خدا و به پا داشتن نماز و دادن زکات غافل نگرداند و از روزي که دل و ديده‌ها در آن روز حيران و مضطرب است ترسان و هراسانند. (37) |
| لِيَجْزِيَهُمُ اللَّهُ أَحْسَنَ مَا عَمِلُوا وَيَزِيدَهُمْ مِنْ فَضْلِهِ ۗ وَاللَّهُ يَرْزُقُ مَنْ يَشَاءُ بِغَيْرِ حِسَابٍ (38) |
| تا خدا در مقابل بهترين اعمال ايشان جزاء و ثواب کامل عطا فرمايد و از فضل و احسان خويش بر آنها بيفزايد، و خدا هر که را خواهد روزي بي‌حد و حساب بخشد. (38) |
| وَالَّذِينَ كَفَرُوا أَعْمَالُهُمْ كَسَرَابٍ بِقِيعَةٍ يَحْسَبُهُ الظَّمْآنُ مَاءً حَتَّىٰ إِذَا جَاءَهُ لَمْ يَجِدْهُ شَيْئًا وَوَجَدَ اللَّهَ عِنْدَهُ فَوَفَّاهُ حِسَابَهُ ۗ وَاللَّهُ سَرِيعُ الْحِسَابِ (39) |
| و آنان که کافرند اعمالشان در مثل به سرابي ماند در بيابان هموار بي‌آب که شخص تشنه آن را آب پندارد (و به جانب آن شتابد) چون بدانجا رسيد هيچ آب نيابد، و (آن کافر) خدا را حاضر و ناظر اعمال خويش بيند که به حساب کارش تمام و کامل برسد و خدا به يک لحظه حساب تمام خلايق مي‌کند. (39) |
| أَوْ كَظُلُمَاتٍ فِي بَحْرٍ لُجِّيٍّ يَغْشَاهُ مَوْجٌ مِنْ فَوْقِهِ مَوْجٌ مِنْ فَوْقِهِ سَحَابٌ ۚ ظُلُمَاتٌ بَعْضُهَا فَوْقَ بَعْضٍ إِذَا أَخْرَجَ يَدَهُ لَمْ يَكَدْ يَرَاهَا ۗ وَمَنْ لَمْ يَجْعَلِ اللَّهُ لَهُ نُورًا فَمَا لَهُ مِنْ نُورٍ (40) |
| يا (مثل اعمال کافران) به ظلمات درياي موّاج عميقي ماند که امواج آن (که شک و جهل و اعمال زشت است) بعضي بالاي بعضي ديگر دريا را بپوشاند و ابر تيره (کفر) نيز فراز آن برآيد تا ظلمت‌ها چنان متراکم فوق يکديگر قرار گيرد که چون دست بيرون آرد آن را نتواند ديد، و هر که را خدا نور (علم و معرفت و ايمان) نبخشيد هرگز (جان) روشني نخواهد يافت. (40) |
| أَلَمْ تَرَ أَنَّ اللَّهَ يُسَبِّحُ لَهُ مَنْ فِي السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَالطَّيْرُ صَافَّاتٍ ۖ كُلٌّ قَدْ عَلِمَ صَلَاتَهُ وَتَسْبِيحَهُ ۗ وَاللَّهُ عَلِيمٌ بِمَا يَفْعَلُونَ (41) |
| آيا نديدي که هر کس در آسمانها و زمين است تا مرغهايي که در هوا پر گشايند همه به تسبيح و ثناي خدا مشغولند؟ و همه آنان صلاة و تسبيح خود بدانند، و خدا به هر چه کنند آگاه است. (41) |
| وَلِلَّهِ مُلْكُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ ۖ وَإِلَى اللَّهِ الْمَصِيرُ (42) |
| و (بدانيد که) ملک و پادشاهي آسمانها و زمين خاص خداست و بازگشت (همه خلايق) به سوي خداست. (42) |
| أَلَمْ تَرَ أَنَّ اللَّهَ يُزْجِي سَحَابًا ثُمَّ يُؤَلِّفُ بَيْنَهُ ثُمَّ يَجْعَلُهُ رُكَامًا فَتَرَى الْوَدْقَ يَخْرُجُ مِنْ خِلَالِهِ وَيُنَزِّلُ مِنَ السَّمَاءِ مِنْ جِبَالٍ فِيهَا مِنْ بَرَدٍ فَيُصِيبُ بِهِ مَنْ يَشَاءُ وَيَصْرِفُهُ عَنْ مَنْ يَشَاءُ ۖ يَكَادُ سَنَا بَرْقِهِ يَذْهَبُ بِالْأَبْصَارِ (43) |
| آيا نديدي که خدا ابر را (از هر طرف) براند و به هم در پيوندد و باز انبوه و متراکم سازد آن گاه بنگري قطرات باران از ميان ابر فرو ريزد؟ و نيز از آسمان، از کوههايي (از ابرهاي منجمد شده) که در آن است تگرگ فرو بارد و زيان آن را به هر که خود خواهد برساند (و اشجار و کشتزار او را تباه گرداند) و آن را از هر که خواهد باز دارد (تا تگرگش زيان نرساند) و روشني برق آن چنان بتابد که خواهد روشني ديده‌ها را از بين ببرد. (43) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |